..............................................................

Για το λαϊκό απελευθερωτικό μας κίνημα, το πιο πολύτιμο κεφάλαιο είναι οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ. Αυτά τα αγνά παιδιά και οι θυγατέρες του λαού είναι οι πρωταθλητές του σκληρού πολέμου για την απελευθέρωση 7.000.000 ανθρώπων απ' την τυραννία και την αθλιότητα. Η ιστορία του ΔΣΕ είναι γεμάτη από υπέροχα παραδείγματα της ανώτερης πολεμικής αρετής, της πιο υψηλής έξαρσης, ηρωισμού κι αυταπάρνησης αυτών των διαλεχτών παιδιών του λαού. Με το κορμί πολλές φορές τρυπημένο απ' το σίδερο του Τρούμαν, πολλές φορές παγωμένοι, γυμνοί και πεινασμένοι, τραβούν στην εκτέλεση και της πιο δύσκολης αποστολής, με μια ρωμαλέα, ακατάβλητη αισιοδοξία. Κορίτσια 15 και 16 χρονών, γέροντες 56 και 60 χρονών, μεστωμένοι άντρες, σακατεμένοι απ' τη φασιστική θηριωδία, επονίτες που από τα παιδικά τους χρόνια δοκίμασαν τις θυσίες, τα βάσανα και τις άφταστες χαρές του αγώνα, πουλιά που ατσάλωσε τα φτερά τους η καταιγίδα, να τι είναι οι μαχητές κι οι μαχήτριες του λαϊκού μας στρατού. Ο,τι τιμιότερο και γερότερο έχει ο λαός, ό,τι ακριβότερο έχει η πατρίδα, αυτό το χρυσάφι κρατούμε εμείς στα χέρια μας, αυτός είναι ο «παράγοντας άνθρωπος» στο στρατό μας.

...............................................................

Το ωρίμασμα της πολιτικής μας δουλιάς στο στρατό εκδηλώνεται σήμερα με τη σοβαρότερη επίγνωση της αξίας του παράγοντα ανθρώπου και την πλούσια πείρα που αποχτήσαμε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του, όλα αυτά επιβάλλουν σε μας σήμερα, στις παραμονές των αποφασιστικών μαχών με τον εχθρό, ν' αξιοποιήσουμε στο έπακρο τις ανεξάντλητες δυνατότητες του μαχητή μας, στο πολεμικό και ειρηνευτικό μας έργο. Κι αυτό θα το πετύχουμε σκύβοντας με μεγαλύτερη ακόμα στοργή και ενδιαφέρον πάνω στην ψυχή του, αντιμετωπίζοντας όσο το δυνατόν καλύτερα τα προβλήματα της οργάνωσης της πολεμικής του ζωής.

***

Πριν προχωρήσουμε πάνω σ' αυτό, είναι ανάγκη να τονίσουμε δυο ζητήματα:

Πρώτο: Η προσπάθειά μας ν' ανεβάσουμε τη στοργή και το ενδιαφέρον για το μαχητή μας, η προσπάθεια να τον βοηθήσουμε και ν' ανεβάσουμε την πολεμική του επίδοση, πρέπει να εκδηλωθούν περισσότερο από κάθε φορά σήμερα στην πράξη. Δεν πρέπει πια αυτά να «μπαίνουν» σαν καθήκοντα στ' αχτίφ και στις Συνελεύσεις, μα να πραγματοποιούνται στη ζωή της διμοιρίας και της ομάδας. Οι μαχητές μας έχουν ωριμότητα και ξεχωρίζουν τα στελέχη και τους συντρόφους που βοηθούν συντροφικά, όσο σιχαίνονται εκείνους που «στα λόγια μόνο» ενδιαφέρονται γι' αυτούς. Τέτοιοι άνθρωποι, που η στοργή τους δεν είναι «έμπραχτη», χαλαρώνουν αντί ν' ατσαλώσουν την ηθικοπολιτική ενότητα του στρατού μας και στο τέλος χρεοκοπούν.

Αυτή η έμπρακτη στοργή, κι η βοήθεια, πρέπει να εκδηλώνεται τόσο πιο έντονα και χεροπιαστά, όσο πιο σκληρές στιγμές περνάει ο μαχητής. Τότε είναι που οι δεσμοί ανάμεσα στους μαχητές και τα στελέχη, ανάμεσα στους ίδιους τους μαχητές, γίνονται ατσάλινοι. Τον Λεωνίδα, το λοχαγό μας, τον αγαπούν οι μαχητές του και τον ακολουθούν. Ομως ο Λεωνίδας στη σύμπτυξη από μια τολμηρή καταδρομή στη Φλώρινα, κουβαλούσε με φορείο τραυματία μας. Τον αγαπούσαν τον Π.Ε. τους, Ν.Τ., οι μαχητές της διμοιρίας του, γιατί αυτός στην Αγία Κυριακή έκανε τέσσερες προσπάθειες και σέρνονταν με την κοιλιά μέσ' απ' τα πυκνά εχθρικά πυρά, για να σώσει τους τραυματίες συντρόφους του.

Ιδιαίτερα τις στιγμές του κινδύνου και της πίστης, που αισθάνεται ο μαχητής απ' τον κοινωνικό είτε το φυσικό εχθρό δεν πρέπει να μένει με το αίσθημα της απομόνωσης. Τότε είναι που πρέπει να βρεθούμε κοντά του. Σε μια ταξιαρχία που είχε διάταξη το χειμώνα στην Γκόρτσο Τούμπα (2.176) όταν λυσσομανούσε η θύελλα ριχνόταν το σύνθημα: «Κανένα στέλεχος στ' αμπρί του. Ολοι κοντά στους μαχητές μας». Αυτό πολλαπλασίαζε τη δύναμη και την αντοχή των μαχητών μας.

Δεύτερο: Είναι στραβή η αντίληψη ότι η στοργή κι η φροντίδα για το μαχητή, είναι υπόθεση ορισμένων ανθρώπων που έχουν αυτή τη δουλιά μέσ' στο στρατό. Κάποιος Διοικητής μας, απάντησε σε σύντροφο που τούλεγε πως το καζάνι είναι αγάνωτο και δηλητηριάζονταν οι μαχητές του: «Να το πείτε στον Επίτροπο». Οι μεγαλύτεροι στρατηλάτες της ιστορίας είχαν κατορθώσει να κερδίζουν τις ψυχές των μαχητών τους. Πολύ περισσότερο αυτό είναι φανερό σ' ένα λαϊκό επαναστατικό Στρατό. Οι πιο αγαπητοί ηγέτες του Δ.Σ. είναι κείνοι που δεν κόβουν τους δεσμούς τους με τους μαχητές, που στην πράξη, μέσα στη φωτιά των μαχών και τη σκληρότητα των ελιγμών, βρίσκουν τον τρόπο να δείξουν έμπραχτα όλη την απλή συντροφικότητα και στοργή για τους μαχητές τους.

..............................................................

Οι ίδιοι οι μαχητές με την παντοδύναμη δημοκρατική συνέλευσή τους, με τον πυρήνα τους, οι σύντροφοι - μέλη του Κόμματος, κι όλοι στη βάση, με τη συντροφική φιλία τους, είναι εκείνοι που μπορούν να δώσουν την πιο άμεση έμπραχτη βοήθεια ανάμεσά τους, δείχνοντας αμέριστη αλληλεγγύη για τους πιο αδύνατους ή γι' αυτούς που περνούν μια δοκιμασία. Μέσα στην ανώτερη συντροφική ατμόσφαιρα, που δημιουργείται σε πολλές διμοιρίες μας, ο μαχητής ανοίγει την καρδιά του, λέει τον πόνο του κι οι άλλοι τον βοηθούν. Εχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Γι' αυτό συνηθίζουν να λένε γι' ανθρώπους που ξεκόπηκαν απ' τη ζωή του τμήματος και χάλασαν: «Να πάει σε τμήμα να στρώσει». Εκεί οι σύντροφοί του, με στοργή και με ντομπροσύνη θα τον βοηθήσουν, θα του δείξουν τις αδυναμίες του και θα τον ξεσηκώσουν στο ύψος του λαϊκού αγωνιστή.

..............................................................

Κύριο περιεχόμενο της Δημοκρατικής Συνέλευσης πρέπει νάναι ο μαχητής. Η ψυχή του, οι επιτυχίες και τα προβλήματά του. Εκεί όπου η Συνέλευση γίνεται Επαναστατικό Σχολειό και πολεμικό εργαστήρι για τις ψυχές των μαχητών, αντιμετωπίζοντας μ' επιτυχία τα σοβαρότερα προβλήματα που απασχολούν το μαχητή.

..............................................................

Και όλοι οι άλλοι σύντροφοι που κάνουν υπεύθυνη πολιτική δουλιά, η υπεύθυνη μαχητριών, ο υπεύθυνος της ΕΠΟΝ, ο υπεύθυνος για τη δουλιά στο Μ Φ.Σ. ακόμα οι σύντροφοι των επιτελείων, μακριά από κάθε άψυχη αφοσίωση στο «μαγαζί» τους, πρέπει να στέκονται κοντά στην ψυχή των μαχητών να κατεβαίνουν στη διμοιρία και στην ομάδα, να δίνουν και να αντλούν ψυχική δύναμη κι αισιοδοξία απ' τους μαχητές μας.

***

Δε μιλήσαμε ακόμα για το ρόλο του επιτρόπου. Θέλαμε ακριβώς να υπογραμμίσουμε πως μέσα στο λαϊκό στρατό, για τον παράγοντα άνθρωπο πρέπει να ενδιαφέρεται στοργικά ο καθένας, απ' το διοικητή, ως τον απλό σύντροφό του μαχητή, το συμπολεμιστή του. Θέλαμε να βγάλουμε κάθε στραβή αντίληψη ότι για την ψυχή του μαχητή μας υπάρχει κάποιος που από «υπηρεσιακό» καθήκον ενδιαφέρεται... Ο σοβαρότερος ρόλος του Π.Ε. συγκεντρώνεται στ' ότι αυτός, ακριβώς γιατί έχει την Κομματική - πολιτική ευθύνη μέσα στο τμήμα για τον παράγοντα άνθρωπο, πρέπει να δώσει, με το προσωπικό του παράδειγμα και την ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσει, την αξία του μαχητή και το πώς πρέπει να τον αντικρίζουν. Κάποιος Π.Ε. διμοιρίας, κουβαλούσε συνέχεια ξύλα και νερό για κάμποσους μαχητές που δε βγαίναν απ' τ' αμπρί. Μ' αυτό τον τρόπο ενώ νόμιζε πως αυτός σαν υπεύθυνος αντιμετωπίζει και λύνει μόνος του τα προβλήματα των μαχητών, στην ουσία αυτός τους χαλούσε δημιουργώντας παρασιτική ψυχολογία. Στην ίδια διμοιρία, ο διμοιρίτης μιλούσε με ικανοποίηση για τον Επίτροπό του, που τσακίζονταν «για τα παιδιά». Δεν καταλάβαινε ούτε αυτός πως αυτά τα «παιδιά», μ' αυτή την ταχτική, σύντομα θα γίνονταν άχρηστα για πόλεμο.

Ο Π.Ε. πρέπει να διαπαιδαγωγήσει όλους, και τον ίδιο το Διοικητή του αν χρειαστεί, για το πώς το Κόμμα μας εκτιμά τον παράγοντα άνθρωπο και με ποιο τρόπο οφείλουν όλοι να βοηθάν και ν' ανεβάζουν το μαχητή.

.............................................................

Καλλιεργώντας το σωστό κομματικό πνεύμα σ' όλους τους συντρόφους και συνεργάτες του, εμψυχώνοντας με πραχτική καθοδήγηση και έλεγχο το επιτελείο αυτό, δείχνοντας ο ίδιος άγρυπνο ενδιαφέρον και μελετώντας τον κάθε μαχητή του λόχου του ξεχωριστά, εκπληρώνει σήμερα υποδειγματικά την αποστολή του. Εξασφάλισε την ηθικοπολιτική ενότητα στο τμήμα του και, μέσα σ' αυτή τη συντροφική ατμόσφαιρα που δημιούργησε, έδωσε φτερά στην πολεμική διάθεση κι επίδοση του λόχου του, που σήμερα είναι ένας απ' τους πρώτους λόχους μας. Ακόμα ανάπτυξε και τον πιο καθυστερημένο μαχητή κι ανάδειξε πολλά στελέχη.

Νομίζω πως βασικά έτσι πρέπει να βλέπουν το ρόλο τους οι Πολιτικοί μας Επίτροποι και την ευθύνη τους για το μαχητή.

***

Ποια είναι τα βασικότερα προβλήματα του μαχητή μας; Πού πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας, ώστε ο μαχητής μας απερίσπαστος και ατσαλωμένος να αποδώσει το ανώτερο πολεμικό έργο;

Εμείς, αδιάκοπα πρέπει να πασχίζουμε όσο είναι δυνατό να μη βασανίζουν το μαχητή μας οι βασικότερες ανάγκες ζωής, οι πιο στοιχειώδικες υλικές ανάγκες.

Ο κάθε αγωνιστής του λαού μας ξέρει με την ίδια του τη βασανισμένη πείρα τι σημαίνει αυτό... Σήμερα, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, παρά τα βάσανα απομονωμένων τμημάτων μας, μπορούμε να πούμε πως για το μεγαλύτερο ποσοστό του στρατού μας, η τροφή, η πρώτη ανάγκη ζωής του μαχητή, έχει εξασφαλιστεί. Στην περίπτωση αυτή που οι επιμελητείες μας έχουν, το πρόβλημα είναι πρόβλημα καλά οργανωμένων μεταφορών ως το χαράκωμα, και ως την ώρα της μάχης, πρόβλημα καλής παρασκευής και βελτίωσης του συσσιτίου, πρόβλημα ιδιαίτερης βελτιωμένης, ή κατάλληλης τροφής για τους εξαντλημένους και τους στομαχικούς μας. Ιδιαίτερα πρέπει να προσεχτούν ακόμα οι μαχήτριές μας, που το συσσίτιό τους πρέπει να ενισχυθεί σε ζάχαρη μαρμελάδα, οι επονίτες με την ανεξάντλητη όρεξη και οι πρώην φαντάροι που απαλλαγμένοι από το βραχνά του πάντζερ ξαναγεννιούνται και ανοίγει... η όρεξή τους. Με λίγη προσοχή και ενδιαφέρον των διοικήσεων, των επιμελητών και των νοσοκόμων, μπορούν να λυθούν αυτά τα ζητήματα που τόσο ανακουφίζουν τους μαχητές μας.

Η δεύτερη ανάγκη ζωής των μαχητών μας είναι ο ύπνος. Οταν επιβάλλεται, οι μαχητές μας βαδίζουν ή πολεμούν μερόνυχτα άυπνοι και νηστικοί... Σ' όλες τις άλλες όμως περιπτώσεις διάταξης θα πρέπει να οργανώνεται έτσι η υπηρεσία και βασικά τα μέτρα ασφάλειας που οι μαχητές μας να κοιμούνται τουλάχιστο 6 ώρες το 24ωρο. Συχνά από κακή οργάνωση ή από υπερβολές, στερούνται οι μαχητές μας για πολύ καιρό τον ύπνο τους και αυτό έχει καταστρεπτική επίδραση στην αντοχή και στην πολεμική τους ικανότητα. Τα στελέχη, χωρίς καμιά αβαρία στα μέτρα ασφαλείας και στην εκτέλεση της αποστολής, πρέπει να εξασφαλίζουν όσο είναι δυνατό καλύτερο ξεκούραστο ύπνο για τους μαχητές μας. Εδώ θα παίξει το σοβαρότερο ρόλο το προγραμμάτισμα και η καλή οργάνωση της ζωής των μαχητών.

Τρίτη βασική ανάγκη για τους μαχητές μας είναι η υπόδηση και ο ιματισμός... Εδώ χρειάζεται πνεύμα καλού νοικοκυριού, ώστε ό,τι μας εξασφαλίζει η επιμελητεία να πιάνει τόπο. Προτεραιότητα στις διανομές πρέπει νάχουν οι μαχητές των πιο προχωρημένων τμημάτων και αυτών που είναι περισσότερο εκτεθειμένα στην κακοκαιρία, οι τραυματίες μας, οι μαχήτριές μας και σε συνέχεια όλοι οι άλλοι...

Η καθαριότητα στα τμήματα και μέσα στις σοβαρότερες δυσκολίες, πρέπει νάναι αδιάκοπη φροντίδα όλων και προπαντός των μαχητριών μας. Η βρώμα, η ψείρα, η αξυρισιά κατεβάζουν τον αγωνιστικό άνθρωπο. Ο αξέχαστος και σαν Επίτροπος και σαν Διοικητής Κ., πέρσι στο Κάμενικ, έπαιρνε τον κουρέα μαζί του τη νύχτα και στο φως του φεγγαριού ξύριζε τους πολεμιστές μας.

Κανείς ατιμώρητα δεν μπορεί να παραβλέψει ή να υποτιμήσει αυτές τις ζωτικές ανάγκες του μαχητή. Ο μαχητής μας πολεμά με την ψυχή, πολεμά αν χρειαστεί και μέσα στις μεγαλύτερες στερήσεις, όμως η ψυχή του μαχητή γίνεται τόσο πιο ακατανίκητη, όσο λιγότερο τη βασανίζουν τέτοιες ανάγκες. Υπάρχουν πάνω σ' αυτό παρανοήσεις και σήμερα ακόμα συναντάς επιβιώσεις κακές, με τη μορφή του «Δε βαριέσαι... αντάρτες είμαστε!». Ακόμα παρατηρεί κανείς πως σε λίγο - πολύ κανονικές συνθήκες, δείχνουν όλοι κάποιο ενδιαφέρον για όλα αυτά τα ζητήματα. Οταν όμως ζορίσουν τα πράγματα, δεν παλεύουνε αδιάλλακτα ενάντια στην κακομοιριά και τη μιζέρια... Σε πορεία που παρατείνεται, σε συνεχιζόμενες μάχες, πολύ κοντά στην εχθρική διάταξη, χρειάζεται να ορθώνεται αδιάλλαχτη η συνείδηση του κομμουνιστή, του επίτροπου. Με χαρακτήρα εξόρμησης, όπου είναι δυνατό, για ξύλα, για φτιάξιμο καλυβιών, για πλύσιμο, με όσο το δυνατό καλύτερη οργάνωση της πορείας, των καταυλισμών κ.λ.π. να αντιμετωπίζεται αποφασιστικά κάθε μιζέρια και κακομοιριά που σκοτώνει την ψυχή του μαχητή.

* * *

Ο μαχητής του λαϊκού επαναστατικού μας στρατού πρέπει νάχει φωτισμένη σκέψη, ανοιχτό ορίζοντα μπρος του, ψυχική ηρεμία, καθαρή συνείδηση.

............................................................

Πρώτη υποχρέωσή μας πάνω σ' αυτό είναι η αδιάκοπη ολόπλευρη πολιτική ενημέρωση των μαχητών μας. Πρέπει να απαντούμε με πειστικό, υπομονητικό, συντροφικό τρόπο στις ανησυχίες και τα ερωτηματικά του μαχητή. Αδιάκοπα πρέπει να αναπτύσσουμε τη δικιά του κρίση, την ικανότητα να νιώθει βαθύτερα την κατάσταση, τις επιδιώξεις και τις μανούβρες του εχθρού, τη δικιά μας ξεκάθαρη πολιτική. Να ανεβάζουμε ολοένα το μαχητή μας, στο ύψος του συνειδητού πρωτοπόρου του λαού, στο ύψος του μέλους του ΚΚΕ. Αυτό θα το πετύχουμε με το ξεσήκωμα της πολιτικής ζωής στη βάση, με συζητήσεις, με τη δημοκρατική ζωή (Συνελεύσεις - Αχτίφ κλπ.), με το διάβασμα των περίφημων σοβιετικών βιβλίων κλπ.

Το ίδιο, το ποιοτικό ανέβασμα του στρατού μας, δεν μπορεί να στηριχθεί παρά μόνο σ' ένα τέτοιο ηθικοπολιτικό ανέβασμα των μαχητών και των στελεχών μας.

Σοβαρή σημασία για την ψυχική ηρεμία και δύναμη του μαχητή μας, για την ίδια την πολεμική του επίδοση, έχει το πρώτο βάφτισμα στη μάχη. Αυτό όπου προσέχτηκε, προετοιμάστηκε και στοργικά οδηγήθηκε στην πρώτη μάχη, «ο καινούριος» απ' τους παλιότερους συντρόφους του, τότε απ' την πρώτη κιόλας μάχη γίνεται άξιος μαχητής του ΔΣΕ. Εδώ χρειάζεται μια ιδιαίτερη προσοχή απ' τον Επίτροπο και απ' το Διοικητή του τμήματος.

......................................................

Τι είναι αυτό που βασανίζει την ψυχή του μαχητή μας; Τις περισσότερες φορές είναι κάτι πολύ απλό: Η ηθική αμοιβή που δεν του δόθηκε από ανεμελιά τις περισσότερες φορές. Μια ανησυχία ή κάποιος καημός για αγαπημένα πρόσωπα. Ενας αμελέτητος κακός λόγος που του πέταξαν. Κάποια παλιά τιμωρία που του δημιούργησε το αίσθημα μειονεκτικότητας κλπ. Οσο όμως είναι απλό αυτό που τον βασανίζει, τόσο δύσκολο είναι πολλές φορές να το νιώσεις. Αυτό είναι που πρέπει οι σύντροφοί του, ο Επίτροπος, ο Διοικητής του, να το βρίσκει, να μην το υποτιμά, να προσπαθεί συντροφικά να τον βοηθήσει. Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερα οι ΠΕ να αποχτήσουν το ταλέντο να ξεκλειδώνουν τις ψυχές των μαχητών τους. Τότε ο μαχητής μας και πολύ περισσότερο η μαχήτριά μας, έχοντας καθαρό τον ορίζοντα και ήρεμη την ψυχή, αισθάνονται πολλαπλασιασμένες τις δυνάμεις τους.

Οταν λέμε, να κατεβαίνει ο Επίτροπος στη βάση, αυτό δε σημαίνει να κατεβαίνει σε περιοδείες. Σημαίνει να κατεβαίνει ως τα βάθη της ψυχής του μαχητή, να νιώθει τι τον απασχολεί κάθε μέρα, να γίνεται δάσκαλος, σύντροφος, αδερφός και φίλος του. Αυτό είναι το πιο λεπτό σημείο απ' την αποστολή του Επιτρόπου. Ετσι κερδίζονται οι ψυχές των μαχητών, μακριά από βλαχοδημαρχισμούς και ψευτοενδιαφέρον που τα μυρίζεται από μίλια μακριά ο μαχητής.

...............................................................

Πολλές φορές είναι τόσο λεπτή η ψυχολογία κυρίως των μαχητριών μας, που κάποιοι χοντροπέτσηδες, πραγματικά δυσκολεύονται να τη νιώσουν. Δυο μαχήτριές μας δεν πηγαίναν καλά, τις πρόσεξαν ιδιαίτερα, τις βοήθησαν. Οταν γινόταν διανομή σε ρούχα, κι είχαν ανάγκη να πάρουν, δεν τάδιναν όπως στους άλλους αλλά τις φώναζαν: «έλα Κωνσταντινιά να διαλέξεις...». Ολα ήταν ίδια, όμως οι κοπέλες μας ευχαριστιόταν γιατί διάλεγαν κι έπαιρναν όποιο τις πήγαινε καλύτερα. Σήμερα πρόθυμες κι ολοζώντανες ρωτούν: «Τώρα τι δουλιά έχουμε διμοιρίτη;».

***

Ενα παράδειγμα για το τι ρόλο παίζει η έγκαιρη, δραστήρια αντιμετώπιση των προβλημάτων ζωής των μαχητών είναι το παρακάτω: Τα τμήματα που ανάλαβαν να υπερασπίσουν το Κάμενικ (υψ. 2.044μ.) βρέθηκαν πριν λίγο καιρό μπρος σε δύσκολη κατάσταση. Εβρεχε και έριχνε χαλάζι τις 25 από τις 30 μέρες του Μάη. Αμπριά δεν υπήρχαν και το ύψωμα είναι ολόγυμνο. Πρώτ' απ' όλα ξεσηκώθηκε ένας ενθουσιασμός σ' όλους τους μαχητές για την τιμή να υπερασπίσουν το Κάμενικ. Ακολούθησε ένας εργατικός ενθουσιασμός για τη γρήγορη οχύρωσή του και την οργάνωση της ζωής με αμπριά κλπ. Ομως οι μαχητές μας εξαντλούνταν από το κρύο και τη βροχή. Για τους μαχητές μας του Κάμενικ ενδιαφέρθηκε προσωπικά το ίδιο το Γ.Α. και εξασφάλισε 196 βελέντζες, αδιάβροχα, αντίσκηνα. Δόθηκαν στους μαχητές του Κάμενικ παραπάνω από τις κανονικές διανομές: 102 οκάδες ζάχαρη - 288 οκάδες μαρμελάδα, 52 οκάδες λίπος, 32 οκ. λαρδί, 25 χλαίνες κλπ.

Τα στελέχη με το σύνθημα «όλοι κοντά στους μαχητές» ζούσαν στ' αμπριά των μαχητών και με εξορμήσεις βελτίωναν τη στέγαση και τη ζωή των μαχητών. Τους μαχητές ιδιαίτερα τους συγκινούσε το γεγονός ότι πάντα κάποιος σύντροφος από το λόχο, το τάγμα, ή την ταξιαρχία βρισκόταν κοντά τους. Στον ΠΕ της ταξιαρχίας, ένας μαχητής του Κάμενικ είπε γελώντας: «Αυτές τις τρεις μέρες πέρασαν, μας είδαν και μιλήσαμε, η επιτροπή της ταξιαρχίας, ο επιμελητής της ταξιαρχίας, η γιατρίνα, η υπεύθυνη γυναικών, ο επίτροπος του τάγματος, πέρασε ο Διοικητής και να τώρα τα λέμε και μαζί σου...».

...............................................................

Σ' αυτήν την εξαιρετική κακοκαιρία και μέσ' στη βροχή έκαναν το μεγαλύτερο άθλο στην οχύρωση κι ανάπτυξαν τον πιο έντονο μικροπόλεμο απ' όλα τα τμήματα της ταξιαρχίας. Κέρδισαν έτσι και τη σημαία της άμιλλας της ταξιαρχίας.

***

Σ' αυτούς τους μαχητές που ποτές ως σήμερα, όταν τους ζητήσαμε, δε μας αρνήθηκαν το αίμα τους και τη ζωή τους, πρέπει ν' ανεβάσουμε πιο ψηλά ακόμα τη φροντίδα, μα και τη στοργή. Και μέσ' στη φωτιά των μαχών και των μεγάλων επιθετικών ελιγμών, και πολύ περισσότερο τότε, πρέπει ν' ανακουφίζουμε τους μαχητές μας μ' άγρυπνη έγνοια για τις ανάγκες τους. Να φωτίζουμε μ' όλα τα μέσα τη σκέψη τους και να αναπτύσσουμε ολοένα την πολιτική τους ικανότητα. Να ατσαλώνουμε την αδάμαστη ψυχή τους, τη στέρεα εγγύηση για τη νίκη του λαού μας.

Κάμενικ 25.6.48