"Εδώ Ράλι "Ακρόπολις". Μέτρο προς μέτρο, χιλιόμετρο προς χιλιόμετρο η πορεία του φετινού Ράλι "Ακρόπολις"". Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται αυτό το διαφημιστικό σποτάκι εταιρίας ελαστικών στις αρχές της δεκαετίας του '70, που διατυμπάνιζε ραδιοφωνικά από άκρη σε άκρη της χώρας την έναρξη του εθνικού μας αγώνα. "Καπάκι" και η φωνή του μακαρίτη Ικαρου Κανελλόπουλου, "κονφερασιέ" των αγώνων και οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν.

Ο εθνικός μας αγώνας, που ξεκίνησε δειλά δειλά στα μέσα της δεκαετίας του '50, γιγαντώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '70, για να γίνει ως τις μέρες μας ο "βασιλιάς" των αγώνων του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Ισως το Ράλι Σαφάρι στην Κένυα να κρύβει μεγαλύτερες συγκινήσεις, όμως εκεί δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, αλλά ο τυχερότερος. Το ξύπνημα της φύσης τις μέρες αυτές θα... ενοχληθεί από τον άγριο θόρυβο των εξατμίσεων... θηρίων διαφορετικών από της ελληνικής πανίδας.

Η ιστορία του Ράλι "Ακρόπολις" είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθεί σε λίγες αράδες. Χρειάζονται ολόκληροι τόμοι και λίγοι θα είναι. Δεν είναι απλά ένα αθλητικό γεγονός. Είναι ένα πανηγύρι, που στήνουν χωριά και πόλεις απ' όπου περνάει ο αγώνας. Δίχως ίχνος υπερβολής Φθιώτιδα και Βοιωτία ζουν για τις μέρες του "Ακρόπολις". Ακόμη και στο μικρότερο χωριό ο παππούς ξέρει για αυτούς τους "δαίμονες", που του χαλάνε την ησυχία του, όμως δε δυσανασχετεί. Το αντίθετο μάλιστα. Αν τον πάρουν στην καρότσα του αγροτικού, θα είναι κι αυτός εκεί. Θα "γευτεί" άφθονο χώμα με τους συντοπίτες του.

Θα κάνει και σχόλιο. Ως γνήσιος Ελληνας. Θα θυμηθεί και τις παλιές καλύτερες εποχές. Τον Βάταγκαν (σ. σ. Βάλτεγκαρντ), τον Μίκολας (σ. σ. Μίκολα) τον Σερόκο (σ. σ. Σιρόκο), τον γερό Τζόνι Πεσματζόγλου και αυτή την "τσούπα" τη Μουτόν. Κανείς δεν πίστευε ότι μια γυναίκα θα κέρδιζε το "Ακρόπολις". Μάλιστα σε μια εποχή που τα αυτοκίνητα ανεξέλεγκτα έφταναν τους 500 και πλέον ίππους. Ηρθε όμως ο θάνατος του Ατίλιο Μπέτεγκα στην Κορσική για να λειτουργήσει και πάλι ο... κόφτης.

Μεγάλες μορφές του χώρου ήταν... πωρωμένοι με το "Ακρόπολις". Το να κέρδιζες αυτόν τον αγώνα, ήταν σαν να είσαι ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής. Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον ιπτάμενο Τίμο Μάκινεν με το θρυλικό Μίνι Κούπερ; Τον "μπον βιβέρ" Ζαν Λικ Τεριέ με την αξέχαστη Αλπιν Ρενό; Τον δυναμικό Σάντρο Μουνάρι; Τον Χάρι Σέλστρομ, τον Ούβε Αντερσον, τον Τίμο Σαλόνεν και τον Σέχταρ Μέτα (λάτρη του αγώνα και σπεσιαλίστα του σαφάρι), που έβγαλαν από την ανυπαρξία τις γιαπωνέζικες εταιρίες; Το απόλυτο οδήγημα των Βάλετρ Ρερλ, Μάρκου Αλεν, Γιούχα Κάνκουνεν, Ντιντιέ Οριόλ; Τη θεαματικότητα και το στιλ των Μπιορν Βάλτεγκαρντ, Χανού Μίκολα, Αρι Βάτανεν, Μισέλ Μουτόν; Υπάρχει και το νέο αίμα που ακούει στα ονόματα των Ντιντιέ Οριόλ, Κάρλο Σάινθ, Κένεθ Ερικσον, Αρμιν Σβαρτς, Κόλιν Μακρέι, Τόμι Μάκινεν που αποτελούν τους σταρ του σήμερα.

Ομως θα ήταν άδικο να παραλείψουμε και τους Ελληνες οδηγούς, που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία. Κορυφαία μορφή ο Τζόνι Πεσματζόγλου (κέρδισε τα δυο πρώτα "Ακρόπολις"), που έτρεχε μέχρι τα 70 του στα τέλη της δεκαετίας του '80. Ιδιαίτερα οδηγοί ουσίας ήταν ο Τάσος Λιβιεράτος (Σιρόκο), ο Γιώργος Μοσχούς, αλλά και ο Τζίγκερ (Γιάννης Βαρδινογιάννης), που πάντα πετύχαιναν το στόχο τους. Τερματισμός, καλό πλασάρισμα και θεαματική οδήγηση. Το ακριβώς αντίθετο ήταν ο Ιαβέρης, κατά κόσμον Τάσος Μαρκουίζος, που πραγματικά ξεσήκωνε τα πλήθη με το οριακό στιλ του. Μόνο που έφτανε το πολύ μέχρι τα μισά του αγώνα. Στις καρδιές του κόσμου όμως ήταν ο νικητής.

Το Ράλι "Ακρόπολις" είναι πάλι εδώ. Πιστό στο ραντεβού του αρχές του καλοκαιριού. Με στρατιές κόσμου να σκαρφαλώνουν από πλαγιά σε πλαγιά. Γιατί τίποτα δεν τους σταματά. Η Αθήνα... αλώνει και γνωρίζει τη χαρά της φύσης, τις ομορφιές της ελληνικής γης. Εστω και αν το πρόσχημα είναι το "Ακρόπολις".

Ανδρέας ΠΑΓΑΝΟΠΟΥΛΟΣ