Από την έναρξη της εύθραυστης εκεχειρίας της 14ης Αυγούστου, δεκάδες Λιβανέζοι συνεχίζουν να σκοτώνονται, να τραυματίζονται ή να ακρωτηριάζονται από τις αναρίθμητες ισραηλινές βόμβες διασποράς, που έχουν παραμείνει σε στέγες σπιτιών, σε χωράφια, δρόμους και συντρίμμια. Μέχρις ότου ολοκληρωθεί το έργο της απομάκρυνσης των «ξεχασμένων» ισραηλινών βομβών, πολλοί άλλοι μέλλει να έχουν παρόμοια τύχη. Ανάμεσά τους δεν αποκλείεται να είναι και κάποιοι από τους συνολικά 15.000 στρατιώτες της UNIFIL που θα πρέπει μέχρι το Νοέμβρη να έχουν αναπτυχθεί στο Νότιο Λίβανο. Ομως, η στρατιωτική δύναμη αυτή μόνο κατ' επίφαση μπορεί να παίξει το ρόλο της «ειρήνης», αφού στην πραγματικότητα θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που εξαπέλυσαν τον πόλεμο και των άλλων που τον στήριξαν άμεσα ή έμμεσα...

Ωσπου να στηθεί, όμως, στο Νότιο Λίβανο ο «Δούρειος Ιππος» με το έμβλημα των κυανοκράνων του ΟΗΕ, δεν αποφεύχθηκαν οι τριβές μεταξύ κυρίως των ηγετών της ΕΕ, που για μία ακόμη φορά κλήθηκαν να παίξουν το δεύτερο - όχι, όμως, και λιγότερο επικίνδυνο... - ρόλο του παροχέα πολυεθνικών στρατευμάτων «ειρήνης». Μετά από παλινωδίες και διπλωματικά παιχνίδια τύπου «κολοκυθιάς», ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, υποχρεώθηκε να ανακοινώσει το βράδυ της περασμένης Πέμπτης την αποστολή όχι τελικά 200, αλλά συνολικά 2.000 Γάλλων κυανοκράνων, γιατί, όπως υποστήριξε, πήρε «νέες εγγυήσεις» για μια πιο ξεκάθαρη αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στην περιοχή. Ωστόσο, αυτό που τον έκανε τελικά να αλλάξει γνώμη δεν ήταν οι «νέες» εγγυήσεις από τον ΓΓ του ΟΗΕ, Κ. Ανάν, στο χέρι του οποίου είναι η τελική έγκριση των κανονισμών εμπλοκής και διοίκησης των κυανοκράνων. Ηταν οι έντονες πιέσεις που δέχτηκε μεταξύ άλλων ακόμη και από τις ΗΠΑ. Ετσι, η ΕΕ και σ' αυτήν την κρίση (όπως δήλωσε την Παρασκευή και ο ΓΓ του ΟΗΕ) θα αποτελέσει τη «ραχοκοκαλιά» ενίσχυσης της UNIFIL με τη συνολική αποστολή 6.900 στρατιωτών... Ωστόσο, η δήθεν απροθυμία των ισχυρών της ΕΕ να στείλουν δυνάμεις στα πρώην πεδία των μαχών δεν οφειλόταν στους «θολούς» κανονισμούς εμπλοκής των κυανοκράνων της UNIFIL. Δε θα μπορούσε, άλλωστε, αυτό να τους αποθαρρύνει απ' τη στιγμή που είναι συμμέτοχοι και συνένοχοι στα επόμενα επεμβατικά σχέδια της Ουάσιγκτον στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής...

Οι τάχα «ασαφείς» κανονισμοί εμπλοκής των κυανοκράνων, λοιπόν, ήταν το πρόσχημα και όχι η αιτία. Γιατί, σύμφωνα με το πρόσφατο 21σέλιδο έντυπο που μοιράστηκε στην έδρα του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη προς τις διπλωματικές αποστολές χωρών που επιθυμούν να συμμετάσχουν στην UNIFIL, οι κυανόκρανοι (όπως και σε άλλες επιχειρήσεις του ΟΗΕ) θα έχουν δικαίωμα χρήσης πυρός για αυτοάμυνα και για προστασία του άμαχου πληθυσμού. Θεωρείται απίθανο να εμπλακούν σε προσπάθειες αφοπλισμού της «Χεζμπολάχ» από τη στιγμή που οι υποστηριχτές της έχουν ήδη πάψει (από την έναρξη κιόλας της εκεχειρίας) να κυκλοφορούν στους δρόμους του Νοτίου Λιβάνου με το όπλο ανά χείρας... Επιπλέον, νομιμοποιούνται να κάνουν χρήση πυρός έναντι «οιουδήποτε εμποδίσει την αποστολή τους» (π.χ., παραβιάσει την εκεχειρία), οπότε τυπικά θα πρέπει να αποτρέψουν, λ.χ., μία επιχείρηση Ισραηλινών κομάντος. Επιπλέον, εντέλλονται, μαζί με το στρατό του Λιβάνου, να επιβάλουν το εμπάργκο όπλων στο Νότιο Λίβανο που πρωτοθεσπίζεται με το ψήφισμα 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ...

Εντούτοις, σημαντικό ζήτημα της ενισχυμένης αποστολής της UNIFIL δεν είναι μόνο οι συνθήκες χρήσης πυρός, αλλά και ο τόπος ανάπτυξης. Το απαράδεκτο ψήφισμα 1701, που (ας μην ξεχνάμε!) καταλογίζει τις ευθύνες του πολέμου στους αντάρτες της «Χεζμπολάχ» και όχι στον ισραηλινό στρατό, αναφέρει πως οι κυανόκρανοι θα πρέπει να αναπτυχθούν μαζί με το στρατό του Λιβάνου στο νότιο τμήμα της χώρας. Λογική, επομένως, θα θεωρούνταν η ανάπτυξη τέτοιων δυνάμεων ιδιαίτερα στα αγροκτήματα Σεμπάα (στα οποία ήδη έχουν αναπτυχθεί, δειλά δειλά, κάποιοι Λιβανέζοι στρατιώτες) και στη μεθόριο με το Ισραήλ.

Ομως, σ' αυτό αντιτίθενται οι Ισραηλινοί ιμπεριαλιστές που υποστηρίζουν πως δε θα σταματήσουν τον εναέριο και θαλάσσιο αποκλεισμό του Λιβάνου, ούτε θα αποχωρήσουν απ' το Νότιο Λίβανο, εάν - μεταξύ άλλων... - δεν αναπτυχθούν κυανόκρανοι στη μεθόριο Λιβάνου - Συρίας, με το γνωστό πρόσχημα ανάσχεσης του «ανεφοδιασμού» της «Χεζμπολάχ» από τη Δαμασκό και την Τεχεράνη...

Ηταν επόμενο η απαίτηση του Τελ Αβίβ να προκαλέσει την εντονότατη αντίδραση του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ αλ Ασαντ, που μίλησε για «ξεκάθαρη εχθρική ενέργεια» κατά της Δαμασκού, αλλά και για σαφή προσπάθεια υποβάθμισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Λιβάνου. Μάλιστα, ο Σύρος υπουργός Εξωτερικών δεν παρέλειψε να συμπληρώσει την προειδοποίηση του Προέδρου με μία ακόμη: Στην περίπτωση που αναπτυχθούν κυανόκρανοι στη μεθόριο Συρίας - Λιβάνου, τα σύνορα θα κλείσουν... Πράγμα που αναμένεται να έχει δυσμενείς συνέπειες για: α) Τη δύναμη της UNIFIL, β) τη διαδικασία ανοικοδόμησης του Λιβάνου και γ) την απρόσκοπτη αποστολή βοήθειας από διεθνείς και άλλες οργανώσεις αρωγής...

Η ικανοποίηση αυτής της απαίτησης δεν εξαρτάται τόσο από τον ΓΓ του ΟΗΕ, αλλά από την τελική στάση της (εύθραυστων ισορροπιών) κυβέρνησης του Λιβανέζου πρωθυπουργού, Φαούντ Σινιόρα, που έως τώρα έχει επιμελώς αποφύγει να πάρει ξεκάθαρη θέση. Αντίθετα, ο Λιβανέζος Πρόεδρος, Εμίλ Λαχούντ, αποσαφήνισε πως είναι τουλάχιστον παράλογη η απαίτηση για ανάπτυξη κυανοκράνων όχι στη μεθόριο με τον εισβολέα, αλλά στη μεθόριο με μία χώρα που φιλοξένησε αγόγγυστα τα κύματα των εκατοντάδων χιλιάδων Λιβανέζων προσφύγων στη διάρκεια του πολέμου...