ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΖΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

19. Την περίοδο 1992-'96 εκδηλώθηκαν σοβαροί αγώνες που αγκάλιασαν στον έναν ή τον άλλο βαθμό σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα. Πολλοί απ' αυτούς τους αγώνες διακρίθηκαν για τη μαζικότητα, τη διάρκειά τους και τις ανεβασμένες μορφές πάλης. Με τη συμβολή των δυνάμεων του Κόμματος, διατηρήθηκαν και διευρύνθηκαν οι εστίες και οι δυνατότητες αντίστασής του, όχι μόνον σε αντικυβερνητική λογική, αλλά και σε μια πολιτική κατεύθυνση, η οποία αντιμάχεται το μεγάλο κεφάλαιο.

Οι αγώνες εμφάνισαν ιδιαιτερότητες ανάλογες με την κυβέρνηση που υπήρχε. Επί, ΝΔ το ΠΑΣΟΚ πριμοδοτούσε τους αγώνες, με στόχο όχι την προβολή και διεκδίκηση επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων, αλλά τη χρησιμοποίησή τους για να αναρριχηθεί στην κυβερνητική εξουσία. Επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, παρά τα πρόσθετα εμπόδια που παρενέβαλε η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, οι αγώνες που αναπτύσσονται εμφανίζουν μεγαλύτερη πολιτικοποίηση αιτημάτων, θίγουν γενικότερες πλευρές της οικονομικής πολιτικής και των συνεπειών από τη συμμετοχή και υποταγή στις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η αλλαγή των συσχετισμών μέσα στα όργανα του συνδικαλιστικού και γενικότερα του μαζικού κινήματος, παρότι είναι αργή και βασανιστική, ωστόσο προβάλλει σαν τάση που αρχίζει, αργά και βασανιστικά, να ωριμάζει.

20. Παρά τα θετικά στοιχεία που εμφανίζονται, η κατάσταση του εργατικού και γενικότερα του μαζικού κινήματος βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, κάτω από το βάρος των συστηματικών προσπαθειών που καταβάλλει η άρχουσα τάξη, η πολιτική της συναίνεσης και του συμβιβασμού, η στρατηγική της ενσωμάτωσης και χειραγώγησής του. Μεγάλωσαν οι αντικειμενικές δυσκολίες για αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε επιχειρήσεις και κλάδους τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα. Ο φόβος από τον κίνδυνο της απόλυσης, της ανεργίας, της αβεβαιότητας καθηλώνει μεγάλα τμήματα εργαζομένων σε αδράνεια και αποδοχή αντεργατικών λύσεων.

Καθοριστικό ρόλο στο φρενάρισμα της ανάπτυξης των αγώνων του μαζικού κινήματος ασκεί η επεξεργασμένη πολιτική της άρχουσας τάξης για το συνδικαλιστικό κίνημα, ο συσχετισμός δύναμης και η δράση των κομμάτων που διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Επίσης, ο μεγαλύτερος ρόλος των ΜΜΕ στη χειραγώγηση της λαϊκής συνείδησης, ο πολύμορφος αυταρχισμός στους χώρους δουλιάς, η συστηματική προσπάθεια εξαγοράς συνειδήσεων και διάσπασης της ενότητας δράσης των εργαζομένων, με όπλο τον εκβιασμό, την τρομοκρατία, την αξιοποίηση της απογοήτευσης και με μοχλό τις νέες εργασιακές σχέσεις. Αξιοποιούνται γι' αυτόν το σκοπό τα κοινοτικά ποσά, οι μηχανισμοί των κάθε λογής Ινστιτούτων και τα προγράμματα "επανειδίκευσης και κατάρτισης".

Οι πλειοψηφίες που βρίσκονται στα κεντρικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος με τη στάση τους έχουν εξελιχθεί σε φορείς προώθησης των επιδιώξεων του μεγάλου κεφαλαίου στην εργατική τάξη. Με την τακτική τους επιδιώκουν την προώθηση της ταξικής συνεργασίας και υποταγής, με κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες για τα "μάτια του κόσμου", προκειμένου να διασκεδαστεί η μεγάλη δυσαρέσκεια και να εκτονωθεί ανώδυνα η πίεση "από τα κάτω".

Εχει διαμορφωθεί μιας νέας ποιότητας γραφειοκρατική ελίτ στους κόλπους του συνδικαλιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στις κορυφές του, η οποία, πέρα από την επικίνδυνη στάση της στα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα, διακρίνεται και για στοιχεία ιδιοτέλειας και ωφελιμισμού.

Το κύριο γνώρισμα και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι ότι δε θέλουν τους αγώνες, τους συμφέρει η αποδιοργάνωση και ο αφοπλισμός του συνδικαλιστικού κινήματος. Σ' αυτή τη λογική βαδίζει και η Πολιτική Ανοιξη, καθώς και ο "ΣΥΝ", ανεξάρτητα από τις φραστικές παραλλαγές τους.

21. Η πολιτική του ΚΚΕ και η δράση των κομμουνιστών στο μαζικό λαϊκό κίνημα ήταν γενικά σωστή. Με σταθερότητα κινήθηκε στη βασική λογική ότι οι κοινωνικοί αγώνες, το κοινωνικό λαϊκό μέτωπο, αποτελούν τον μόνιμο αποφασιστικό παράγοντα των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων και ιδιαίτερα στις συγκεκριμένες πολιτικές εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες και συσχετισμούς.

Επιδίωξε την ενότητα δράσης των εργαζομένων για τα οξυμένα προβλήματά τους. Τη διαμόρφωση συσπειρώσεων και κοινωνικών μετώπων πάλης. Την υπεράσπιση των κατακτήσεών τους. Την αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Την προβολή διεκδικήσεων για τη βελτίωση της ζωής τους και των συνθηκών εργασίας. Κατέβαλε προσπάθειες για την ανάπτυξη της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης, για την καταπολέμηση των φαινομένων αδράνειας και παθητικότητας. Υπερασπίστηκε έμπρακτα την αυτοτέλεια του μαζικού κινήματος και των οργανώσεών του από την κρατική, εργοδοτική παρέμβαση, από την υποταγή του στα κόμματα που το θέλουν συμβιβασμένο, πρόθυμο να συνδράμει να περάσουν οι αντεργατικές επιλογές.

Η προώθηση των θέσεων του ΚΚΕ, για το χαρακτήρα και το ρόλο του μαζικού κινήματος, είναι μια υπόθεση δύσκολη, εξαιτίας κυρίως των αντικειμενικών προβλημάτων που υπάρχουν. Απαιτείται σταθερότητα και επιμονή, το προσωπικό παράδειγμα των κομμουνιστών στους χώρους δουλιάς και στα συνδικάτα και τιςμαζικές οργανώσεις. Το διάστημα αυτό εμφανίστηκαν και συγχύσεις, λαθεμένες αντιλήψεις στη δράση του Κόμματος, στις γραμμές του μαζικού κινήματος, κάτω από το βάρος των σύνθετων προβλημάτων που αντικειμενικά υπάρχουν. Τα κενά και οι αδυναμίες οφείλονται και στη λειψή καθοδηγητική βοήθεια, σε παρεκκλίσεις στο όνομα των ιδιομορφιών, σε λαθεμένες απόψεις, που αντικειμενικά οδηγούν σε ενσωμάτωση των δυνάμεών μας ή στο ξέκομμα και στην απόσπαση.

Η συγκεκριμένη κατάσταση που κυριαρχεί στο συνδικαλιστικό κίνημα, και ιδιαίτερα στα κεντρικά όργανά του, επιβάλλει να ανοιχτεί πολύμορφο μέτωπο στην αποδιοργάνωση και απομαζικοποίηση, στα εκφυλιστικά φαινόμενα. Να αναπτυχθεί επιχειρηματολογημένη, μαχητική αντιπαράθεση με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που συμβιβάζονται και υποτάσσονται, συμφιλιώνονται με τα εργοδοτικά και κυβερνητικά συμφέροντα.

Οι εργαζόμενοι να συγκεντρώσουν την κύρια προσοχή τους για να αναζωογονηθεί το πρωτοβάθμιο κύτταρο, το σωματείο και όλες οι μαζικές οργανωμένες κινήσεις στον τόπο κατοικίας. Επίσης οι επιτροπές αγώνων που εκφράζουν την κοινωνική συμμαχία, οι επιτροπές πρωτοβουλίας για συγκεκριμένα προβλήματα, οι κινήσεις και δραστηριότητες για την ειρήνη, ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, για την κοινωνική αλληλεγγύη, οι γυναικείες οργανώσεις, πολιτιστικές κινήσεις και φορείς. Να παρεμποδίσουν την επιδίωξη να μετατραπεί το συνδικαλιστικό κίνημα σε αρωγό στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, στην τακτική διάσπασης της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων.

Οι κομμουνιστές, οι συνεπείς λαϊκές δυνάμεις πρέπει να βοηθούν, ώστε οι εργαζόμενοι να βρίσκουν τρόπους να προσπερνούν ή να μετριάζουν τις αντικειμενικές δυσκολίες (συνθήκες ζωής και δουλιάς, διπλή εργασία, παρατεταμένα ωράρια, εντατικοποίηση, πιεστικά προσωπικά προβλήματα, συνέπειες από την ανεργία, τη μερική απασχόληση, τις ελαστικές μορφές εργασίας, την καθημερινή ανασφάλεια), ώστε να οργανώνεται η αντίσταση και ηπάλη και να δρομολογηθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο συνδικαλιστικό και γενικότερα στο μαζικό λαϊκό κίνημα.

Απαιτούνται πρωτοβουλίες και συντονισμός από τα κάτω, από τα πρωτοβάθμια σωματεία, πρωτοβουλίες για συσπείρωση και δράση, διαμόρφωση κοινωνικών μετώπων γύρω από επίκαιρα προβλήματα και αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και αιτήματα. Συστηματικές και συνεχείς προσπάθειες, για να απεγκλωβιστούν από τη μοιρολατρία και τη λογική των μονόδρομων ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, άνθρωποι με πείρα στο μαζικό κίνημα και προσφορά. Με επίγνωση των αντικειμενικών δυσκολιών και απαιτήσεων, αλλά με επιμονή στην προώθηση της πολιτικής των κοινωνικών συμμαχιών, με βάση κοινά επεξεργασμένα προβλήματα και στόχους, και με πνεύμα εμπιστοσύνης στις λαϊκές μάζες είναι δυνατό, κάτω από την επίδραση των οξυμένων προβλημάτων και τη δράση του Κόμματος, να συνειδητοποιήσουν ότι είναι μονόδρομος γι' αυτές η ενότητα δράσης, με αφετηρία το πρωτοβάθμιο σωματείο, τον τόπο εργασίας.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες να πρωτοστατήσουν σε όλα τα επίπεδα του μαζικού κινήματος, ιδιαίτερα από τα κάτω, στο κλαδικό επίπεδο, να αναπτυχθεί η επικοινωνία με τα συνδικαλιστικά και μαζικά κινήματα που αναπτύσσονται στις άλλες χώρες της Ευρώπης, να εκφράζεται η διεθνής αλληλεγγύη, να διεθνοποιείται η συνδικαλιστική και ταξική πάλη.