Πριν από ένα χρόνο, στις 12 του Μάρτη 1995, "έφυγε" ξαφνικά από κοντά μας ο σύντροφος Κώστας Τσολάκης.Καρδιακή προσβολή είπαν οι γιατροί. Ετσι απρόοπτα σταμάτησε η καρδιά ενός κομμουνιστή, ενός ανθρώπου που έταξε ολόκληρη τη ζωή του στον αγώνα του λαού για ελευθερία, ανεξαρτησία, κοινωνική προκοπή. Εκείνου, που ως το τέλος της ζωής του υπερασπίστηκε, με όλες τις δυνάμεις του, τις αρχές και τους σκοπούς του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος. Ενός ανθρώπου, που έμεινε πάντα όρθιος, πάντα συνεπής και αφοσιωμένος στους αγώνες της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ, που το τίμησε με την αγωνιστική του προσφορά.

Ο Κώστας Τσολάκης γεννήθηκε στις 15 - 8 - 1923 στην Επανωμή Θεσσαλονίκης και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Περαία.

Ηταν το 6ο παιδί μιας προσφυγικής οικογένειας από την Τουρκία και από πολύ μικρός ρίχτηκε στη βιοπάλη, για να αντιμετωπίσει τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης.

Το Δεκέμβρη του 1942 έγινε μέλος του ΚΚΕ, το Φλεβάρη του 1943 οργανώθηκε στον ΕΛΑΣ και έδρασε στο βουνό Πάικο, όπου πήρε μέρος σε μια σειρά μάχες ενάντια στους Γερμανούς, Ιταλούς κατακτητές, τους ΠΑΟτζήδες και κομιτατζήδες στο χώρο της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, όπου και τραυματίστηκε.

Αποφοίτησε από τη Σχολή Αξιωματικών Σαράφη στη Ρεντίνα. Η Συμφωνία της Βάρκιζας τον βρήκε διοικητή λόχου. Μετά τη Βάρκιζα ξαναβγήκε στο βουνό και πήρε μέρος στον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) με το ψευδώνυμο"Γιάννος", σαν πολιτικός επίτροπος και διοικητής λόχου και κατόπιν σαν πολιτικός επίτροπος και διοικητής τάγματος στις ταξιαρχίες 103η, 18η και 14η και απέκτησε το βαθμό του ταγματάρχη πεζικού. Πήρε μέρος στις μάχες του Βίτσι και του Γράμμου, όπου και τραυματίστηκε τρεις φόρες.

Από το 1949 έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στην ΕΣΣΔ και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες, συμμετέχοντας από υπεύθυνες θέσεις στην οργάνωση και δραστηριότητα των Κομματικών Οργανώσεων του Κόμματος εκεί και προσφέροντας τις υπηρεσίες του στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Το 1975 επαναπατρίστηκε.

Στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Από την 13η Ολομέλεια (Γενάρης του 1969) εκλέχθηκε αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ και στην 16η Ολομέλεια (Ιούνης 1972) έγινε ταχτικό μέλος του ΠΓ, θέση που διατήρησε από το 9ο Συνέδριο του Κόμματος μέχρι το 12ο. Στο 13ο και στο 14ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέχθηκε μέλος της ΚΕ και ήταν μέλος της Γραμματείας του Κόμματος.

Ο ξαφνικός χαμός του προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση σε όλους τους κομμουνιστές, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, στους αριστερούς πολίτες. Γιατί η ανιδιοτελής προσφορά του σε όποιο μετερίζι τον εμπιστεύτηκε το Κόμμα, η παρουσία του σε τόσες και τόσες στιγμές της ιστορίας του ΚΚΕ - άλλοτε σελίδες δόξας και μεγαλείου κι άλλοτε τραχιές και δύσκολες στιγμές κατατρεγμών - "μας είχε κάνει να πιστέψουμε, πως θα ήταν για πάντα μαζί μας. Πως, για κανέναν απολύτως λόγο δε θα άφηνε το κόμμα και τον αγώνα του λαού".

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ο Κώστας Τσολάκης αποτέλεσε πρότυπο κομμουνιστή - λαϊκού αγωνιστή, αφιερωμένου ολόψυχα στην υπόθεση του Κόμματος και του λαού. Δέθηκε αδιάσπαστα με το ΚΚΕ, υπερασπίζοντας με παραδειγματική συνέπεια, σταθερότητα και αποφασιστικότητα τις αρχές και τα ιδανικά του. Από το 1942, που έγινε μέλος του Κόμματος ως την τελευταία στιγμή της ζωής του, πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια, στάθηκε πιστός, συνεπής και ανυποχώρητος κομμουνιστής. Δούλεψε ακούραστα και ανυποχώρητα για την εκλαϊκευση της πολιτικής του ΚΚΕ και την πραγματοποίηση των σκοπών του, αψηφώντας κινδύνους, δυσκολίες και εμπόδια.

Διακρίθηκε για τη σταθερότητα στις απόψεις του, τις οργανωτικές ικανότητές του, την καθαρή σκέψη και κρίση του, την αποφασιστική στάση του απέναντι σε κάθε λογής αποστασία από τις γραμμές του αγώνα. Στάθηκε πάντα αποφασιστικός και ανελέητος αντίπαλός της. Ποτέ δεν επηρεάστηκε από την ιδεολογική τρομοκρατία, σε βάρος του Κόμματος και των στελεχών του. "Εμεινε πάντα όρθιος και "δογματικά αμετανόητος", δικαιώνοντας την εμπιστοσύνη του Κόμματος".

Ο απρόοπτος θάνατός του άφησε ένα μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό, σε μια περίοδο ανασυγκρότησης και έντασης της δράσης του Κόμματος, σε μια περίοδο που το λαϊκό κίνημα είχε ανάγκη τα καλύτερα παιδιά του, στην προσπάθεια να ξανασταθεί στα πόδια του και να οργανώσει την αντεπίθεση του ενάντια στη συντηρητική λαίλαπα. Η συμβολή του Κ. Τσολάκη στην ανοικοδόμηση και την ενίσχυση των κομμουνιστικών επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος, στην προσπάθεια που κάνει σήμερα το Κόμμα για τη συσπείρωση των εργαζόμενων σ' ένα μέτωπο πάλης θα ήταν αναγκαία. Το κενό που άφησε είναι μεγάλο. Ολοι καλούμαστε να το αναπληρώσουμε, εντείνοντας τη δράση μας μέσα στο λαό και για το λαό. Ετσι όπως κι εκείνος θα το 'θελε. Ετσι όπως κι εκείνος έκανε μέχρι την τελευταία πνοή του. Στους ταξικούς αγώνες του σήμερα και του αύριο ο Κ. Τσολάκης θα είναι πάντα κοντά μας, μες στις καρδιές μας, δείχνοντας, με το παράδειγμα της ζωής του, το δρόμο για την αλλαγή της κοινωνίας, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά λαϊκής δημοκρατίας.