Καλημέρα, όπου και αν ταξιδεύεις. Εχεις δει πώς χορεύουν οι νησιώτες τον "μηχανικό", πώς στέκεται στη μέση του κύκλου ο κορυφαίος του χορού, πώς σε κάνει αμέσως να αισθανθείς την ψυχή του ναυτικού, του Ελληνα. Εκείνον που τραγουδάει ο λαός στα δημοτικά, λαϊκά κι έντεχνα τραγούδια. Αν θέλεις, τραγουδάμε μαζί την μπρατσέρα - αχ, πότε θ' ανοίξουμε πανιά να κάτσω στο τιμόνι.., ένα καράβι από τη Χιό.., το καραβάκι σανταλένιαμ, άιντε.., καπετάν Ανδρέα Ζέπο, η τράτα μας η κουρελού... και χορεύουμε το πιο όμορφο συρτό τον πιο ωραίο μπάλο. Καλημέρα, μέσα από τους στίχους του Καββαδία, από το Πούσι, το Τραβέρσο, το Μαραμπού.

Μου μιλούσες για τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της Ακτής Μιαούλη, για τους άνεργους στους καταλόγους του Γραφείου Ευρέσεως Ναυτικής Εργασίας, για τα συσσίτια στον Πειραιά, για το - ΑΝΕΥ - Ανευ, σημαίνει να μπαρκάρεις ανασφάλιστος. Μου μιλούσες με πίκρα για το διάστημα που ήσουν ξέμπαρκος κι έγινες πλασιέ βιβλίων, μου είπες "κινδυνεύουμε να μας πετάξουν στη στεριά" και θυμήθηκα το τραγούδι από το χορό του Ζαλόγγου "στη στεριά δε ζει το ψάρι".

Λοιπόν, θέλει αρετήν και τόλμη..., ενάντια στο δουλεμπόριο και τη μεσιτεία, τη χυδαία εκμετάλλευση. Θυμήσου τα λόγια σου, για τον αφελληνισμό της ελληνικής ναυτιλίας, για την επιστροφή του καθεστώτος "γαλέρας" στα βαπόρια, για το "ναι σε όλα" της κυβέρνησης στις απαιτήσεις των εφοπλιστών, για τη μετατροπή των ναυτικών μας σε Φιλιππινέζους - σε εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα... Λοιπόν, κοίταξε ξεκάθαρα, μη μιλάς για θολές γραμμές των οριζόντων, μείνε στητός στη βάρδιά σου, ολόρθος, κι όπως γράφει στην "Πικρία" ο Καββαδίας: "...κατακαημένε η θάλασσα, μισάει την προδοσία. Καλά ταξίδια, καλούς αγώνες, Αγιε Νικόλα βόηθα μας κι Αγια Θαλασσινή, μ' ένα παράπονο θαλασσάκι - τραγούδι, μ' ένα χαμόγελο, καπετάνιε χαμογέλα...".