Γιατί ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ δεν επιθυμούν να παρουσιαστούν ως αυτό που είναι; Ως μια εκδοχή της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που η νεοφιλελεύθερη ιδιοσυγκρασία και πολιτική της είναι τέτοια, ώστε, ακόμα και αυτοί οι επιχαίροντες πλουτοκράτες να μιλούν για "μετάλλαξη"; Που είναι τέτοια τα εγχώρια, αλλά και τα ευρωπαϊκά της διαπιστευτήρια, ώστε, ο Μητσοτάκης και ο Ράλλης να αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Σημίτη τον καλύτερο εκπρόσωπο της πολιτική τους, αλλά και ο μεγιστάνας Ανιέλι να δηλώνει ότι η "Αριστερά" είναι καλύτερη από τη Δεξιά;!

Θα αναφέρουμε τρεις λόγους, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περισσότεροι:

Πρώτον, η μη χρήση του όρου "σοσιαλδημοκράτης" από τους απανταχού σοσιαλδημοκράτες δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Οχι μόνο ο Σημίτης, στην Ελλάδα, αλλά ούτε ο Ντ' Αλέμα, στην Ιταλία, ούτε ο Μπλερ, στη Βρετανία, ούτε ο Ντελόρ, στη Γαλλία, ούτε ο Λαφοντέν, στη Γερμανία, συστήνονται ως σοσιαλδημοκράτες. Επιμένουν να δηλώνουν "κεντροαριστεροί". Η εξήγηση δεν είναι άσχετη από την προσπάθεια να απαλλαγούν από το "στίγμα" εκείνο της σοσιαλδημοκρατίας των περασμένων δεκαετιών, που, υπό το βάρος των λαϊκών κινημάτων και της ύπαρξης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εξέφρασε στο πολιτικό επίπεδο την "ανάγκη που έγινε φιλοτιμία" του καπιταλισμού, για παραχώρηση κοινωνικών και δημοκρατικών ελευθεριών.

Η σοσιαλδημοκρατία του σήμερα, της εποχής της ΟΝΕ, του Μάαστριχτ και της καπιταλιστικής ολοκληρωτικής αδηφαγίας, δεν πρέπει να θυμίζει σε τίποτα το κοινωνικό κράτος, ούτε καν τους λαϊκισμούς του "Τσοβόλα δώστα όλα". Σε εξαρτημένο, δε, επίπεδο, όπως το ελληνικό, δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με τα "φεύγουν οι βάσεις" (που έμειναν φυσικά), αλλά να αναγνωρίζει το παρελθόν της μόνο από το σημείο που άρχισαν να γίνονται στεντόρεια τα "ευχαριστώ, κύριε Κλίντον".

Δεύτερον, το αρνητικό ιστορικό φορτίο που κουβαλάει η σοσιαλδημοκρατία επιδιώκεται να ξεφορτωθεί με "κεντροαριστερά"... βαφτίσια. Και όντως πρόκειται για πολύ βαρύ φορτίο, που έχει απ' όλα: Από τους σοσιαλ-ιμπεριαλισμούς της Β Διεθνούς, τους σοσιαλδημοκρατικούς "ασπασμούς" με το φασισμό, τον πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στο λαϊκό κίνημα, μέχρι τον ανοιχτό μονεταρισμό της σοσιαλδημοκρατίας του '80.

Τρίτο και σημαντικό, σήμερα περισσότερο από ποτέ το πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλισμού έχει ανάγκη από τη σύσταση και αναζωπύρωση τεχνητών διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των κομμάτων του και των πολιτικών σχηματισμών του. Διαχωριστικών γραμμών που, αφ' ενός, δε θα θίγουν την ιδεολογία του "μονόδρομου" και, αφ' ετέρου, θα αφήνουν περιθώρια κάλπικων αντιπαραθέσεων στο επίπεδο της ιδεοληψίας, που αποτελεί το προκάλυμμα της βαθύτερης "διαμάχης" για το ποιος εφαρμόζει καλύτερα την ίδια δεξιά πολιτική.

Απέναντι στα εκατομμύρια των φτωχών, των ανέργων, των ημιαπασχολούμενων και ημιθανών εργαζομένων, η πολιτική ομπρέλα της "κεντροδεξιάς", από τη μια πλευρά, και της "κεντροαριστεράς", από την άλλη, δημιουργεί πολύ λιγότερους επικίνδυνους συνειρμούς, περισσότερη ευχέρεια για εγκλωβισμό των μαζών στα μπουντρούμια της συναίνεσης - έτσι, τουλάχιστον, νομίζουν οι "κεντροαριστεροί" και οι "κεντροδεξιοί" - από σχήματα, όπως "συντηρητικά - σοσιαλιστικά κόμματα", "Δεξιά - Αριστερά", "εργάτες - αστοί" κλπ.

Στα πλαίσια αυτά, η ανασύσταση της θεωρίας του "Κέντρου" κρίνεται αναγκαία. Επιδιώκεται να λειτουργήσει ως θεωρητικό κατασκεύασμα - εργαλείο για την εμπέδωση της σημερινής "αναγκαιότητας", που, σύμφωνα με τους νεοφιλελεύθερους κάθε απόχρωσης, δεν είναι άλλη από το "νοικοκύρεμα", την "προσαρμογή", το "ρεαλισμό" και την "ευταξία" απέναντι στην κυριαρχία της "νέας τάξης".Από κοντά θα πρέπει να προστεθεί, ειδικά στην Ελλάδα, το άλλοθι που νομίζουν ότι παρέχουν στον εαυτό τους οι διάφοροι... "κεντροκάτι", όταν για κάθε βρώμικη δουλιά (από το "μπουκάρισμα" στην Αλβανία, μέχρι την ανάσυρση χουντικών νόμων κατά των αγροτών) ανατρέχουν στην "κεντρώα" δημοκρατική τους συνείδηση...

Ταυτόχρονα, συνιστά μια πρώτης τάξεως αλχημεία για την προβολή μιας εικόνας κοινωνικής διαστρωμάτωσης, αδέξια παραχαραγμένης. Το ιδεολόγημα του "Κέντρου" στο πολιτικο-θεωρητικό επίπεδο γίνεται το όχημα για την ανακήρυξη των σύγχρονων δούλων σε νέους τομείς της παραγωγής διαδικασίας, όπως η πληροφορική, οι νέες τεχνολογίες κλπ., σε "μεσαία στρώματα"! Παλιά τακτική. Κάποτε οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας κολάκευαν σαν "σπονδυλική στήλη του Εθνους" τα μικρομεσαία στρώματα, που σήμερα τα παραδίδουν βορά στις πολυεθνικές με το επιχείρημα του "μη παραγωγικού υπερεπαγγελματισμού"...

Παράλληλα, η αξιοποίηση του "Κέντρου" έρχεται να υποδηλώσει την ανάγκη του συστήματος να ξεκαθαρίσει ευθύς εξ αρχής τα "όριά" του. Δηλαδή, να κατοχυρώσει τη γραμμή του "ως εδώ" απέναντι στα λαϊκά αιτήματα. Να διαμορφώσει το υπόβαθρο τέτοιων "καθαρών λύσεων", που, όποιος δεν τις αποδέχεται, όποιος τις αμφισβητεί, παραβαίνοντας την "ευπρέπεια", που επιτάσσει το "σαβουάρ βιβρ" του "Κέντρου", θα υφίσταται τις συνέπειες. Αλλωστε και η επαναφορά του "ιδιώνυμου", που κράδαινε ως απειλή εναντίον των κομμουνιστών ο Γιαννόπουλος στις αγροτικές κινητοποιήσεις, από τον "Κεντρώο" Βενιζέλο επιβλήθηκε...