Νιώθω άβολα. Σα να μου αρπάζει τους δικούς μου ανθρώπους. Σα να μου κλέβει τα δικά μου όνειρα.

Νιώθει σε πλεονεκτική θέση. Βρίσκεται πιο κοντά στην υλοποίηση των ονείρων της. Εχει τον Αντρέα. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε. Στα πρόθυρα της εξουσίας. Υπόσχεται τη "Μεγάλη Αλλαγή". Θα φέρει - λέει - το λαό στην εξουσία.

Η Κατερίνα τον πιστεύει. Και προσπαθεί να με πείσει να τον αποδεχτώ, έστω κι ως "σκαλοπάτι" για το μεγάλο άλμα στο σοσιαλιστικό όνειρο. Αντιδρώ. Κι όταν προσπαθώ να την πείσω ότι η θέση της είναι στην Αριστερά και πως δε γίνεται σοσιαλισμός "εκ των πλαγίων", ξαναεπανέρχεται στον Τσε, τον Αρη, το Λένιν, χωρίς, όμως, να παραλείπει και τον Αντρέα.

Γύρω στις 4 το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. Μια γυναίκα - περασμένης ηλικίας φαινόταν από τη φωνή της - κλαίγοντας μου λέει: "Δεν πήραμε το 17% και τώρα ο Παπανδρέου θα κάνει ό,τι θέλει".

Η ώρα έφτασε 8 και ξεκινάω για τα γραφεία της εφημερίδας. Στο δρόμο, όλα όπως και την προηγούμενη μέρα: Οι μαγαζάτορες άνοιξαν και πίνουν τον καφέ τους. Οι μανάβηδες με τα ίδια λόγια διαλαλούν την ποιότητα των ζαρζαβατικών. Στο υπόγειο της Ομόνοιας οι λαχειοπώλες, οι ζητιάνοι, οι περαστικοί, όπως πάντα.

Κατάλαβα. Οπως το περίμενα, η "Μεγάλη Αλλαγή" δεν ήρθε. Μια απ' τα ίδια, λοιπόν; Η Κατερίνα είχε ακόμα ελπίδες.

Η Κατερίνα τώρα έχει αποτραβηχτεί. Δε μιλάει για τον Αντρέα - δεν την πείθουν τα περί "βρώμικου '89" - αλλά ούτε για τον Τσε, τον Αρη, το Λένιν. Ηταν κι εκείνος ο Γκορμπατσόφ που θαυμάζει.

Είχαν προηγηθεί η συμφωνία για παραμονή των βάσεων, οι "αστερίσκοι" στ' ανακοινωθέντα του ΝΑΤΟ, η χρησιμοποίηση του ελλαδικού χώρου για τον βομβαρδισμό της Λιβύης από τις ΗΠΑ, η συμμετοχή της χώρας στην επέμβαση κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Με την Κατερίνα έχουμε χαθεί. Δεν ξέρω αν ήταν μέσα στη "λαοθάλασσα", που συνόδευσε τον Αντρέα στην τελευταία κατοικία του, προχτές. Λέτε σήμερα να εμπνέεται από τον Σημίτη;

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ