Οι διεργασίες για τη συγκρότηση της διεθνούς στρατιωτικής δύναμης του ΟΗΕ που θα μεταβεί στο Λίβανο στο πλαίσιο της απόφασης 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας «περί εκεχειρίας» συνεχίζονται. Τα προβλήματα που εμφανίζονται, εξαιτίας της απροθυμίας, για την ώρα, χωρών, όπως η Γαλλία, να στείλουν μεγάλο αριθμό δυνάμεων, εκφράζουν εκτός των άλλων και τους έντονους ανταγωνισμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ανταγωνισμούς σχετικά με το χαρακτήρα αυτής της στρατιωτικής δύναμης και κατ' επέκταση με το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στις επικείμενες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, δεδομένου του αμερικανικού σχεδίου για τη «Νέα Μέση Ανατολή».

Αν εξετάσει κανείς το περιεχόμενο της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας θα διαπιστώσει ότι η στρατιωτική δύναμη των 15.000 ανδρών, που θα αναπτυχθεί στο Νότιο Λίβανο, θα έχει ως βασική αποστολή την ολοκλήρωση της επιχείρησης που άφησε στη μέση το Ισραήλ, το οποίο υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί εξαιτίας της μεγάλης αντίστασης που αντιμετώπισε. Αλλωστε, τέτοια πολυάριθμη (15.000 στρατός) δύναμη, με βαρύ επιθετικό οπλισμό, δεν έχει αποστολή ειρήνευσης. Μήπως πάει στο Λίβανο για να σταματήσει την πολεμική επιθετικότητα του Ισραήλ; Μα την ευθύνη του πολέμου την αποδίδει σ' αυτούς που δέχτηκαν στο έδαφός τους την επίθεση, στους Λιβανέζους.

Στόχος της ισραηλινής εισβολής, μέρος του γενικού αμερικανικού σχεδίου για τη «Νέα Μέση Ανατολή», ήταν κατ' αρχάς η εξουδετέρωση της ένοπλης λαϊκής αντίστασης του λιβανέζικου λαού και στη συνέχεια η δημιουργία των προϋποθέσεων για την επόμενη κίνηση που αφορά στη Συρία και το Ιράν. Αυτό, λοιπόν, θα κάνει η στρατιωτική δύναμη του ΟΗΕ στο Λίβανο και θα το κάνει στο όνομα της «ειρήνης».

Οι Ελληνες εργαζόμενοι, που στάθηκαν και πάλι στην πρώτη γραμμή του κινήματος καταδίκης της ισραηλινής επιδρομής και των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την περιοχή (οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στο κίνημα αλληλεγγύης και σε δράσεις κατά της συμμετοχής της Ελλάδας), μπορούν να παρεμβάλουν εμπόδια και στο σχέδιο αποστολής των «ειρηνευτικών» δυνάμεων κατοχής στο Λίβανο. Η απαίτηση από την κυβέρνηση να μη συμμετάσχει καθ' οιονδήποτε τρόπο σ' αυτή την επιχείρηση μπορεί και πρέπει να μπολιαστεί σε κάθε κίνημα, διαδήλωση, συλλαλητήριο. Αυτή η απαίτηση, μαζί με την έκφραση της αλληλεγγύης (με όλους τους τρόπους) στο λαό του Λιβάνου και τους Παλαιστίνιους θα είναι μια αποφασιστική συμβολή στον αγώνα των λαών της Μέσης Ανατολής.