Τα στοιχεία αυτά, οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Οτι δηλαδή με τη συγκεκριμένη οικονομική πολιτική - που υπαγορεύεται από τις Βρυξέλλες και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - αυξάνεται χρόνο με το χρόνο και μήνα με το μήνα η πολιτικοοικονομική εξάρτηση από τους κάθε είδους "εταίρους μας" στο εξωτερικό, εντείνεται η παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας μας και διογκώνονται τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Συνέπεια αυτής της πολιτικής, ήταν να ξεπεράσουν στο δεκάμηνο Γενάρης - Οκτώβρης, το μεν εμπορικό έλλειμμα τα 14 δισ. δολάρια, το δε έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τα... 3,3 δισ. δολάρια!

Ομως, με τα δύο κοινοτικά δάνεια "στήριξης", τα ελλείμματα του ισοζυγίου και τα προβλήματα μεγάλωσαν. Η τεράστια αγορά των 250 εκατομμυρίων καταναλωτών της Κοινότητας, αποδείχτηκε μικρή για να απορροφήσει τα ελληνικά προϊόντα, ενώ η μικρή ελληνική αγορά των 10 εκατ. κατοίκων, πολύ μεγάλη για τα κοινοτικά προϊόντα, τα οποία κατακλύζουν τα "ράφια" των σούπερ μάρκετ της χώρας μας και εκτοπίζουν από την εγχώρια αγορά τα ελληνικά.

Τρία μόνο παραδείγματα αρκούν για του λόγου το αληθές: Το εφτάμηνο Γενάρης - Ιούλης 1995, η Ελλάδα έφτασε στο σημείο να εισάγει περισσότερα... φρέσκα ψάρια και καπνό (πατροπαράδοτος ελληνικός κλάδος) από όσα εξήγαγε, ενώ οι εξαγωγές μάλλινων υφασμάτων που μέχρι το 1993 είχαν την τιμητική τους, σχεδόν έπαψαν να υπάρχουν...