Μία σημαντική εισφορά που έρχεται από τη μεγάλη στιγμή της ζωής μας και της θυσίας του λαού μας, αποτελεί η έκθεση αντιστασιακής ζωγραφικής του Δημήτρη Οικονομίδη,που φιλοξενείται, μέχρι τις 31 Γενάρη, στην αίθουσα "Παρνασσός" (πλατεία Καρύτση). Η ενδιαφέρουσα αυτή παρουσίαση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Πανελληνίου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941 - 1944.

Στην έκθεση παρουσιάζονται για πρώτη φορά πενήντα αντιπροσωπευτικά έργα του αντάρτη ζωγράφου, του καλλιτέχνη αγωνιστή, που ο πρόωρος θάνατός του - σε ηλικία 37 ετών - διέκοψε την ολοκλήρωση του έργου του. Ενα έργο, το οποίο βγαίνει από τη φωτιά της Αντίστασης και του αγώνα. Τα θέματα του καλλιτέχνη είναι κυρίως τοπία, συνθέσεις, πορτρέτα και σκίτσα, αντάρτες και αντάρτισσες, ηρωίδες κ.ά.

Ο Δ. Οικονομίδης γεννήθηκε στην Καρυά Ελασσόνας το 1913. Το 1934 πηγαίνει στρατιώτης και μετά τη θητεία του ασχολείται με τη ζωγραφική, που ήταν και ο μεγάλος του έρωτας. Αναλαμβάνει τη διακόσμηση με τοιχογραφίες της οικίας του Λ. Καβαρατζή.Επίσης, φιλοτεχνεί εικόνες της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου Καρυάς και αναλαμβάνει την εικονογράφηση του τέμπλου του ναού της Ευαγγελίστριας στη Ροδιά. Το 1940 δίνει εξετάσεις στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και έρχεται τρίτος.

Με την κήρυξη του πολέμου το 1940 πηγαίνει στρατιώτης. Γυρίζει το 1941 και φοιτά στο Πολυτεχνείο. Το 1942 το καλοκαίρι, επιστρέφει στην Καρυά και εντάσσεται στον εφεδρικό ΕΛΑΣ του χωριού και είναι εκείνος που έκανε το σχέδιο του α σαμποτάζ κατά των Γερμανών στη γέφυρα Σκουτίνα τον Ιούλη του 1941. Δουλεύει μαζί με τον Κατσικογιάννη στο σχολείο του χωριού για την Αντίσταση, φτιάχνοντας προπαγανδιστικό υλικό κατά των Γερμανών. Το 1943 οι Γερμανοί καίνε τη γενέτειρά του. Ο Δ. Οικονομίδης καταφεύγει στον Ολυμπο και υπηρετεί στον ΕΛΑΣ, στην 1η Μεραρχία. Εκεί συνεχίζει να φιλοτεχνεί σκιτσάροντας αντάρτες και αντάρτισσες. Μετά την Απελευθέρωση εξακολουθεί για λίγους μήνες να κάνει αντιστασιακή ζωγραφική. Από το 1944 μέχρι το 1947, συνεχίζει τη φοίτησή του στη σχολή και παίρνει το δίπλωμά του με δύο επαίνους. Επί τρία χρόνια ήταν αγαπημένος μαθητής του καθηγητή Σπύρου Βικάτου και ζωγράφιζε στο ατελιέ του. Τα χρόνια 1946 - 1947 ήταν η πιο αποδοτική εικαστική περίοδος του καλλιτέχνη. Ομως, οι στερήσεις και οι κατατρεγμοί έφεραν το αποτέλεσμά τους. Το Γενάρη του 1951 αρρώστησε από υγρά πλευρίτιδα και μετά από τέσσερις μήνες πέθανε σε ηλικία 37 ετών.

Σημειώνουμε ότι μετά την έκθεση ένα μεγάλο μέρος των πινάκων θα δωριστεί στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941 - 1944,στο πνεύμα του αιτήματος για τη δημιουργία Μουσείου Εθνικής Αντίστασης.