Μέσα σε παγερή σιωπή και με απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής συζήτησης - όπως παραδέχτηκε και ο Γ. Παπαντωνίου - το Συμβούλιο Υπουργών Οικονομίας (ΕΚΟΦΙΝ) εξαναγκάστηκε την προηγούμενη Δευτέρα να αποδεχτεί "άνευ όρων" τις οικονομικές προγραμματικές δηλώσεις Γερμανίας και Γαλλίας για το"κρίσιμο" έτος 1997. Τα δυο "αναθεωρημένα" προγράμματα "σύγκλισης" (ΠΣ) του γερμανογαλλικού ηγεμονικού άξονα εγκρίθηκαν χωρίς καν διάλογο, πολύ περισσότερο, αντίλογο. Κανείς από τους "15" υπουργούς δεν τόλμησε να πάρει το λόγο για να παρατηρήσει ότι η Γερμανία, δεν πληρεί επίσημα, στα τέλη του 1997, ένα από τα "κριτήρια" του Μάαστριχτ - αυτό του δημοσίου χρέους - ενώ θα βρίσκεται στα όρια, όσον αφορά το "πλαφόν" του δημοσιονομικού ελλείμματος.

Την ίδια μέρα που η γερμανική EYRO - γυμναστική "συντόνιζε" με βηματισμό"χήνας" τους υπουργούς του ΕΚΟΦΙΝ, η Βόννη επέλεξε να κάνει "καψώνι" και στις χρηματαγορές, σε μια επίδειξη ισχύος του μάρκου. Η εφημερίδα "Bild" κυκλοφόρησε μεσυνέντευξη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Τ. Βάιγκελ, στην οποία περιέχεται η εξής διφορούμενη δήλωση: "Με μένα στην κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπάρξει ένα ασθενές EURO. Επιμένουμε στις απόψεις μας, τα κριτήρια δημοσιονομικής πειθαρχίας έχουν προτεραιότητα σε σχέση με το χρονοδιάγραμμα εισαγωγής στο ενιαίο νόμισμα". Το μάρκο πέταξε (... ), αφού οι χρηματαγορές με υπερβολική νευρικότητα εκτίμησαν ότι κάποιοι στη Βόννη προλειαίνουν το έδαφος για ενδεχόμενη παράταση της έναρξης της ΟΝΕ πέραν της 1.1.99.

Κανείς δεν παρατήρησε ότι οποιαδήποτε αλλαγή είτε του χρονοδιαγράμματος είτε των κριτηρίων της ΟΝΕ σημαίνει αυτόματα αναθεώρηση του Μάαστριχτ 1. Αλλά, αν οι ίδιοι περιπαίζουν έτσι τα "ιερά και όσια" του "δόγματος" του Μάαστριχτ, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τους εμπιστευτούν ακόμη και οι "δικοί" τους, πολύ περισσότερο οι Γερμανοί ανθρακωρύχοι, οι Γάλλοι φορτηγατζήδες, οι εργάτες της "Ρενό" ή οι Ελληνες αγρότες. Η Ευρώπη δεν έχει εμπιστοσύνη στους κυβερνώντες. Και αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τον ανηφορικό δρόμο του Μάαστριχτ, όπου πρέπει συνεχώς να "γκαζώνουν", διαφορετικά τους παίρνει ο κατήφορος (... ). Ετσι, ενώ ο Τ. Βάιγκελ επέμενε στους γρίφους και μετά το ΕΚΟΦΙΝ ("θα 'ναι τα κριτήρια που θα προσδιορίσουν το ημερολόγιο του EURO") οι τραπεζίτες της Μπούντεσμπανκ προσπάθησαν να "ισορροπήσουν" αποδίδοντας τις ευθύνες για το γερμανικό αγκομαχητό στους (... ) Ανατολικοευρωπαίους, ενώ ο αρμόδιος επίτροπος Γάλλος Ιβ ντε Σιγκί προειδοποίησε ότι οποιαδήποτε παράταση της ΟΝΕ "θα 'ναι μια τρέλα". Πέρα από τη λαγνεία των πολιτικών για την εξουσία και των τραπεζιτών για τη μονέδα, παραμένει το γεγονός της πλήρους προπαγανδιστικής αντιστροφής. Μέσα σε μια πενταετία το Μάαστριχτ από "παράδεισος" έγινε "κόλαση" και από "όραμα" κατάντησε ένα σκέτο άλλοθι.

Το γερμανικό "αναθεωρημένο" ΠΣ που ενέκρινε "διά βοής" το ΕΚΟΦΙΝ της Δευτέρας προβλέπει για πρώτη φορά επίσημα υπέρβαση της τιμής αναφοράς που επιβάλλει το Μάαστριχτ ως "κριτήριο" δημόσιου χρέους (60% του ΑΕΠ). Βέβαια η Κομισιόν είχε προβλέψει από τον περασμένο Νοέμβρη ότι στα τέλη του 1997, ο δείκτης του γερμανικού χρέους θα ανέλθει στο 61,9% του ΑΕΠ, υπερβαίνοντας το επιτρεπτό όριο. Στο ΕΚΟΦΙΝ, η Βόννη, στη βάση "αισιόδοξων" εκτιμήσεων για την ανάπτυξη το 1997 (αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5%) αναγνώρισε επίσημα ότι το γερμανικό χρέος έχει "ξεφύγει" και "προβλέπει" ότι θα σταθεροποιηθεί γύρω στο 61,5%. Επιπλέον, η τάση αύξησης του γερμανικού χρέους είναι αρκούντως ανησυχητική, αφού από 48,2% (1993) τινάχτηκε στο 58,1% (1995) και στο 60,8% το 1996. Στη βάση των ίδιων "αισιόδοξων" προβλέψεων, η Βόννη αναμένει ένα δημοσιονομικό έλλειμμα στα τέλη του 1997 περί του 2,9% του ΑΕΠ - όσο προβλέπει και η Κομισιόν - ενώ το "πλαφόν" του Μάαστριχτ είναι 3% του ΑΕΠ. Ο Τ. Βάιγκελ δήλωσε ότι "είχα εκφραστεί για το 3%, αλλά ποτέ για το 60%", δήλωση κλεπτομανή αλλά όχι ηγεμόνα. Στο ΕΚΟΦΙΝ η Βόννη εξέφρασε την "αισιοδοξία" της ισχυριζόμενη ότι τα δημοσιονομικά είναι υπό έλεγχο και αν χρειαστεί θα υπάρξουν "διορθωτικές" κινήσεις στη βάση της "μεταρρύθμισης της κοινωνικής πρόνοιας και της φορολογίας". Ο Τ. Βάιγκελ παρουσίασε ψευδή στοιχεία για την ανεργία ("4,1 εκ. άνεργοι") όταν όλες οι επίσημες στατιστικές ανεβάζουν τους ανέργους στη Γερμανία σε πάνω από 4,7 εκατομμύρια- αριθμοί μεσοπολέμου - και η Κομισιόν έχει προβλέψει ήδη για το 1997"αρνητικές επιπτώσεις στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης στη Γερμανία". Αντίθετα, το Παρίσι παρουσιάστηκε τυπικά εντάξει - έστω και στα όρια. Προβλέπει για το τέλος του '97 έλλειμμα ακριβώς στο όριο (3% του ΑΕΠ) και χρέος 58% του ΑΕΠ. Γερμανία και Γαλλία δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα με τον πληθωρισμό. Αλλά η αποτυχία πρόβλεψης της νεοφιλελεύθερης θεώρησης υπήρξε παταγώδης.Και αφού ξέφτισαν όλα τα "μονεταριστικά" τερτίπια, έχουν απομείνει μόνο με την επιβολή καταναγκαστικών έργων στους φτωχούς, μισθωτούς και άνεργους, σύμφωνα με το αμερικανικό πρότυπο εξαθλίωσης.

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ