Η ώρα δεν είναι καν έντεκα και η Ομόνοια έχει ήδη γεμίσει με φωνές, συνθήματα, γέλια, πανό, μουσικά όργανα. Τα σχολεία που έχουν φτάσει, περιμένουν τα επόμενα και η άφιξή τους γίνεται αφορμή για νέα συνθήματα που βγαίνουν αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή, ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. Μαθητές από το Περιστέρι αγκαλιάζονται με εκείνους από την Ηλιούπολη, υποδέχονται τα σχολεία των Αγίων Αναργύρων, του Μενιδίου, της Πετρούπολης, του Παπάγου και κατεβαίνουν όλοι μαζί στο δρόμο «Ενωμένοι, μια γροθιά. Δε θα μας διασπάσουν». Το μαθητικό ποτάμι φαίνεται ατελείωτο καθώς συνεχίζουν να καταφτάνουν με όποιον τρόπο μπορούν σχολεία από Ζεφύρι, Χαϊδάρι, Ιλιον, Κερατσίνι, Νίκαια, Πειραιά, Κορυδαλλό, Μελίσσια, Βριλήσσια, Μενίδι, Αγία Παρασκευή, Παλλήνη, από κάθε περιοχή του Λεκανοπεδίου. Χιλιάδες μαθητές είναι εδώ, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Συντονιστικού τους και στέλνουν μήνυμα ξεκάθαρο: «Τίποτα δεν τους χαρίζουμε. Θέλουμε να μάθουμε και να ζήσουμε».

«Οι μαθητές επιστρέφουν», αρνούμενοι να ποντάρουν σε «ψόφια άλογα» που σε ξεπουλάνε στην πρώτη δυσκολία ή στην πρώτη συμφωνία στα στρογγυλά τραπέζια του «διαλόγου» και απαντούν «Στις πράσινες και μπλε επαναλήψεις με πορείες, αγώνες, καταλήψεις», για το σχολείο των αναγκών τους. Η απόφαση είναι να «το πάμε μέχρι τέλος». «Τι έχουμε να χάσουμε; Το μπούχτισμα, το τρέξιμο, το πήξιμο ή την αμάθεια; Πώς να στο πω, αυτό το σχολείο δεν το γουστάρω. Αντί να δίνει, μου παίρνει. Λεφτά, ενέργεια, στιγμές»...«Οχι στην παιδεία της ντροπής. Μαθητές του 10 μας κάνετε εσείς», με «Προγράμματα, ευέλικτο σχολειό, έχοντας στόχο αμόρφωτο λαό», φωνάζουν και ανηφορίζουν τη Σταδίου.

Εκεί στο δρόμο του αγώνα επιστρατεύουν και τη φαντασία, μετατρέποντας ταψιά και μπρίκια σε αυτοσχέδια μουσικά όργανα, δίνοντας το ρυθμό: «Θέλουμε σχολείο να λέει την αλήθεια και όχι της αντίδρασης τα παραμύθια». Λίγο πιο πάνω ανταμώνουν με τους εκπαιδευτικούς του ΠΑΜΕ και το σύνθημα κοινό: «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι. Ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη». Και το 15% για την Παιδεία κυριαρχεί μέσα από τις πικέτες του Συντονιστικού, συνοδευόμενο από το αίτημα να πεταχτούν οι επιχειρήσεις έξω από τα σχολεία.

Η πορεία φτάνει στο Σύνταγμα και μπροστά τους περνούν παιδαγωγοί από εκείνους που τιμούν τον τίτλο τους και ένα νέο σύνθημα γεννιέται: «Εκπαιδευτικοί, μαθητές, ενωμένοι νικητές». Βέβαια, δεν παραλείπουν - τραγουδώντας πάντα - να απαντήσουν και στις προβοκατόρικες επιθέσεις που δέχτηκε προχτές το μαθητικό κίνημα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο: «Ρουσόπουλε, το '98 ήμασταν όλοι στο δημοτικό. Αυτοί που ήταν τότε μαθητές, τους είδες φέτος στις πορείες τις φοιτητικές». Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Γιατί μόνοι υποκινητές είναι «τα σχέδιά τους και οι ανάγκες μας». Και όλοι γνωρίζουν ότι έρχεται η στιγμή που «η ανάγκη γίνεται Ιστορία»...