Βγήκαμε στην οδό Θηβών. Τ' αυτοκίνητα μπροστά μας σχεδόν ασάλευτα. Μόνο οι εξατμίσεις διαχέονταν στον αέρα. Οι ρύποι έμπαιναν από τα παράθυρα. Με τόση ακινησία μπόρεσα και είδα τις γιγαντοαφίσες στους τοίχους με το χαμογελαστό πρόσωπο του ταξιτζή. Τότε κατάλαβα γιατί χαμογελούσε και ο "δικός μου" ταξιτζής. Του έκανε καλό στην υγεία και την οικονομία.

Τ' αυτοκίνητα ούτε καν έρπουν, είπα. Δε μου απάντησε για να μη χάσει το χαμόγελό του, υπέθεσα. Είχα μπει στο ταξί, στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων, ύστερα από ένα ταξίδι στο Μεσολόγγι, στις 5.20 μ.μ., και ήταν κιόλας έξι και βρισκόμασταν στην οδό Αχιλλέως, όπου δέσποζαν οι χαμογελαστές γιγαντοαφίσες στους ετοιμόρροπους τοίχους αυτής της υποβαθμισμένης περιοχής.

Στις εφτά μπαίναμε θριαμβευτές στην πλατεία Κάνιγγος για να πάρουμε την οδό Ακαδημίας, που δεν ήταν οδός, αλλά ένα γκαράζ σταθμευμένων αυτοκινήτων μέσα σε μια ομίχλη καυσαερίων, μια τερατώδης πολύχρωμη κάμπια από λαμαρίνες που το φύλλο, πάνω στο οποίο είχε ακινητοποιηθεί, ήταν πολύ μικρό, σε μήκος και φάρδος για το δικό της σχήμα.

Στο ταξίμετρο τα κόμιστρα είχαν ξεπεράσει την τιμή του εισιτηρίου για το Μεσολόγγι. Μ' αυτή την ακινησία ώσπου να πήγαινα σπίτι μου θα ξεπερνούσε τη μετ' επιστροφής αξία του.

Φαντάστηκα όλα τ' αυτοκίνητα, κυρίως στην Αθήνα, ν' ανεβαίνει το ένα πάνω στο άλλο, να χτυπάνε τα φανάρια τους, οι προφυλακτήρες τους, τα φτερά τους, οι πόρτες τους, και την άλλη μέρα να συνωστίζονται όλοι οι οδηγοί στις ασφάλειες για τις αποζημιώσεις, όπου θα τους υποδέχονται οι γραμματείς, κοπέλες μ' ένα πλατύ χαμόγελο για την υγεία και την οικονομία, για να διεκπεραιώσουν τις απαιτήσεις τους.

Εφτασα στο σπίτι, σε ίσο χρόνο Μεσολόγγι - Αθήνα. Θα βγείτε; με ρώτησε ο οδηγός. Τον άκουσα ημιλιπόθυμη.

Μισάνοιξα τα μάτια και δεν τον αναγνώρισα.

Το χαμόγελό του ήταν κατάμαυρο από τα καυσαέρια.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ