Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στο Λίβανο, η ολοένα και περισσότερο κλιμακούμενη βαρβαρότητα και σκληρότητα των ισραηλινών επιθέσεων και η συνενοχή διεθνών οργανισμών και ηγεσιών της «διεθνούς κοινότητας» αποδεικνύουν αυτό που γίνεται, ακόμη και σήμερα, μεγάλη προσπάθεια να καλυφθεί: Η ισραηλινή επίθεση στο Λίβανο ουδεμία σχέση είχε με τη σύλληψη των 2 Ισραηλινών στρατιωτών στις 12 Ιουλίου. Αντίθετα είχε άμεση σχέση με τη γενικότερη κατάσταση στην περιοχή.

Εχει σχέση με το αμερικανικό σχέδιο για την «ευρεία Μέση Ανατολή», τη διαμορφωθείσα, αρνητική για τις ΗΠΑ, κατάσταση στο κατεχόμενο Ιράκ, την ένταση με το Ιράν, με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα και όλες αυτές τις πτυχές μέσα από τις οποίες εκφράζονται οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις για την, πλούσια σε ενέργεια, περιοχή. Αλλωστε, η ισραηλινή ηγεσία, εδώ και δεκαετίες, είθισται να βαδίζει βάσει προκαθορισμένων σχεδίων και όχι απλώς να αντιδρά σε κάποιο ερέθισμα.

Συνήθως ακολουθώντας συγκεκριμένη πολιτική, προκαλεί το πρόσχημα που της χρειάζεται για να προχωρήσει στην εφαρμογή των σχεδίων αυτών (π.χ. κωλυσιεργίες και προβλήματα πριν το 2000 που οδήγησαν στο ξέσπασμα της 2ης Ιντιφάντα, που αξιοποιήθηκε για να επιβληθούν μονομερώς οι επιλογές της για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη). Σήμερα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δε διστάζει ανοιχτά να πει ότι οι ισραηλινές επιχειρήσεις θα σταματήσουν όταν θα «έχουν δημιουργηθεί τέτοια δεδομένα στο έδαφος που θα εξυπηρετούν τους στόχους του Ισραήλ και δε θα μπορούν να ανατραπούν». Η δήλωση, αν και κυνική, δεν εκπλήσσει: Αυτό γίνεται εδώ και δεκαετίες στην περίπτωση των Παλαιστινίων (π.χ. κατασχέσεις γης και εποικισμοί).

Οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις αποτυπώνονται με σαφήνεια στο σκληρό «παζάρι» που διεξάγεται εδώ και πολλές ημέρες υπό τη μορφή ανοιχτών και παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Του οργάνου, που υποτίθεται ότι ως θεματοφύλακας του «διεθνούς δικαίου» θα έπρεπε να έχει αντιδράσει άμεσα και αποτελεσματικά, από την πρώτη κιόλας ώρα, στην αιματοβαμμένη εισβολή μιας χώρας στον γείτονά της.

Αντί αυτού, οι μαραθώνιες συζητήσεις συνεχίζονται και ακόμη και οι πλέον «αισιόδοξες» προβλέψεις δε διαβλέπουν μια σαφή κατάληξη σε κάποιου είδους απόφαση, παρά μόνο μετά από αρκετά 24ωρα. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, εξαρχής, τάχθηκε στο πλευρό του Ισραήλ. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που ο Λευκός Οίκος υιοθέτησε πλήρως την ισραηλινή επιχειρηματολογία, προφανώς θεωρώντας ότι οι ισραηλινές κινήσεις λειτουργούν ως μοχλός προώθησης των δικών του σχεδίων. Πίσω από την απροκάλυπτα κυνική αμερικανική θέση συντάχθηκαν και άλλες δυνάμεις, όπως η Βρετανία, παρά το γεγονός ότι για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός Μπλερ αναγκάστηκε να έρθει αντιμέτωπος με τη βρετανική κοινή γνώμη.

Στην, θεωρητικώς, άλλη πλευρά, τάχθηκε η Γαλλία, ακολουθούμενη από Ρωσία, αλλά και Ισπανία - Ιταλία. Και μπορεί οι δηλώσεις των Γάλλων αξιωματούχων να εμπεριέχουν πολύ μεγαλύτερη δόση «ανθρωπισμού» και «ενδιαφέροντος» για τα τεκταινόμενα, πίσω όμως από αυτές κρύβεται το ίδιο ακριβώς κίνητρο που καθοδηγεί τις κινήσεις και των ΗΠΑ: η επιδίωξη του γαλλικού ιμπεριαλισμού να ανακτήσει χαμένο έδαφος από την επιρροή του στην περιοχή που υπήρξε πρώην αποικία, ιδιαίτερα μετά την περιθωριοποίησή του από τη νομή του κατεχόμενου Ιράκ.

Η αντιπαράθεση λαμβάνει σκληρότερη μορφή, αν αναλογιστεί κανείς αυτό που είναι πλέον σαφές σε όλους: Πλήττοντας τη σιιτική «Χεζμπολάχ» στο Λίβανο, ο απώτερος σκοπός είναι ο κώδωνας να χτυπήσει το Ιράν.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, η αντιπαράθεση που κωλυσιεργεί την όποια απόφαση στο Συμβούλιο Ασφαλείας έχει επικεντρωθεί στον τρόπο και τους όρους μιας κατάπαυσης του πυρός. Η Γαλλία πιέζει για αίτημα άμεσης κατάπαυσης του πυρός, που θα ακολουθηθεί από συζητήσεις για τις προϋποθέσεις μιας μακρόχρονης συμφωνίας που θα γίνει δεκτή από όλες τις πλευρές, πριν αναπτυχθεί μια διεθνής δύναμη στο Νότιο Λίβανο, την ηγεσία της οποίας η Γαλλία θα επιθυμούσε να αναλάβει για προφανείς λόγους ανάδειξής της σε σημαντικό παράγοντα. Ομως επιδιώκει οι όροι να γίνουν δεκτοί (προσφέροντας, όπως λέγεται, ακόμη και οικονομικά - εμπορικά κίνητρα) από το Ιράν, εκτιμώντας ότι έτσι θα αναλάβει νέα καθήκοντα και ως προς την «ιρανική κρίση», άρα θα διαπραγματευτεί από καλύτερη θέση την όποια διανομή ενεργειακών πόρων και δρόμων στη διεκδικούμενη περιοχή.

Πίσω από τη Γαλλία έχουν συνταχθεί Ισπανία, Ιταλία, που φαίνονται να κάνουν «ανοίγματα» προς τον έτερο «παίχτη» στην περιοχή, τη Συρία. Αν και φαινομενικά τα «ανοίγματα» αυτά γίνονται σε αντίθεση με τις θέσεις των Ηλυσίων Πεδίων, δεν είναι και εντελώς άσχετα, αφού οι όροι που έγιναν αντικείμενο των ισπανο-συριακών επαφών ήταν οι ίδιοι που η Γαλλία συζητά με την ιρανική πλευρά. Τη Συρία, όμως, εμμέσως, προσπαθεί να προσεταιριστεί και η έτερη πλευρά. Βρετανία και κυρίως Γερμανία έχουν επιδοθεί (επίσης προσφέροντας ανταλλάγματα) σε προσέγγιση της συριακής ηγεσίας, αποδίδοντάς την το χαρακτηρισμό «δύναμη σταθερότητας». Και μπορεί οι ΗΠΑ να εξαπολύουν κατηγορίες κατά της Συρίας, αλλά δε φαίνεται να διαφωνεί με τις προσπάθειες προσεταιρισμού της και σταδιακής αξιοποίησής της ενάντια στο Ιράν.

Ολα αυτά καλύπτονται πίσω από την αμερικανική θέση περί «εκεχειρίας». Παρά την «πρόοδο» στις διαβουλεύσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η Ουάσιγκτον επιμένει ότι θα πρέπει να υπάρξουν «όροι μακρόχρονης ηρεμίας για να υπάρξει κατάπαυση του πυρός» και προωθεί την ισραηλινή άποψη περί ανάπτυξης ισχυρής διεθνούς δύναμης στο Νότιο Λίβανο, χωρίς απαραίτητα πριν να έχουν σταματήσει οι μάχες ή να έχει αποχωρήσει ο ισραηλινός στρατός.

Η ουσία και των δύο θέσεων είναι ίδια: Και οι δύο πλευρές πιέζουν για μόνιμη παρεμβατική παρουσία στο Λίβανο. Και οι δύο επιδιώκουν ισχυρή στρατιωτική δύναμη ακόμη και υπό το ΝΑΤΟ, που πιθανότατα θα αναλάβει, ως γνήσια κατοχική δύναμη, να επιβάλει τους όρους της συμφωνίας (αφοπλισμός «Χεζμπολάχ» κλπ.). Και οι δύο αποδέχονται την ισραηλινή επιχειρηματολογία περί αυτοάμυνας, με το Παρίσι να «ψελλίζει» ως πρόσχημα κάποιες αναφορές περί «δυσανάλογης βίας» και περί «ανάγκης να εξεταστεί κάπως και το ζήτημα της ισραηλινής παρουσίας στα αγροκτήματα Σεμπάα», χωρίς να απαντάται το λιβανικό αίτημα για άνευ όρων τερματισμό της ισραηλινής κατοχής ή ανταλλαγής αιχμαλώτων.

Η λιβανική φιλοαμερικανική κυβέρνηση, υπό το βόμβο των ανελέητων βομβαρδισμών, είναι σαφές ότι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τους στόχους όλων εκείνων που τη στήριξαν πανηγυρίζοντας για την «επανάσταση των Κέδρων» πριν από ένα χρόνο. Ο πρωθυπουργός Σινιόρα έχει, ήδη, παρουσιάσει ένα σχέδιο στο οποίο, ασχέτως μικροδιαφωνιών αλλά και εξωτερικών προσπαθειών να ενισχυθούν αυτές, έχουν συμφωνήσει όλες οι πολιτικές δυνάμεις του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένης της «Χεζμπολάχ», που πολλοί επιμένουν να «ξεχνούν» ότι είναι εκλεγμένη κοινοβουλευτική δύναμη που διαθέτει και 2 υπουργούς στην κυβέρνηση.

Το σχέδιο Σινιόρα προβλέπει:

• άμεση άνευ όρων κατάπαυση του πυρός,
• ανταλλαγή αιχμαλώτων,
• αποχώρηση των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων από τα αγροκτήματα Σεμπάα και σεβασμό εκατέρωθεν των συνόρων επίγειων και εναέριων,
• ανάπτυξη στη συνέχεια του λιβανικού στρατού στο νότο σε συνεργασία με μια δύναμη του ΟΗΕ που θα έχει τα σημερινά χαρακτηριστικά και όχι αυτά που επιδιώκουν ΗΠΑ, Γαλλία και Ισραήλ.
• Τέλος, αναφέρεται στο ζήτημα του αφοπλισμού της «Χεζμπολάχ», στη βάση της συνθήκης Τάεφ (1989). Η συνθήκη αυτή, με την οποία έκλεινε ο εμφύλιος σπαραγμός, έθετε ως ζήτημα τη σταδιακή αποχώρηση όλων των ξένων εγγυητριών στρατιωτικών δυνάμεων από το Λίβανο (π.χ. συριακά στρατεύματα), αλλά και τον αφοπλισμό «όλων των παραστρατιωτικών οργανώσεων», διαχωρίζοντάς τες σαφώς από τις αντιστασιακές οργανώσεις.

Η λιβανική ηγεσία έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της «Χεζμπολάχ», ακόμη και για την προοπτική αφοπλισμού, αφού η σιιτική οργάνωση έχει καταστήσει σαφές ότι διατηρεί τον οπλισμό της, όσο υπάρχει κατοχή, υπό τη μορφή αντιστασιακής οργάνωσης. Το σχέδιο Σινιόρα, φυσικά, δεν ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ο φιλοαμερικανός πρωθυπουργός, όμως, δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών και υπαναχωρήσεων καθώς οι 26 ημέρες πολέμου έχουν εκτοξεύσει στα ύψη τη δημοτικότητα της «Χεζμπολάχ». Επίσης σειρά πολιτικών δυνάμεων, όπως και το ΚΚ Λιβάνου, έχουν ενταχθεί στην αντίσταση, αφού φαίνεται ότι η ισραηλινή ηγεσία δεν υπολόγισε το αυτονόητο: Ενας λαός και οι δυνάμεις του ενώνονται για να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς και αφήνουν τις διαφορές τους για το μέλλον, οπότε θα λυθούν μέσα από εσωτερικές διαδικασίες.

Οπως όλα δείχνουν και με δεδομένες πλέον τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ισραηλινός στρατός στην προσπάθεια χερσαίας εισβολής του, με αποτέλεσμα να επιδίδεται σε αλλεπάλληλες θηριωδίες κατά αμάχων, το θερμόμετρο στην περιοχή δε βαίνει προς κάθοδο. Αντίθετα, ακόμη και αν επιτευχθεί κάποιος «διπλωματικός συμβιβασμός» στο Συμβούλιο Ασφαλείας, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η κατάσταση θα εκτονωθεί, καθώς το αίμα των αθώων Λιβανέζων και η καταστροφή της χώρας τους έχει πυροδοτήσει νέο κύμα οργής στην αραβική κοινή γνώμη, κάνοντας τις φιλοαμερικανικές ηγεσίες της (π.χ. Αίγυπτος, Ιορδανία) να προειδοποιούν ότι «αν δεν υπάρξει βιώσιμη δίκαιη ειρήνη στο Λίβανο, δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί η λαϊκή οργή».

Μέχρι τότε, ο λιβανικός λαός θα συνεχίζει να αγωνίζεται για αξιοπρέπεια, ελευθερία και επιβίωση, δίνοντας το σύνθημα σε όλους τους λαούς του κόσμου: Καμία στρατιωτική μηχανή, κανένας ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός, δεν μπορεί να υπερνικήσει τον αγώνα και τη θέληση ενός ενωμένου λαού.