Α, το παράκανες, το παρατράβηξες το σκοινί κυρ - Αντρέα, καθόσον, αγαπητέ μου, όπως γνωρίζεις πολύ καλά, βαδίζεις ολοταχώς προς τα εβδομήντα και ούτε που το έχεις σκοπό να εγκαταλείψεις το μάταιο τούτο κόσμο! Είπαμε, βέβαια, φίλε μου, να ζούμε κάτι παραπάνω από τους παλιούς, που τους θέριζε νέους η ελονοσία, η φυματίωση και ο τύφος, αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας. Εξήντα πέντε, εξήντα έξι, δε σου είναι αρκετά ευλογημένε; Τα παραπάνω τι, στ' αλήθεια, τα θέλεις; Βάρος σού είναι, αν το καλοσκεφτείς, και το βασικότερο, τα επιπλέον χρόνια σου είναι βάρος δυσβάστακτο για το ασφαλιστικό ταμείο, που σε συνταξιοδοτεί και, γενικότερα, για το κράτος, που ό,τι ήταν να σου φάει σού το 'φαγε και τώρα δεν έχει τίποτε να απομυζήσει από σένα. Με άλλα λόγια, κυρ - Αντρέα, μετά τα εξήντα πέντε σου είσαι φύρα, γι' αυτό ακριβώς και ο επί των Κοινωνικών Ασφαλίσεων υπουργός σού πέταξε κατάμουτρα, προ ημερών, ότι "ζεις πολύ". Εσύ όμως είσαι τόσο αναίσθητος, που δεν αντέδρασες διόλου. Ούτε πήγες να πνιγείς, να απαγχονιστείς, να τερματίσεις τη ζωή σου, ούτε, τελοσπάντων, κούνησες το χεράκι σου να ρίξεις μια μεγαλοπρεπή μούντζα, όπως θ' άξιζε, στον αχαρακτήριστο επικριτή σου!

Εσύ, κυρ - Αντρέα, απ' ό,τι βλέπω έχεις βάλει ως στόχο να φτάσεις εκείνο τον βιβλικό Μαθουσάλα, που έζησε, λέει, εφτακόσια χρόνια. Αλλά αυτά τα πράγματα, αγαπητέ μου, γίνονταν όπως ξέρεις στις παμπάλαιες εκείνες εποχές που δεν υπήρχαν "Ενωμένες", "συγκλίσεις", "Διεθνή Νομισματικά Ταμεία" και άλλα παρόμοια. Τότε, ναι, μπορούσες να ζήσεις όσο ήταν τυχερό σου, χωρίς να σου λεν κτηνωδώς ότι ζεις πολύ και δε συμφέρει. Τώρα όμως, φίλε, δεν είναι έτσι. Το μεγάλο κεφάλαιο που είναι πίσω από την "Ενωμένη" και ό,τι άλλο σου προανέφερα, δεν καθορίζει μόνον ποιος θα είναι χορτάτος και ποιος νηστικός, αλλά καθορίζει και πόσο πρέπει να ζήσει ο καθένας μας. Αν είσαι, λέει, από την κάστα των ολίγων και εκλεκτών, ζήσε όσο σου είναι γραφτό, εν μέσω της τρυφής και της απόλαυσης. Αν όμως ανήκεις στους πολλούς, στην πλέμπα, ε, τότε, όχι, δεν μπορείς να μείνεις στη ζωή πέρα από ένα ορισμένο όριο. Και αν ίσως, κυρ - Αντρέα, δεν έχεις καταλάβει ποιο είναι αυτό το όριο για σένα και τους άλλους ταπεινούς, θα σου το πω αμέσως. Είναι εκεί γύρω στα εξήντα πέντε. Μέχρι τότε, δηλαδή, που είσαι ικανός να δουλεύεις για να σε εκμεταλλεύονται οι αφέντες και να σε γδέρνει το κράτος. Ετσι και περάσεις αυτό το όριο και βγεις στη σύνταξη, ε, τότε, γίνεσαι αυτομάτως γι' αυτούς τους κυρίους, όχι απλώς "άχρηστος", αλλά κάτι παραπάνω, "παθητικός". Διότι από δω και πέρα, αντί να πλουτίζουν ασύστολα από τον ιδρώτα σου, θα πρέπει να παίρνεις κάτι για να συντηρηθείς. Κι όσο κι αν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων είναι δικά σου, όσο κι αν οι συντάξεις τους είναι πενιχρές, ε, και πάλι το κεφάλαιο και το κράτος θέλουν να γλιτώσουν από σένα μια ώρα αρχύτερα!

Απ' όλα αυτά, κυρ - Αντρέα, πιστεύω να καταλαβαίνεις ότι πράγματι το παρατράβηξες το σκοινί, με το να είσαι εβδομήντα χρόνων και να ζεις ακόμη. Υπερέβης, άνθρωπέ μου, κατά μία ολόκληρη πενταετία το όριο και γι' αυτό ακριβώς ο αρμόδιος υπουργός σού συνιστά εμμέσως ότι πρέπει να πάρεις την άγουσα για την ανυπαρξία. Και εδώ που τα λέμε, πάλι καλά που μόνο σου κοπανάει ότι ζεις πολύ και δεν αναλαμβάνει ο ίδιος να σε εξαποστείλει από κει που ήρθες. Ετσι, άλλωστε, δεν έκαναν παλιά και οι χωρικοί με τα άλογά τους; Οταν γεράζανε, όπως θα ξέρεις, και δεν μπορούσαν πια να σέρνουν φορτία, τους έριχναν μια σφαίρα στο κεφάλι ή τα πετούσαν στο γκρεμό. Ευτυχώς, λοιπόν, κυρ - Αντρέα που οι απάνθρωποι ταγοί μας δεν έχουν φτάσει ακόμη στο σημείο να μιμούνται τους παλιούς αγωγιάτες. Τίποτε, όμως, καημένε απόμαχέ μου, δεν πείθει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δε θα φτάσει σύντομα και σε τέτοιες "λύσεις"!