Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηγεσία του ΣΥΝ - και η σημερινή υπό τον Ν. Κωνσταντόπουλο και η προηγούμενη υπό τη Μ. Δαμανάκη - απευθύνει προτάσεις, "προσκλήσεις - προκλήσεις", όπως η ίδια τις αποκαλεί, προς άλλα πολιτικά κόμματα, για διάλογο, με στόχο "προγραμματικές δεσμεύσεις για τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος". Για πολλοστή φορά τελευταία αυτό έγινε από τον κ. Κωνσταντόπουλο, με την ευκαιρία κυριακάτικης συνέντευξής του, και με αφορμή τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών και την αναβίωση του... οράματος ενός "αριστερού", "κοινωνικού", "χαλαρού" κλπ. Μάαστριχτ, το οποίο μάλιστα πρέπει να... ξαναδιαβαστεί! Πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς για την ανάγκη που οδήγησαν το ΣΥΝ να επαναλάβει την πρότασή του. Λογικές φαίνονται οι σκέψεις περί ανάγκης ύπαρξης καλών δημοσίων σχέσεων του προέδρου και του ίδιου του ΣΥΝ με το συνεχές κυνήγι της δημοσιότητας. Οπως επίσης και οι σκέψεις πολιτικών αναλυτών για ανάγκη επίλυσης εσωκομματικών προβλημάτων και ισορροπιών στα πλαίσια αυτού του κόμματος, με δεδομένη μάλιστα την κινητικότητα βασικών στελεχών του ΣΥΝ σε "δίκτυα", "παρατηρητήρια", "ρεύματα", "γεύματα" και άλλα σχετικά. Για να καταλήξει κάποιος σε ένα λίγο - πολύ ασφαλές πολιτικό συμπέρασμα και να ερμηνεύσει σωστά το ζήτημα πρέπει οπωσδήποτε πρώτα να προσπαθήσει να απαντήσει στα ζητήματα που προκύπτουν από την ίδια την ανάγνωση των δηλώσεων του προέδρου του ΣΥΝ.

Πρώτο ζήτημα: Ενα κόμμα - οποιοδήποτε υπεύθυνο κόμμα - προχωρά σε προτάσεις διαλόγου και μάλιστα με προοπτικές προγραμματικών δεσμεύσεων, όταν έχει διαπιστώσει τουλάχιστον κάποια βασικά κοινά σημεία στα προγράμματα, στην πολιτική, στις θέσεις των συγκεκριμένων κομμάτων στα οποία απευθύνει ή θέλει να απευθύνει προσκλήσεις διαλόγου! Κι επειδή είναι πιθανόν κάποιος καλόπιστος να σκεφτεί και να σχολιάσει ότι ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο, δηλαδή να... συζητήσουν τα κόμματα... και εκεί να δουν αν μπορούν κάπου να συμφωνήσουν... πρέπει να θυμίσουμε ότι τέτοιος διάλογος έχει γίνει, γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται καθημερινά μέσα στη Βουλή, στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, σε πληθώρα εκδηλώσεων φορέων κλπ. και μάλιστα με τον πιο ανοιχτό, καθαρό και συγκεκριμένο τρόπο, δημόσια και μπροστά στο λαό. Ηδη, λοιπόν, η ηγεσία του ΣΥΝ θα πρέπει απ' αυτόν τον πλούσιο και δημόσιο διάλογο να έχει αποφασίσει με ποιους συγκλίνει προγραμματικά,"με ποιους μπορεί να πάει και ποιους να αφήσει...". Είναι πασίγνωστες οι θέσεις, οι διαφωνίες ή και οι συμφωνίες όλων ανεξαιρέτως και για το Μάαστριχτ και για τη Σένγκεν, για το ΝΑΤΟ, και για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τον "κοινωνικό διάλογο", για τις θέσεις των κομμάτων για την παιδεία, την υγεία, την ανεργία, τα ναρκωτικά και άλλων πολλών και μεγάλων θεμάτων.

Δεύτερο ζήτημα: Η ηγεσία του ΣΥΝ ζητά διάλογο για συνεργασία και προγραμματική δέσμευση με ένα κόμμα - το ΠΑΣΟΚ - το οποίο είναι ήδη κυβέρνηση, υλοποιεί ένα πρόγραμμα, έχει κριθεί αυτό το πρόγραμμα και κρίνεται καθημερινά από το λαό για τα αβάσταχτα βάρη που του έχει επιβάλει. Είναι πολιτική που έχει πάρει επανειλημμένως συγχαρητήρια από τον ΣΕΒ, το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, τους εκπροσώπους των πολυεθνικών, τις ΗΠΑ και άλλους "εταίρους", ακριβώς για τις αντιλαϊκές επιλογές που προωθεί ανάλγητα και ακατάπαυστα. Με την τοποθέτησή του αυτή ο ΣΥΝ καταγράφεται επιπλέον και ως κόμμα ανίκανο να ασκήσει και την παραμικρή ουσιαστική αντιπολίτευση για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα, αφού φτάνει στο σημείο - και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία κορυφώνεται η υλοποίηση αντιλαϊκών μέτρων από το ΠΑΣΟΚ - να ζητά διάλογο για "μέτωπο" με ένα κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση, ασκώντας τις συγκεκριμένες πολιτικές!

Τρίτο ζήτημα: Είναι απορίας άξιον μετά από όλα αυτά, γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΝ αφήνει έξω από την πρότασή του το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη ΝΔ! Φυσικά, και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν ίδιες στρατηγικές επιλογές, όπως με τον πιο επίσημο τρόπο έχουν δηλώσει σε όλους τους τόνους οι κύριοι Μητσοτάκης, Εβερτ, Καραμανλής. Μέχρι και για κλέψιμο της πολιτικής της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ έχουν φτάσει να κάνουν λόγο... Τι εξυπηρετεί, λοιπόν, η αναπαραγωγή του διλήμματος Δεξιά - αντιδεξιά από την ηγεσία του ΣΥΝ; Από δω μεριά περάστε για διάλογο και συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΚΚΕ - ΣΥΝ - ΔΗΚΚΙ κι από κει η Δεξιά με τη ΝΔ; Δηλαδή, ο ΣΥΝ θεωρεί το ΠΑΣΟΚ αριστερή δύναμη; Και ούτε πιστεύει βέβαια κανένας ότι λέγοντας αυτά, απευθύνονται στη βάση του ΠΑΣΟΚ που είναι κόσμος "της εργασίας και του πολιτισμού", απλά γιατί τέτοιος κόσμος "της εργασίας και του πολιτισμού" βρίσκεται σε όλα - μηδενός εξαιρουμένου - τα κόμματα, άρα και στη ΝΔ!

Τέταρτο ζήτημα: Η ηγεσία του ΣΥΝ - και συλλογικά μέσα από τις αποφάσεις της και ατομικά με δηλώσεις στελεχών της - επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι με το ΚΚΕ έχει τεράστιες διαφορές, ότι το ΚΚΕ είναι "οχυρωμένο στο περικυκλωμένο φρούριο και ακολουθεί τη γραμμή του... " και άλλα γνωστά - ευτράπελα και μη - τα οποία δεν είναι απαραίτητο να τα υπενθυμίσουμε για μια ακόμα φορά. Ποιον τελικά κοροϊδεύει η ηγεσία του ΣΥΝ; Είναι δυνατόν να απευθύνει προτάσεις διαλόγου για προγραμματικές δεσμεύσεις με ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ "αναχρονιστικό", "αγκυλωμένο στο παρελθόν", ένα κόμμα "που εξελίσσεται σε ένα σοβαρό εμπόδιο στην πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας" (!!!), όπως πρόσφατα ξεδιάντροπα δήλωσε ο Κύρκος;

Αν αναφέρουμε όλα τα παραπάνω - λίγο - πολύ γνωστά - είναι για να καταλήξουμε στην απάντηση του γιατί η ηγεσία του ΣΥΝ επανέφερε για μια ακόμα φορά την πρόταση περί διαλόγου για προγραμματικές δεσμεύσεις των "αριστερών κομμάτων". Σ' αυτό που μπορεί να καταλήξει κανένας είναι ότι στην πραγματικότητα η πρόταση αυτή μάλλον δεν απευθύνεται σε όλα τα κόμματα που ονοματίζει ο Ν. Κωνσταντόπουλος, αλλά βασικά στο ΠΑΣΟΚ. Υπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες για προώθηση της σύμπλευσης του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ. Οχι ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερα αφύσικο ή περίεργο σ' αυτό, για τέτοιο κόμμα που είναι ο ΣΥΝ! Μάλλον φυσιολογικότατο θα μπορούσε να το θεωρήσει κάποιος. Τουλάχιστον, όμως, ας μιλήσει για μια φορά καθαρά ο ΣΥΝ κι όχι με μισόλογα, με "ήξεις - αφήξεις" ή ψάχνοντας για άλλοθι στο ΚΚΕ ή σε άλλες αριστερές δυνάμεις. Και μάλιστα σ' αυτόν εδώ τον τόπο, με τις συγκεκριμένες αγωνιστικές παραδόσεις και τη μεγάλη πλέον και συσσωρευμένη εμπειρία...