Η ηρωική αντίσταση από τη Χεζμπολάχ και το λαό του Λιβάνου αναγκάζει τους Αμερικανούς να «επανεξετάσουν», αν όχι να ματαιώσουν, τα σχέδιά τους για μια ενδεχόμενη επίθεση στο Ιράν, εκτίμησε στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Ισμαΐλ αλ Κάσαμπ, του Δημοκρατικού Προοδευτικού Βήματος του Μπαχρέιν, μιας μικρής νησιωτικής χώρας στον Περσικό, που έχει ιδιαίτερη στρατηγική για τους ιμπεριαλιστές. Και προσθέτει: «Οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν να συνεχιστεί και να ενταθεί η "ανασφάλεια" στην περιοχή, που τους δίνει άλλοθι επεμβάσεων».

- Πώς εκτιμάτε ότι διαμορφώνεται η αμερικανική στρατηγική στην περιφέρεια και τι συνέπειες έχει;

- Από τη δεκαετία του 1970, η αμερικανική στρατηγική συνίσταται στον έλεγχο του πετρελαίου στην περιφέρεια της Μέσης Ανατολής και του τρόπου διάθεσής του στις διεθνείς αγορές, με στόχο να παραμένουν η Ευρώπη, η Ιαπωνία και η Ασία, ειδικά οι λεγόμενες τίγρεις της ΝΑ Ασίας, ουσιαστικά εξαρτημένες από την Ουάσιγκτον. Ο λόγος είναι απλός. Κύριος προμηθευτής της Ευρώπης σε πετρέλαιο είναι οι χώρες του Αραβικού Κόλπου. Γι' αυτό ένας πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία είχε πει ότι όλα τα κοιτάσματα της Μέσης Ανατολής πρέπει να βρίσκονται υπό την άμεση στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ.

Παρατηρήστε ότι η Ευρώπη, ιστορικά, ακόμη και ως πρότινος, ήταν ανταγωνιστής των ΗΠΑ, όσον αφορά την εξωτερική πολιτική. Και οι χώρες της Ασίας και φυσικά και η Ευρώπη ήταν βασικοί οικονομικοί ανταγωνιστές των ΗΠΑ. Η εξάρτηση αυτών των χωρών όμως είναι καθοριστική. Η Ευρώπη, στον πρόσφατο πόλεμο του Ιράκ, στήριξε τις ΗΠΑ, παρά τα όσα ισχυριζόταν. Ενώ η Γερμανία και ακόμα περισσότερο η Γαλλία στήριξαν το Ισραήλ και τις ΗΠΑ στον πόλεμο στο Λίβανο. Ουσιαστικά η Γαλλία υπέκυψε στις πιέσεις των ΗΠΑ, παρά την ειδική της σχέση με το Λίβανο.

- Ποια ήταν αυτή η «ειδική σχέση»;

- Η Γαλλία, ως πρώην αποικιοκρατική επικυρίαρχος του Λιβάνου, διαθέτει ασφαλώς ακόμα συμφέροντα και επιρροή στη χώρα. Πρέπει να πω, σε όλα τα πολιτικά κόμματα στη χώρα. Ωστόσο, το λεγόμενο Κίνημα της 14ης Μαρτίου του Χαρίρι, που έκανε τη λεγόμενη Επανάσταση των Κέδρων, ήταν δημιούργημα των Αμερικανών, που κόστισε στη Γαλλία ένα μέρος της επιρροής της.

- Αναφερθήκατε προηγουμένως στο Ιράκ. Αυτές τις μέρες η εφημερίδα «The New York Times» έγραψε ότι η κυβέρνηση Μπους εξετάζει το ενδεχόμενο να υιοθετήσει μια λύση «άλλη» της λεγόμενης δημοκρατικής διακυβέρνησης - να επιβάλει χούντα. Τι λέτε;

- Καθόλου απίθανο. Και, ξέρετε, αυτό δεν αφορά μόνο το Ιράκ, αλλά όλα τα καθεστώτα της περιοχής, που, παρά την απόλυτη υποταγή τους στις διαθέσεις της Αμερικής, αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ, ειδικά η Σαουδική Αραβία.

Η στρατιωτική κατοχή, π.χ. του Ιράκ, είναι μία πλευρά της αμερικανικής στρατηγικής, αλλά υπάρχουν και άλλες. Το σχέδιο περί «νέας Μέσης Ανατολής» π.χ. Η ρητορική των ΗΠΑ για δημοκρατικές ελευθερίες κλπ. έχει ως στόχο - και μπορεί πράγματι να αποφέρει - να υπάρξει ένα κύμα συμπάθειας και υποστήριξης από τους λαούς της περιοχής με τους Αμερικανούς, λόγω της δεινής καταπίεσης που υφίστανται. Φυσικά, οι Αμερικανοί ψεύδονται ασύστολα όταν μιλούν για δημοκρατικές ελευθερίες.

Αλλη μια διάσταση της στρατηγικής των Αμερικανών στην περιοχή είναι η υποδαύλιση συγκρούσεων στο εσωτερικό των κρατών της περιοχής: θρησκευτικών, σεκταριστικών, εθνοτικών και άλλων. Στόχος είναι να κατατεμαχιστούν τα κράτη αυτά, να διαλυθεί κάθε αίσθημα λαϊκής ενότητας. Αυτό που παρακολουθούμε στο Ιράκ είναι η εφαρμογή αυτού ακριβώς του δόγματος: η πρόκληση εμφυλίου.

Το ίδιο πράγμα διαφαίνεται ότι ίσως επιχειρηθεί να γίνει στο Μπαχρέιν, όπου είχαμε μετακινήσεις σουνιτικών πληθυσμών. Είναι πιθανό ότι κάποια ομάδα θα κληθεί να γίνει «Πέμπτη φάλαγγα». Ισως χρησιμοποιηθούν νομαδικές ομάδες, φυλές που ζούσαν στα σύνορα της Συρίας, του Ιράκ και αλλού, που μετακινήθηκαν στο Μπαχρέιν για το σκοπό αυτό.

- Φοβάστε δηλαδή ότι θα υποκινηθεί εμφύλιος στο Μπαχρέιν;

- Οι εξελίξεις στο Ιράκ επηρεάζουν άμεσα όσα συμβαίνουν στο Μπαχρέιν. Ναι, το φοβόμαστε. Το πολιτικό ισλάμ είναι ένα ρεύμα κυρίαρχο στο λαό. Φυσικά και τα δύο αυτά ρεύματα μπορούν να συμμαχήσουν, χωρίς κανένα πρόβλημα, ενάντια στους κομμουνιστές. Αυτό είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συμβεί στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν το Νοέμβρη φέτος. Το πρόβλημα είναι ότι το κίνημά μας δεν κατάφερε να «υφαρπάξει», ας το πούμε, κάποια στοιχεία, δηλαδή όσα αφορούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Υπήρξαν κάποια στελέχη μας που «αγκάλιασαν» το σχέδιο για τη «νέα Μέση Ανατολή» και βαπτίστηκαν αυτόματα συνεργάτες των Αμερικανών. Αυτή η ομάδα λοιπόν έκατσε να διαπραγματευτεί μαζί μας και μας είπε ότι πρέπει να συμφωνήσουμε με ό,τι λέει το σχέδιο περί «νέας Μέσης Ανατολής», διότι αλλιώς δε θα μπορούσαμε να «συνεννοηθούμε». Τέτοιο πράγμα φυσικά δε θα μπορούσε να συμβεί, αλλά καθώς τα δύο ρεύματα του πολιτικού ισλάμ, το σουνιτικό και το σιιτικό, οι αστοί κ.λπ. εμφανίζονται να υιοθετούν τις ρητορείες περί δημοκρατικής αλλαγής, βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση.

Συνοψίζοντας, οι Αμερικανοί θέλουν αστάθεια - διότι η αστάθεια δικαιολογεί τη στρατιωτική τους παρουσία ως εγγυήτρια δύναμη. Και στο Μπαχρέιν, όπου έχουν εξάλλου μεγάλες δυνάμεις και το αρχηγείο τους για την περιοχή.

- Εκτιμάτε λοιπόν ότι αυτός ήταν ο λόγος που έγινε ο πόλεμος στο Λίβανο;

- Επρόκειτο για μια επίθεση που εντάσσεται στα σχέδια για τη «νέα Μέση Ανατολή». Οι Ισραηλινοί, που επιτέθηκαν ουσιαστικά για λογαριασμό και των Αμερικανών, ήταν εμφανές ότι ήθελαν να σκοτώσουν όσους περισσότερους αμάχους μπορούσαν, να καταστρέψουν όσο μεγαλύτερο τμήμα της υποδομής του Λιβάνου μπορούσαν, να προκαλέσουν έναν πόλεμο μεταξύ σεκτών και όλων των σεκτών μαζί εναντίον της σιιτικής Χεζμπολάχ και της επιρροής του Ιράν. Ουσιαστικά παρακολουθήσαμε έναν έμμεσο πόλεμο: ΗΠΑ=Ισραήλ εναντίον Ιράν=Χεζμπολάχ.

- Θεωρείτε ότι ο πιθανότερος «επόμενος στόχος» είναι το Ιράν;

- Ουσιαστικά στο Λίβανο οι Αμερικανοί είχαν μια ευκαιρία να δουν, σε μικρογραφία, το τι θα συνέβαινε αν εισέβαλλαν στο Ιράν. Η «πρόβα» δεν πήγε καθόλου καλά: Ουσιαστικά οι Ισραηλινοί απέτυχαν και αυτό έδωσε το μήνυμα στους Αμερικανούς ότι ένας πόλεμος στο Ιράν δε θα είναι μια «παρέλαση», μια άνετη προέλαση όπως στο Ιράκ - όπου βέβαια σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από το 2003. Οι Αμερικανοί πλέον λογαριάζουν χίλιες φορές περισσότερο από ό,τι πριν το θέμα αν θα εισβάλουν στο Ιράν, διότι έγινε σαφές ότι αν το κάνουν δε θα αντιμετωπίσουν τακτικό στρατό, αλλά ανταρτοπόλεμο που θα τους εξαντλήσει. Γι' αυτό εκτιμώ ότι στο άμεσο μέλλον δε θα επιλεγεί η στρατιωτική εισβολή.