- Αγωνιζόμαστε για την ενότητα της εργατικής τάξης, για την κοινή δράση της κατά της πολιτικής της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης - για να μπει δυναμικά στο προσκήνιο η πρωτοποριακή τάξη της εποχής μας.

- Αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, για το σοσιαλισμό.

- Εκφράζουμε την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μας στον εξεγερμένο αλβανικό λαό - κάτω τα χέρια από την Αλβανία - εμείς δεν πολεμάμε για ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Εργάτες, εργάτριες, άνεργοι, υπάλληλοι, συνταξιούχοι, νοικοκυρές, νέοι και νέες.

Η σφοδρότερη επίθεση σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων, εκατόν έντεκα χρόνια μετά τον ηρωικό ξεσηκωμό των εργατών του Σικάγου, βρίσκεται σε εξέλιξη.

Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας και όλου του κόσμου πληρώνουν ακριβά το τίμημα της "νέας τάξης πραγμάτων", την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Τα φαινόμενα της γενικευμένης φτώχειας, της μακροχρόνιας ανεργίας, της πείνας, των θανάτων από τις αρρώστιες και την ασιτία, γίνονται εφιάλτης για εκατομμύρια ανθρώπους στον καπιταλιστικό κόσμο και τον "τρίτο κόσμο". Καθημερινά αφαιρούνται θεμελιακά δικαιώματα εξαιτίας της επιδρομής των μονοπωλίων και των κυβερνήσεών τους.

Ολα αυτά σε μια περίοδο που τα κέρδη και ο πλούτος φτάνουν σε αστρονομικά ύψη και συγκεντρώνονται σε όλο και λιγότερα χέρια.

Οι εργαζόμενοι των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση, ζουν σε συνθήκες εξανδραποδισμού. Σήμερα προβάλλει ολοζώντανη η αξία που είχε για τους λαούς η ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Η απουσία τους έχει λύσει τελείως χέρια του ιμπεριαλισμού να δολοφονεί, να διαιρεί, να εντείνει την εκμετάλλευση, να συγκροτεί νέα αποσπάσματα θανάτου.

Διευρύνεται ο ρόλος του ΝΑΤΟ ως πολιορκητικού κριού των πολυεθνικών. Οι εγκληματικές επεμβάσεις του κατά των λαών θεσμοθετούνται από το ίδιο και νομιμοποιούνται από διεθνείς οργανισμούς υποχείριά του (ΟΗΕ ΟΑΣΕ κ. ά. ).

Δραματικές ώρες ζουν οι λαοί των βαλκανικών χωρών.

Η επέμβαση της πολυεθνικής δύναμης στην Αλβανία δε γίνεται για να φέρει την ειρήνη, ούτε για ανθρωπιστικούς λόγους. Γίνεται για να μοιραστεί η χώρα σε ζώνες επιρροής, για να καταπνιγεί η εξέγερση του αλβανικού λαού.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σέρνει τη χώρα σε τυχοδιωκτισμούς, για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, στέλνοντας τα παιδιά του ελληνικού λαού στην Αλβανία, με μεγάλους κινδύνους για τη ζωή τους.

Εργάτες, εργάτριες!

Αγωνιστείτε ενωμένοι. Υπερασπιστείτε το 7ωρο - 8ωρο, το πενθήμερο, τη μονιμότητα στη δουλιά, το δικαίωμα για ανθρώπινες αποδοχές και συνθήκες δουλιάς, για δημόσια κοινωνική ασφάλιση, δημόσια δωρεάν Υγεία και Παιδεία. Παλέψτε κατά της ανεργίας. Βροντοφωνάξτε ΟΧΙ στον "κοινωνικό διάλογο" - απάτη, όχι στην ταξική συνεργασία. Διεκδικήστε κάλυψη των σύγχρονων αναγκών σας. Απαιτήστε να μην πάει έξω από τα σύνορα ούτε ένας στρατιωτικός.

Εργαζόμενοι!

Υπεύθυνοι για την αντιλαϊκή πολιτική είναι πρώτα απ' όλα η κυβέρνηση και το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, που εκφράζουν και υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Ομως και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, η καθεμιά με τον τρόπο της, υπηρετούν αυτές τις επιλογές του κεφαλαίου και της ΕΕ, είτε με την ανοιχτή στήριξη των αντιλαϊκών μέτρων, είτε με την καλλιέργεια του μύθου του ευρωπαϊκού μονόδρομου, είτε με την υπονόμευση των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων, παρά τις φραστικές αντιπολιτευτικές κορόνες. Βαρύνονται, γιατί ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη "Λευκή Βίβλο" και όλες τις αντεργατικές επιλογές.

Η πολιτική αυτή δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται στην πράξη. Είναι πολιτική που μόνο δεινά φορτώνει στους εργαζόμενους. Η πολιτική που οδηγεί στην καταστροφή τη μικρή και μεσαία αγροτιά και τους επαγγελματοβιοτέχνες στο ξεκλήρισμα. Είναι πολιτική που έχει ως μόνο στόχο να διασφαλίζει τα συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Τα μέτρα αυτά πρέπει να αντιπαλευτούν. Καμιά ανοχή. Καμία επανάπαυση. Οι εργατοϋπάλληλοι δεν πρέπει να επιτρέψουν, μέσω του "κοινωνικού διαλόγου", να νομιμοποιηθεί η ληστρική επιδρομή στις κατακτήσεις τους, να μπει ταφόπλακα στα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα. Με τους αγώνες τους, να χαλάσουν την παγίδα της συναίνεσης και της υποταγής τους, που στήνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Να διεκδικήσουν ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Οι μεγάλοι αγώνες των ναυτεργατών, των συνταξιούχων, των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης, των αγροτών, των οικοδόμων, αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη και στέλνουν μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας. Το ίδιο και οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις εκατομμυρίων εργατών της Ευρώπης, της Ασίας, της Αμερικής. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την αξία της οργανωμένης πάλης, του συντονισμένου αγώνα, ως τη μόνη απάντηση στη θύελλα των αντιλαϊκών πολιτικών.

Οι αγώνες αυτοί έδειξαν πιο έντονα τη σημασία, αλλά και τις δυνατότητες να αναπτυχθεί η πάλη των εργαζομένων και η κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Σήμερα, περισσότερο από χτες, είναι φανερή η ανάγκη της ανάπτυξης ενός ρωμαλέου, ενωμένου εργατικού κινήματος, που να αντιπαλεύει το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων και την επίθεση των μονοπωλίων.

Υπάρχουν στους εργαζόμενους διαθέσεις αγωνιστικής στάσης. Αν αυτές δεν εκφράζονται παντού και πάντοτε, αν δεν ενισχύονται, αυτό οφείλεται στη στάση των πλειοψηφιών, πρώτα απ' όλα στα τριτοβάθμια όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ. Πρόκειται για πλειοψηφίες, που είναι υπέρ της υποταγής των εργαζομένων στο μεγάλο κεφάλαιο.

Εργάτριες, εργάτες,

Στις συνθήκες της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, η πάλη των εργαζομένων έφερε και φέρνει κατακτήσεις προς όφελός τους. Ο, τι κέρδισαν οι εργάτες και οι εργάτριες, από κανέναν δε χαρίστηκε. Είναι αποτέλεσμα των αγώνων τους.

Ωστόσο, όπως αποδείχνεται, τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τούς παίρνουν πίσω, όταν μπορούν, αυτά που υποχρεώνονται να δίνουν.

Γι' αυτό η εργατική τάξη δεν μπορεί να περιμένει ουσιαστική και σταθερή βελτίωση της θέσης και της ζωής της, όσο παραμένει το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όσο η οικονομική και πολιτική κυριαρχία των μονοπωλίων συνεχίζεται.

Ενας δρόμος υπάρχει, προκειμένου η εργατική τάξη να κερδίσει τη θέση που δικαιούται: Συσπειρωμένη η ίδια, μαζί με τους άλλους εργαζόμενους να ανοίξουν με την πάλη τους το δρόμο, για να πάρουν οι εργαζόμενοι την τύχη τους στα δικά τους χέρια. Αυτός ο αγώνας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στο σοσιαλισμό.

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί πια να εγγυηθεί ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα για τους λαούς.