Μια φορά κι έναν καιρό, οι κυβερνώντες παραμύθιαζαν την κοινή γνώμη για το πόσο κακός είναι ο πληθωρισμός και πως, αν οι εργαζόμενοι σφίξουν το ζωνάρι, θα είναι οι μόνοι κερδισμένοι, γιατί με τη μείωση του πληθωρισμού θα βελτιωθεί το βιοτικό τους επίπεδο. Ετσι, εδώ και δύο δεκαετίες και ιδιαίτερα τα τελευταία 12 χρόνια, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κινούμενες στον αστερισμό του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν", και με πρόσχημα τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, επέβαλαν εισοδηματική πολιτική με ονομαστικές αυξήσεις πολύ κάτω από τον πληθωρισμό. Τελικά, ο πληθωρισμός μειώθηκε, αλλά το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων δεν παρουσίασε καμιά βελτίωση και συνεχίζει να μειώνεται, καθώς οι κυβερνώντες συνεχίζουν να δίνουν αυξήσεις μισθών και συντάξεων κάτω από τον πληθωρισμό. Στη συνέχεια, μας είπαν πως, για να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο του λαού, δεν αρκεί μόνο η μείωση του πληθωρισμό, αλλά πρέπει να μειωθούν και τα κρατικά ελλείμματα. Στο όνομα, λοιπόν, του "κοινού καλού", έβγαλαν τα μαχαίρια και άρχισαν να σφαγιάζουν, όχι τις δαπάνες για τα προνόμια και τις πολύμορφες παροχές του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Και είναι αλήθεια πως τα κρατικά ελλείμματα μειώθηκαν (έστω και αν μέρος της μείωσης οφείλεται στη μετατροπή τους σε δημόσιο χρέος), αλλά η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και το βιοτικό τους επίπεδο, όχι μόνο δε βελτιώθηκαν, αλλά σημείωσαν και παραπέρα χειροτέρευση.

Η ουσία είναι, πως μ' αυτή την πολιτική οδηγούν τη χώρα και τους εργαζόμενους από το κακό στο χειρότερο. Και καθώς οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δε χόρτασαν ούτε από τη μείωση του πληθωρισμού ούτε από τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων, αλλά άρχισαν να συντονίζουν τη δράση τους διεκδικώντας τερματισμό της πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας, οι κυβερνώντες άρχισαν να λανσάρουν νέο παραμύθι. Εμμένοντας δογματικά στη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής - που παράλληλα με την έκρηξη της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων και τη δραματική συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων προκάλεσε και έκρηξη της ανεργίας - μας καλούν να υποταχθούμε στη λογική του"σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω".

Και είναι σίγουρο ότι αν δεν ενταθούν οι αγώνες του λαού. Αν, δηλαδή, οι εργαζόμενοι και τα άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα δεν απαντήσουν μ' ένα μεγάλο και βροντερό "φτάνει πια, ως εδώ και μη παρέκει" οι κυβερνώντες θα βρίσκουν πάντα επιχειρήματα, για να δικαιολογούν τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής.