Οταν τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέφυγε να αποδοκιμάσει και να καταδικάσει ευθέως τις "εθνοσωτήριες ιδέες" του Στ. Παπαθεμελή, ασφαλώς γνώριζε πολύ καλά γιατί το έκανε. Απλούστατα, γιατί η λογική Παπαθεμελή, λογική επέμβασης και ανάμειξης στις πολιτικές εξελίξεις στην Αλβανία, ακόμα και με τυχοδιωκτικές και ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, είναι λογική της ίδιας της κυβέρνησης. Η διαφορά είναι ότι ο Παπαθεμελής επικαλείται την "προστασία της μειονότητας", ενώ η κυβέρνηση επιδιώκει την παρέμβαση, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει θέμα "μειονότητας".

* * *

Τα χειροπιαστά δείγματα γραφής που έχει δώσει η κυβέρνηση δεν επιδέχονται παρερμηνειών, όσον αφορά την πορεία πλεύσης της απέναντι στη λαϊκή εξέγερση στη γειτονική χώρα. Από την αρχή η κυβέρνηση κινήθηκε στη γραμμή της επέμβασης στα εσωτερικά της Αλβανίας, επιχειρώντας μάλιστα να αδράξει την ευκαιρία και να παίξει έναν "πρωταγωνιστικό" ρόλο στο πλαίσιο της παρέμβασης από ΗΠΑ και ΕΕ. Εχει μάλιστα διαμορφώσει και συγκεκριμένη πρόταση για τη μορφή του πολιτικού συστήματος που πρέπει να στηθεί στη γειτονική χώρα, την οποία εξέφρασε χτες με σαφήνεια ο Δ. Ρέππας: "Πρώτον, πρέπει να υπάρξει μια κυβέρνηση κοινής αποδοχής. Μια κυβέρνηση η οποία θα μπορεί να ελέγξει τις εξελίξεις και βεβαίως να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές αντικειμενικές και αδιάβλητες" (!).

Ομως δεν περιορίζεται εκεί η κυβέρνηση. Αφήνει διάπλατα ανοιχτό το ενδεχόμενο να εμπλακεί σε ιμπεριαλιστική επέμβαση, μέσω του ΝΑΤΟ, στη γειτονική χώρα, όταν αυτό το απαιτήσουν οι συνθήκες. "Αν πραγματικά υπάρχει εμφύλιος πόλεμος στην Αλβανία, τότε εκ των πραγμάτων (!) ίσως χρειάζεται επέμβαση δυνάμεων από το εξωτερικό και εκεί το ΝΑΤΟ θα έχει και τη δική του θέση" (!), δήλωσε απερίφραστα ο εκπρόσωπος.

* * *

Η στάση αυτή της κυβέρνησης Σημίτη, η οποία απερίσκεπτα δεν υπολογίζει ούτε τα πατήματα που δίνει για γενικότερη αποσταθεροποίηση στην περιοχή (διάβαζε Τουρκία), ούτε το γεγονός ότι η Αλβανία έχει κοινά σύνορα με τη χώρα μας, πηγάζει από την πρεμούρα της να παίξει ηγεμονικό ρόλο στα Βαλκάνια και να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι προκάτοχοί της. Πασχίζει να αναδειχτεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στην "οικονομική διείσδυση", αλλά και την πολιτική επιρροή στα γειτονικά κράτη προς βορρά. Αυτός είναι ο "διακαής πόθος" τους και η στρατηγική τους.

Αυτό όμως που καταφέρνει είναι να στιγματίζεται από τους γειτονικούς λαούς ως κυβέρνηση που επεμβαίνει στα εσωτερικά τους και προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στην ειρήνη, την ασφάλεια και την καλή γειτονία στην περιοχή.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ