Εικοστή δεύτερη επέτειος, σήμερα, της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ενα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, μέλος του ΟΗΕ, παραμένει 22 χρόνια διαμελισμένο και μ' ένα μεγάλο μέρος του υπό τη στρατιωτική κατοχή ξένου κράτους. Οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου, ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, οι στοιχειώδεις και αναμφισβήτητες αρχές της διεθνούς έννομης τάξης παραβιάζονται και καταπατιούνται κατάφωρα, ασύστολα και κατ' εξακολούθηση 22 ολόκληρα χρόνια τώρα. Το ίδιο το Κυπριακό μετατρέπεται σε μέσο πίεσης και εκβιασμών, γίνεται εστία νέων τριβών και προβλημάτων, με τους θύτες πλέον στη θέση των "ειρηνοποιών διαιτητών", να προσφέρουν τις "καλές τους προθέσεις", νέες ιδέες και προτάσεις, για τη δήθεν αντιμετώπιση του χρονίζοντος προβλήματος. Είναι αναμφίβολα μια πραγματικότητα ζοφερή. Δεν ήταν, όμως, ούτε μοιραία, ούτε αναπόφευκτη η μέχρι σήμερα τραγική πορεία του κυπριακού προβλήματος. Και το σημειώνουμε, όχι τόσο για να καταλογιστούν ευθύνες, αλλά για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα και διδάγματα, ιδιαίτερα χρήσιμα για την από δω και πέρα αντιμετώπιση του προβλήματος.

Το Κυπριακό δεν είναι οποιοδήποτε πρόβλημα. Είναι αντικειμενικά, άμεσα και στενά διαπλεκόμενο με το όλο σύστημα των προβλημάτων της ευρύτερης περιοχής μας. Κατέχει σοβαρή θέση στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της "νέας τάξης" και, δυστυχώς, εμπλέκεται όλο και περισσότερο στις ελληνοτουρκικές τριβές και ανταγωνισμούς, για τη διεκδίκηση από τις άρχουσες τάξεις των δύο χωρών της "ηγέτιδας" θέσης στην ευρύτερη περιφέρεια και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Μπορεί, επόμενα, να αποτελέσει το "μοχλό" για νέους, σοβαρούς κινδύνους και περιπέτειες, εις βάρος της σταθερότητας και της ειρήνης στην περιοχή, εις βάρος του κυπριακού, του ελληνικού και του τουρκικού λαού ταυτόχρονα.

Η πραγματική και κύρια αιτία της γέννησης και της ύπαρξης, μέχρι και σήμερα, του κυπριακού προβλήματος ήταν και είναι η εμμονή των Αμερικανών ιμπεριαλιστών να καταστήσουν το νησί ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο, ενταγμένο στη ΝΑΤΟική δύναμη της Μεσογείου. Το σχέδιο Ατσεσον είναι η πρώτη επίσημη και αναμφισβήτητη απόδειξη. Μετά ήρθαν η υπονόμευση και οι απόπειρες κατά του Μακαρίου. Το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των χουντικών και η τουρκική "απάντηση", με την εισβολή και την κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού. Αποδείξεις είχαμε πολλές και στο μετέπειτα διάστημα. Η πλέον εύγλωττη είναι η "ανοχή" και οι πλάτες των ΗΠΑ στην περιφρονητική τακτική της Τουρκίας έναντι των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των αλλεπάλληλων αποφάσεων του ΟΗΕ. Και η πιο πρόσφατη, οι "ειρηνευτικές" προτάσεις που κόμισε μόλις προχτές η απεσταλμένη του Κλίντον, Μ. Ολμπράιτ. Ουσιαστικά, η βοσνιοποίηση του Κυπριακού. Η αντικατάσταση των δυνάμεων του ΟΗΕ, καθώς και των ελληνοκυπριακών και των τουρκοκυπριακών, με ΝΑΤΟικές δυνάμεις. Ο μόνιμος δηλαδή στόχος των Αμερικανών.

Ολα τα παραπάνω αναδείχνουν ένα κρίσιμο συμπέρασμα: Η ουσιαστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση του Κυπριακού προϋποθέτει την αποφασιστική αντιμετώπιση και το αντιπάλεμα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και επιδιώξεων, πρώτα και κύρια των αμερικανικών. Οτιδήποτε άλλο, η παραμικρή αυταπάτη ή ανοχή σ' αυτές τις επιδιώξεις, λειτουργεί τουλάχιστον αρνητικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος και μπορεί να αποβεί επικίνδυνο και μοιραίο, για την ίδια την Κύπρο και για όλη την περιοχή. Αλλωστε, τέτοιου χαρακτήρα είναι κύρια και οι μέχρι σήμερα σοβαρότατες ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων.