Η τυφλή υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρών, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από πολιτικές συμπεριφορές που, όταν καταπέσει το - αναγκαίο για να κρύβονται οι υποκύψεις στους ιμπεριαλιστές - προπέτασμα καπνού, αποδεικνύεται ότι έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Τη φαιδρότητα. Μάρτυρας της φαιδρότητας που συνοδεύει την πολιτική της υποτέλειας, έχει γίνει επανειλημμένα ο ελληνικός λαός το τελευταίο τετράμηνο. Αλλοτε αυτή η πολιτική συνοδεύτηκε με τον "ψευτοτσαμπουκά" της παράταξης του στόλου στο Αιγαίο, άλλοτε με τα "ευχαριστώ" απέναντι στις ΗΠΑ, άλλοτε με τους λεονταρισμούς της κυβέρνησης περί της στάσης της στους διεθνείς οργανισμούς όσον αφορά την Τουρκία, άλλοτε με τα διαγγέλματα "σύνεσης" από εκείνους που την προηγούμενη επέλεξαν ρόλο σημαιοφόρου στον "ψευτοτσαμπουκά".

Οσοι υποστηρίζουν ότι αυτές οι οβιδιακές μεταμορφώσεις στο ύφος, που χρησιμοποιεί η ελληνική διπλωματία, αποτελούν απόδειξη της αδυναμίας της να"χαράξει πολιτική" στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η ελληνική κυβέρνηση έχει πολιτική με σαφείς προσανατολισμούς και στόχους που δεν είναι άλλοι από το να διεκδικεί ρόλο ως ..."χρήσιμο πιόνι" των Αμερικανών στη σκακιέρα της "νέας τάξης". Αυτοί ακριβώς οι προσανατολισμοί και αυτοί ακριβώς οι στόχοι της ελληνικής ολιγαρχίας, την αναγκάζουν να προωθεί την επικίνδυνη για τον λαό και τον τόπο πολιτική της, εκθέτοντας τους πολιτικούς εκπροσώπους της. Μετατρέποντάς τους τη μια σε κήρυκες της αμερικανοφροσύνης και την άλλη σε υπέρμαχους του "ανένδοτου" υπέρ των "εθνικών δικαίων".

Η πρόσφατη συνάντηση του Θ. Πάγκαλου με τον Τούρκο ομόλογό του στο Βουκουρέστι, δε θα μπορούσε παρά να περιβληθεί με όλα τα χαρακτηριστικά της φαιδρότητας, που περιγράφηκε παραπάνω. Ας θυμηθούμε ότι προσερχόμενος ο "πολύς" Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, δήλωνε ότι αν μετά τη χειραψία ο συνάδελφός του τού πει "απαράδεκτα" πράγματα, θα σηκωνόταν και θα έφευγε... Βέβαια ο Πάγκαλος όχι μόνο δεν έφυγε, όχι μόνο παρέμεινε επί μισάωρο να ακούει από τον Γκιουνενσάι ότι υπάρχουν "γκρίζες ζώνες" στο Αιγαίο, αλλά γυρίζοντας στην Ελλάδα παρέδωσε - ταυτοχρόνως (! ) - τόσο μαθήματα "πατριωτισμού" του στιλ "δεν κάνουμε διάλογο με την Τουρκία", όσο και μαθήματα "ευφυούς διπλωματίας" του τύπου "εγώ δεν πήγα εκεί να κάνω τον τσαμπουκά"...

Ολα αυτά φανερώνουν, από τη δική τους σκοπιά, και το είδος του διαλόγου που διεξάγεται μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας και κυρίως το τι μπορεί να προσμένει κανείς από αυτόν. Οπως έδειξε η συνάντηση Πάγκαλου - Γκιουνενσάι, το "προσδοκώμενο" δεν είναι παρά η μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας σε ένα ελληνοτουρκικό γαϊτανάκι, το οποίο τίποτα κοινό δεν έχει με τα πραγματικά συμφέροντα των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ενα γαϊτανάκι που γυρίζει στους ρυθμούς των αμερικανικών σχεδιασμών και της ιμπεριαλιστικής επιβολής, που - σχεδόν βάσει πλάνου - ακολουθεί τις υποβολιμιαίες από "φίλους" και "συμμάχους" εκρήξεις ή υφέσεις στις σχέσεις των δύο χωρών, δένοντας "κόμπο" τους δυο λαούς. Ακόμα χειρότερα, προϊδεάζει για νέα μεγαλύτερα εμπόδια στην οικοδόμηση των προϋποθέσεων για ένα ουσιαστικό και αναγκαίο διάλογο, που δεν μπορεί παρά να περνά μέσα από τον σεβασμό των συνόρων των δύο χωρών, παρά και ενάντια στις επιδιώξεις των ολιγαρχιών εκατέρωθεν του Αιγαίου. Ειδικότερα, δε, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η πρόσφατη συνάντηση των δυο υπουργών Εξωτερικών και το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή πραγματοποιήθηκε, έδειξε την επικινδυνότητα και το αδιέξοδο. Το αδιέξοδο τόσο της διπλωματίας του "τα δίνω όλα" ή "τα θέλω όλα" (πλευρές του ίδιου νομίσματος) όσο - πολύ περισσότερο - και της διπλωματίας του "ανήκομεν στις ΗΠΑ".