Στο δρόμο του κοινού αγώνα βαδίζουν εκ των πραγμάτων πλέον δάσκαλοι και καθηγητές με την έμπρακτη συμπαράσταση γονιών και μαθητών, ανοίγοντας ένα ακόμη μέτωπο ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, που θέλει εξαθλιωμένους εκπαιδευτικούς και διαλυμένη δημόσια δωρεάν παιδεία.

Οι καθηγητές με σταθερά υψηλά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, που έχουν σταθεροποιηθεί πάνω από το 70%, μπαίνουν αισίως από αύριο στην τρίτη εβδομάδα της απεργίας διαρκείας, ενώ αύριο θα πάρουν μέρος στη συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ. Παράλληλα, από αύριο ξεκινούν οι δάσκαλοι και νηπιαγωγοί πενθήμερη απεργία, με συλλαλητήριο έξω από το υπουργείο Παιδείας στις 10 το πρωί, όπως αποφάσισε την περασμένη Πέμπτη στην έκτακτη συνεδρίασή του το ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας.

Ενας κοινός απεργιακός αγώνας - αφού κοινά είναι και τα προβλήματα των μισθών πείνας, της αδιοριστίας, των άθλιων συνθηκών άσκησης του εκπαιδευτικού λειτουργήματος - ξεκινά, επειδή η βάση των εκπαιδευτικών και των δύο βαθμίδων το απαίτησε, επειδή οι ίδιες οι συνθήκες το απαίτησαν, παρ' όλες τις προσπάθειες ορισμένων να μη συναντηθούν οι αγώνες των δύο εκπαιδευτικών κλάδων.

Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι φωνάζουν και διεκδικούν το αυτονόητο, να αντιμετωπίζονται από το κράτος όπως επιβάλλει το βάρος του παιδαγωγικού τους έργου. Αυτή η ξεχωριστή αντιμετώπιση απέναντί τους δεν μπορεί να μην έχει ως βασικό και καθοριστικό της στοιχείο και το μισθολογικό. Παίρνοντας αυτό ως δεδομένο, δηλαδή το τι προσφέρει ένας εκπαιδευτικός στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των αυριανών πολιτών, οι 250.000 κατώτατος μισθός, που ζητούν για τον πρωτοδιόριστο οι καθηγητές, και οι 220.000, που ζητούν οι δάσκαλοι είναι το λιγότερο, που οφείλει να παρέχει ακόμη και ένα σημερινού τύπου κράτος στους παιδαγωγούς του.

Είναι τουλάχιστον εμπαιγμός, απέναντι σε ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι η παιδεία είναι στις πρώτες προτεραιότητές της και φαντάζει ακόμα μεγαλύτερος εμπαιγμός η δήλωση του υπουργού Παιδείας, Γερ. Αρσένη, που καλεί σε διάλογο όχι για οικονομικά αιτήματα που θα έχουν αντίχτυπο στον προϋπολογισμό, αλλά μόνο για θεσμικά.

Τι εννοεί, αλήθεια, με αυτό ο υπουργός; Αφού όλοι γνωρίζουν και αυτός καλύτερα από τον καθένα, ότι όλα τα αιτήματα των εκπαιδευτικών ξεκινούν από το οικονομικό, και ότι επιπλέον η δημόσια δωρεάν παιδεία της χώρας μας στενάζει από τον οικονομικό στραγγαλισμό που της επιβάλλουν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.

Η αλήθεια είναι ότι η κατάθεση του νέου μισθολογίου που διαιωνίζει και χειροτερεύει την οικονομική εξαθλίωση του εκπαιδευτικού, είναι αλληλένδετη με τον προϋπολογισμό φτώχειας για την παιδεία. Ο φτωχός δάσκαλος ταιριάζει γάντι σε ένα φτωχό δημόσιο σχολείο και στον αυριανό αμόρφωτο εργάτη.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών και των υπόλοιπων φορέων της παιδείας, για νέο ενιαίο μισθολόγιο που θα δίνει πραγματικές αυξήσεις, για να μπορεί να ζει ο εκπαιδευτικός από το μισθό του με αξιοπρέπεια, για αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15%, κατάργηση του αντιασφαλιστικού - αντισυνταξιοδοτικού πλαισίου, για δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση, για μαζικούς διορισμούς μόνο μέσω επετηρίδας, για μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα και εκπαιδευτικό, για τη λειτουργία του ολοήμερου σχολείου και τα υπόλοιπα αιτήματα που προβάλλουν οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, είναι αγώνας που αφορά όλον το λαό.

Ολος ο λαός πρέπει να κάνει τα αιτήματα αυτά δική του υπόθεση και να παλέψει μαζί με τους εκπαιδευτικούς για την ικανοποίησή τους. Η ώρα αυτή είναι κρίσιμη για την παιδεία και τώρα πρέπει όλα τα αιτήματα να μπούνε προς επίλυση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην απεργία είναι η προϋπόθεση, για να δικαιωθούν αυτά τα αιτήματα.

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ