Μια τέτοια περίπτωση είναι και το γεγονός ότι με αφορμή τις τοπικές εκλογές καθόλου τυχαία κάποιοι πολύξεροι καλοθελητές τόσο στον ηλεκτρονικό όσο και στο έντυπο πολιτικό λόγο, με δήθεν ενδιαφέρον για το ΚΚΕ, νοιάστηκαν να κρίνουν πως «ενώ είχε άνοδο στα ποσοστά του, δεν κατόρθωσε να κτυπήσει το δικομματισμό, γιατί δεν είχε ευέλικτη πολιτική συμμαχιών, ενώ ο ΣΥΝ μπόρεσε να εξασφαλίσει κάποιους δήμους - κλειδιά»... Φυσικά το επιχείρημα δεν είναι καινούριο. Εμφανίζεται με διαφορετική έκφραση κατά περίπτωση και ιστορική στιγμή (βουλευτικές εκλογές, μαζικό κίνημα κλπ). Τώρα έπρεπε να πάρει τη μορφή του σε περίοδο τοπικών εκλογών.

Ποιο είναι λοιπόν το περιεχόμενο, δηλαδή η ουσία του δικομματισμού; Ποια είναι η στρατηγική, που για να διασωθεί και να συνεχίσει, να προωθείται, μπορεί, να μετατρέπει τα κόμματα σε «πολυμορφικά», αλλά ίδια πάντα, όπως πολλά μοντέρνα αυτοκίνητα; Δε χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη σοφία. Το περιεχόμενο του δικομματισμού είναι η στρατηγική του κεφαλαίου. Είναι μάλλον κοινοτοπία και το ξέρουν όλοι, αφού αυτή η στρατηγική εκδηλώνεται στην πολιτική, που εφαρμόζεται. Μια πολιτική που συμβαίνει στα φανερά και με «ανοιχτά τα φώτα», έτσι που όλοι να διακρίνουν την ουσία της.

Μπορεί, ανάλογα την ιστορική στιγμή, τους συσχετισμούς και τη θέση του (κυβέρνηση ή αντιπολίτευση) ο ένας από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, «να το λέει έτσι και ο άλλος γιουβέτσι», αλλά η στρατηγική παραμένει, αφού είναι ταξική επιλογή. Υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου έτσι όπως εκδηλώνεται σε κάθε τομέα της πολιτικής (οικονομία, παιδεία, υγεία, πολιτισμός, περιβάλλον κλπ). Τα κόμματα του δικομματισμού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) εναλλάσσονται όλα αυτά τα χρόνια στην κυβέρνηση και η στρατηγική παραμένει πάντα ίδια. Ο όποιος ανταγωνισμός τους σε καμιά περίπτωση δεν αφορά αυτή την ταξική επιλογή. Ισα - ίσα είναι ανταγωνισμός για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής της. Ο πολιτικός τους λόγος είναι πάντοτε διττός, περιέχει πάντα το στοιχείο αποπροσανατολισμού των εργαζομένων και ταυτόχρονα τις εξετάσεις στο κεφάλαιο, ότι θα χειριστούν πιο αποτελεσματικά την υπόθεσή του.

Τώρα, επειδή σε καμιά περίπτωση υπαρκτού κόσμου δεν έχει παρουσιαστεί φαινόμενο «ολίγον εγκύου», έτσι δε γίνεται να είσαι ολίγον με το κεφάλαιο και ολίγον με τους εργαζόμενους. Η ταξική επιλογή στην πολιτική δεν είναι παραγγελία σε εστιατόριο. Το «ολίγον» καταλήγει πάντα στο όλα για το κεφάλαιο.

Δε γίνεται, για παράδειγμα όπως κάνει ο ΣΥΝ, να μιλάς ενάντια στο δικομματισμό, αλλά όχι μόνο να μη θίγεις την πολιτική του, αλλά να την προωθείς (πχ στην ΚΕΔΚΕ). Πολύ περισσότερο δε γίνεται να φιλοδοξείς, να κτυπήσεις το δικομματισμό με «έξυπνες - ευέλικτες» συμμαχίες, πότε με τον ένα εκφραστή του και πότε με τον άλλο. Αυτός ο καιροσκοπισμός όχι μόνο «σφήνα» ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δε δημιουργεί, αλλά ίσα - ίσα τους δυναμώνει, αφού πρώτ' απ' όλα διασώζει το περιεχόμενο της πολιτικής τους, δηλαδή τη στρατηγική της αστικής τάξης και ταυτόχρονα τους προσφέρει άλλο ένα άλλοθι για να τη συνεχίσουν. Η πολιτική, που εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν αντιμετωπίζεται, όταν υιοθετείς το ρόλο του παιδιού, που δεν το παίζουν και μηχανεύεσαι τρόπους για... να μπεις στο παιχνίδι. Οταν μπαίνεις στο παιχνίδι γίνεσαι συμπαίχτης...

Τώρα, επειδή καμιά ανθρώπινη επιλογή δε γίνεται χωρίς να έχει ετοιμαστεί ταυτόχρονα και το άλλοθι, που να τη δικαιολογεί όλα αυτά περί «αυτοδιοικητικών κριτηρίων»,«ειδικών συνθηκών» και ό,τι άλλο ακούστηκε δεν ήταν τίποτα άλλο παρά φτηνή «άμπρα - κατάμπρα» για να εξαφανιστεί από τη συνείδηση του εργαζόμενου η ουσία της ταξικής επιλογής. Το γεγονός πως «τις σφήνες» (μάλλον το στόκο μικρής διάρκειας) τις έβαλε ο ΣΥΝ για στηρίγματα (εκεί που παρουσιάζονταν τρύπες) στο δικομματισμό. Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι να ανακαλύψουμε τώρα ξαφνικά το ρόλο του «στόκου» για το σύστημα της εκμετάλλευσης στα κόμματα τύπου ΣΥΝ. Το πρόβλημα είναι πως οι τέτοιες «εξυπναδούλες» καλλιεργούν ρεφορμιστικές αυταπάτες στην κοινωνική συνείδηση και αποδυναμώνουν το λαϊκό κίνημα. Απομακρύνουν τη δυνατότητα σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και διαμόρφωσης πραγματικών συσχετισμών ανατροπής.

Απ' αυτό το λημέρι προτείνει - προωθεί όχι «ευέλικτες εξυπνάδες», αλλά τη σταθερή πολιτική, που για να είναι πραγματικά υπέρ των εργαζομένων οφείλει να είναι ενάντια στο κεφάλαιο και σε κάθε περίπτωση και τομέα ενάντια στα κόμματα που την εκφράζουν. Μ' αυτή τη λογική και όχι με κουτοπονηριές το ΚΚΕ αποφασίζει και προωθεί και τις συμμαχίες - συνεργασίες του. Οι αγωνιστικοί συνδυασμοί, που υποστήριξε και στις τοπικές εκλογές, ήταν συνδυασμοί σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική και όχι χώρος να τα... κάνουμε πλακάκια.

Χωρίς κρυφτούλι (και σε τοπικό επίπεδο... φτου ξελεφτερία και βγαίνω) από την πρώτη στιγμή σαν κριτήριο ψήφου και στις τοπικές εκλογές έβαλε την καταδίκη στο σύνολο του περιεχομένου της πολιτικής του δικομματισμού και την αρχή διαμόρφωσης καινούριων συσχετισμών συνολικά για το λαϊκό κίνημα. Μ' αυτή την έννοια η ποιότητα της ψήφου στους αγωνιστικούς συνδυασμούς και η αύξηση του συνολικού ποσοστού περιείχε ακριβώς αυτά τα στοιχεία της υπέρβασης από την πολιτική της αστικής τάξης. Φυσικά ο δρόμος για τη συνολική θετική για το λαϊκό κίνημα αλλαγή των συσχετισμών, έτσι που να αμφισβητηθεί πραγματικά η πολιτική εξουσία της αστικής τάξης, δεν είναι ούτε σύντομος ούτε εύκολος. Σημασία έχει να έχεις αρχίσει να τον περπατάς και να μην αλληθωρίζεις στους πλαϊνούς που σε οδηγούν στους απέναντι...