Το Αιγαίο με τα νησιά του θα μένει πάντα ποιητικό σύμβολο του πολιτισμού, της φύσης, του νερού, της πέτρας, της ανθρωπιάς, του έρωτα.

Ο Θάνος Ασίκης με τα «15 ποιήματα για τις Κυκλάδες» όπως και με το «Καστελόριζο» που προηγήθηκε, μάς ξεναγεί σ' αυτό το μυστηριακό χώρο και μας απολυτρώνει από το άχθος της σκληρής καθημερινότητας. Περνώντας την ερωτική του αγωνία μέσα από μιαν «απλούστευση», τη μετουσιώνει σε πανανθρώπινο μήνυμα αγάπης και πόνου για τη ζωή που χάνεται γρήγορα χωρίς να βιώνεται η ομορφιά της! «Ακολουθώντας μια πορεία που διάλεξα/ σε κάποιο ξερόβραχο της Αμοργού κατέληξα/ ανεμίζοντας ένα άσπρο πουκάμισο/ έχοντας μέσα μου το νόημα του χειμώνα». Βλέποντας τη ζωή στο πρόσωπο ενός κοριτσιού, της ίδιας της αδικαίωτης νιότης του, μετρά την εμπειρία του με την απόσταση που τον χωρίζει απ' αυτή: «Η γνώση μου φτάνει μέχρις εσένα/ Από κει και πέρα όλα είναι άγνωστα (...) Ανεβαίνω σε ψηλότερα επίπεδα/ κάθε φορά που σε κοιτώ στα μάτια». Ρευστή η μνήμη του πηγαινοέρχεται με το κύμα στο χτες και το σήμερα, αλλά και ταξιδεύοντας τα όνειρα στο αύριο για χάρη της ζωής που υλοποιείται μέσα απ' την πλούσια λιτότητα του ερωτικού του συμβόλου, καθρεφτισμένου στα γαλανά νερά του Αιγαίου: «Δυο σαντάλια. Μια φούστα. Ενα χτενάκι».

Αρα, πόνος είναι να μη βιώνεις αυτή την εικόνα, την ομορφιά μιας «ουσιαστικής ημέρας», όταν διαπιστώνεις πως οι Κυκλάδες γεννήθηκαν για την ελευθερία του καλού. Η αγάπη στο «Τοπίο των Κυκλάδων» δεν πρέπει νά 'ναι μόνο μια ποιητική «παραίσθηση» αλλά η μοναδική αλήθεια της ύπαρξης. Κι ο ποιητής μάς καλεί να παλέψουμε ενάντια στους «χυδαίους που ταράζουν το μυαλό» του: «Φωνάζω έξω απ' τις πόρτες των σπιτιών/ Εσείς που με ακούτε θ' ανυψώσετε τη φωνή μου/ ίσα με τη φωνή αυτής που αγαπώ». Στίχοι πίστης σ' αυτούς «που - αύριο - θα πουν για τελευταία κουβέντα: «Υπάρχει δικαιοσύνη. Αυτή των κυνηγημένων» (Εκδόσεις «Ιδμων»).