Πληθώρα στοιχείων παρουσιάστηκαν χτες στη συνέντευξη Τύπου, που οργανώθηκε ενόψει του 6ου Συνεδρίου Οικονομικών της Υγείας, με διοργανωτή την Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας και το Δίκτυο Επιστημόνων Οικονομίας της Υγείας.

Τα στοιχεία μεταξύ των άλλων αφορούσαν την κατανάλωση, την πολυφαρμακία, την εξέλιξη της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης κλπ. Πάντως απ' τους φακέλους και απ' τις τοποθετήσεις έλειψαν δυο πράγματα:

• Η αναφορά στην κλειστή κρατική φαρμακοβιομηχανία (εργοστάσια Παλλήνης, Λάρισας και Αγίου Ανδρέα Πάτρας). Μάλιστα έχει λεχθεί ότι αν λειτουργούσε το εργοστάσιο της Πάτρας, η Ελλάδα θα μπορούσε να ήταν εξαγωγική χώρα.
• Ξεχάστηκε εντελώς ότι η κρατική φαρμακαποθήκη - βασικό μέσο άσκησης φαρμακευτικής πολιτικής - έχει διαλυθεί.

Οταν τέθηκε το θέμα της λειτουργίας της κρατικής φαρμακοβιομηχανίας, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας Β. Αλεξάκος είπε ότι οι φαρμακοβιομήχανοι έχουν τη σταθερή θέση πως αν πρόκειται να λειτουργήσουν τα κρατικά εργοστάσια, πρέπει να λειτουργήσουν "με τους αυτούς όρους" και ότι τα υπάρχοντα εργοστάσια μπορούν αυξήσουν την παραγωγή τους κατά 50%, αλλά δεν ξέρουν τι θα έκαναν τα φάρμακα. Πάντως αναφερόμενος στη λειτουργία του εργοστασίου της Πάτρας, είπε ότι η λειτουργία του μοιάζει με υπερωκεάνιο που αγοράστηκε για μαρίδες.

Κάπου σε μια άκρη μιας έκθεσης, που έφερε από τη συνεδρίαση της Διεθνούς Ενωσης των Αυτοδιαχειριζόμενων Ταμείων (έγινε στην Πράγα στις 3.4.1997) ο πρόεδρος του Ταμείου Υγείας του προσωπικού της Εθνικής Τράπεζας Δ. Βαρέλης, υπήρχε η σημείωση για τη "συμβατική ημερήσια δόση" (DDD), τον τρόπο δηλαδή που προτείνει η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας για να είναι ακριβείς οι υπολογισμοί της κατανάλωσης των φαρμάκων.

Αλλά ούτε και αυτό αναφέρθηκε στη συζήτηση παρότι η "Φαρμέτρικα" - θυγατρική εταιρία του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων για μελέτες - διαθέτει αξιόλογα στοιχεία. Ορισμένα από αυτά τα δημοσίευσε στις 12.3.1995 ο "Ριζοσπάστης".

Σύμφωνα λοιπόν με εκείνα τα στοιχεία τα αντιβιοτικά και τα φάρμακα για το νευρικό σύστημα καλύπτουν το 30%, δηλαδή το ένα τρίτο της συνολικής δαπάνης για τα φάρμακα. Την περίοδο λοιπόν 1987-1992 οι "συμβατικές ημερήσιες δόσεις" παρέμειναν ουσιαστικά σταθερές - διέγραψαν μια ελαφρή καμπύλη - ενώ οι αντίστοιχες αξίες των φαρμάκων τριπλασιάστηκαν κάνοντας ένα άλμα.

Υπήρξαν και αντιφατικά στοιχεία: Ετσι ένας ελληνικός πίνακας εμφανίζει την "κατά κεφαλή κατανάλωση "κυτίων" φαρμάκων" στην Ελλάδα σε 26,5 και στη Γερμανία σε 13,9. Αλλος πίνακας (γερμανικός) εμφανίζει την κατανάλωση "κουτιών ανά κάτοικο" στην Ελλάδα σε 21, ενώ στη Γερμανία η κατανάλωση σε κουτιά ανά κάτοικο είναι 20.

Παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία απ' αυτά που κατέθεσε ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου Δ. Βαγιωνάς.

Η υψηλή φαρμακευτική δαπάνη οφείλεται κατά 70% στην υποκατάσταση των φθηνών φαρμάκων από ακριβότερα ίσης σχεδόν φαρμακευτικής αξίας, κατά 27% στην αύξηση των τιμών και κατά 3% στις συσκευασίες. Χαρακτηριστικά ανέφερε ότι τα 2.500 κυκλοφορούντα ιδιοσκευάσματα έχουν μέση τιμή 877 δραχμές (1996). Από αυτά τα 50 πρώτα έχουν μέση τιμή 2.611 δραχμές, ενώ όσα κυκλοφόρησαν και πήραν τιμές μέσα στο 1996 έχουν μέση τιμή 4.700 δραχμές. Ο πίνακας που δημοσιεύουμε παρουσιάστηκε από τον ΠΦΣ και δείχνει πως εκτοπίζονται τα φτηνά φάρμακα από την αγορά και πως τα νέα που έρχονται είναι ακριβότερα.

Τέλος να καταγράψουμε και τούτη την παραδοχή από τον πρόεδρο του ΣΦΕΕ: Αν γίνει ανακοστολόγηση των φαρμάκων με διαφάνεια, τότε θα υπάρξουν φάρμακα για τα οποία θα μειωθούν οι τιμές και θα υπάρξουν φάρμακα στα οποία οι τιμές θα αυξηθούν.

Τέλος ο Δ. Βαγιωνάς ανακοίνωσε ότι στις 21.6.1997 ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος προχωρά σε Γενική Συνέλευση, στην οποία θα εξεταστεί προοπτική αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο φόντο των κυβερνητικών αποφάσεων για το φάρμακο.