«Ο,τι και αν στ' αλήθεια πιστεύει ο νέος πρόεδρος, η Γαλλία δεν μπορεί να προχωρήσει έξω από την ευρωπαϊκή συνεργασία ούτε βέβαια μπορεί να αγνοήσει τον γαλλογερμανικό άξονα που αποτελεί την ευρωπαϊκή ραχοκοκαλιά για δεκαετίες» (από το κύριο άρθρο στα «ΝΕΑ»).

«Αν οι χθεσινοί μονομάχοι για την προεδρική εκλογή στη Γαλλία είχαν "δεξιόστροφη" κίνηση στη στρατηγική τους, μήπως πρέπει να εξετάσουμε την πιθανότητα μετατόπισης του κεντρώου χώρου από τη θέση που προσδιορίζαμε ότι βρίσκεται μέχρι σήμερα σε μια νέα; (...) μήπως η "Δεξιά" είναι αριθμητικά πολιτική μειοψηφία, αλλά οι θέσεις που αποτελούν τον πυρήνα της ιδεολογίας της είναι πλέον κοινωνική πλειοψηφία;» (ο Μ. Κοττάκης στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

«Η αντιστροφή της κυριαρχίας των σοσιαλιστών ή της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, αν προτιμάτε, συνδέεται, κατά τη γνώμη μας, με το συντηρητικό θερμιδώρ, που επικράτησε στο θεσμικό οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Η συνθήκη του Μάαστριχτ και η Στρατηγική της Λισαβόνας αποτέλεσαν τις μείζονες ιδεολογικές υποχωρήσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (...) η σοσιαλδημοκρατία μιμήθηκε τον Μεφιστοφελή πουλώντας την ψυχή της στο διάβολο για μερικά χρόνια πρόσθετης παραμονής στην εξουσία» (το σχόλιο στην «ΑΥΡΙΑΝΗ»).

«Ναι, και η Αριστερά έσπρωξε για τον θρίαμβο του Σαρκοζί (...) η αριστερά χωρίς αρχές, χωρίς αριστερή ματιά (...) ίδιος με τους άλλους; τότε ψηφίζω τους αυθεντικούς, όχι τους σφουγγοκωλάριους. Κόντρα στο ρεύμα. Αυτή η πυξίδα, αυτό το όπλο, αυτή η ασπίδα, αυτή η ιδέα συνέγειρε και θα συνεγείρει την ανθρωπότητα. Από τον Σπάρτακο και το 1789, από το 1917, τον Τσε και τον Χριστό. Αυτό το όχημα προόδου και ουτοπίας. Μα υπάρχει πιο επίκαιρο σύνθημα απ' αυτό το κουρελιασμένο, το κατασυκοφαντημένο και παλιό; Εμπρός της γης οι κολασμένοι!» (ο Δ. Δανίκας στα «ΝΕΑ»).