Για παράδειγμα, την ώρα που ο υφυπουργός Οικονομικών εμφανιζόταν αισιόδοξος για τη μέχρι τώρα εκτέλεση του προϋπολογισμού 1997, υπηρεσιακοί παράγοντες πρόβλεπαν μεγάλη υπέρβαση των ελλειμμάτων, σε σχέση με τον επίσημο στόχο, που δεν αποκλείεται να ξεπεράσουν τα 350 δισ. δραχμές,αφού:

• Η πορεία είσπραξης των εσόδων στο πρώτο τρίμηνο του 1997 είναι απελπιστική και για να αναπληρωθεί το κενό, θα πρέπει στους επόμενους μήνες να έχουμε ρυθμούς αύξησης των εσόδων γύρω στο 20% αντί 15% που είναι ο στόχος για ετήσιο μέσο όρο.
• Οι κρατικές δαπάνες, παρά το γεγονός ότι η διεθνής και εγχώρια συγκυρία ήταν ευνοϊκή (μειωμένα επιτόκια, ταχύτερη αποκλιμάκωση του πληθωρισμού κλπ.) έχουν υπερβεί τα όρια και μέχρι το τέλος του έτους θα ξεπεράσουν το στόχο κατά 200 δισ. δραχμές.

***

Και τίθεται το ερώτημα: Αν η οικονομία πήγαινε καλά, αν ο προϋπολογισμός εκτελείται ικανοποιητικά, τότε γιατί εντείνονται οι πιέσεις για νέα αντιλαϊκά μέτρα, από όλους εκείνους που θεωρούν "μονόδρομο" το Μάαστριχτ και το πρόγραμμα "σύγκλισης"; Προς τι οι διαρροές από στελέχη του οικονομικού επιτελείου προς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πως χωρίς νέα μέτρα θα αποκλίνουμε από τους στόχους του προϋπολογισμού;

***

Λ. Τ.