Είναι, όμως, γεγονός ότι συνεργασία ήδη υπήρχε. Εκφράστηκε με την κοινή κάθοδο ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ στις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές σε πάνω από 35 νομούς και πάνω από τους μισούς δήμους της χώρας.

Η μη καταγραφή ή αποσιώπηση αυτής της υπάρχουσας συνεργασίας σ' αυτό το επίπεδο εξουσίας είναι φανερό ότι έγινε σκόπιμα.

Για να αποκρυβεί και να ξεχαστεί η πρακτική εφαρμογή της πολιτικής και των θέσεων των εκπροσώπων του ΣΥΝ στα μεγάλα ζητήματα.

Τι έκαναν οι νομάρχες και οι δήμαρχοι του ΣΥΝ απέναντι στις αγροτικές κινητοποιήσεις, στα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων, της πρόσθετης φορολογίας, της προώθησης της πληρωμής από το λαό για κάθε κοινωνική υπηρεσία;

Οχι μόνο δεν αντέδρασαν, όχι μόνο συναίνεσαν, αλλά και συχνά υπερασπίστηκαν και προώθησαν στην πράξη την κυβερνητική πολιτική με μορφές που θα ζήλευαν οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Σαν συμμέτοχοι στην πλειοψηφία αυτών των οργάνων, στήριξαν τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές που προώθησε η κυβέρνηση.

Είναι, δε, γνωστό ότι επιμέρους "διαφοροποιημένες" τοποθετήσεις ηγετικών στελεχών του ονοματίστηκαν είτε "προσωπικές" απόψεις είτε "πλουραλισμός".

Ολα αυτά χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται έντεχνα, για να αποπροσανατολίσουν το λαό, αλλά και να παγιδέψουν, να καθηλώσουν τα μέλη ή οπαδούς τους που έβλεπαν ορισμένες "διαφοροποιημένες" τοποθετήσεις στις οποίες εναπέθεταν τις ελπίδες τους.

Συχνά, αυτές τις επιμέρους "διαφοροποιήσεις" τις χρησιμοποίησαν τα ίδια τα μέλη και οπαδοί του ΣΥΝ σαν πρόσχημα ακόμη και για να πείσουν τον εαυτό τους, για να υποστηρίζουν ή τουλάχιστον να μην αντιδράσουν στην πολιτική πρακτική του ΣΥΝ, η οποία στηρίζει την κυβερνητική δράση.

Δεύτερον: Να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Και το πιο επικίνδυνο βρίσκεται ακριβώς σ' αυτό το σημείο. Γιατί με τις τοποθετήσεις τους επιχειρούν να παρουσιάσουν σαν αριστερές και προοδευτικές, τις πιο συντηρητικές θέσεις και απόψεις.

Υποστηρίζουν ότι σήμερα κυρίαρχη αντίθεση είναι η αντίθεση εκσυγχρονισμού- καθυστέρησης και τοποθετούνται υπέρ της προώθησης του εκσυγχρονισμού της πιο άγριας συντηρητικής πολιτικής για την πιο εύκολη διοχέτευση και εφαρμογή της.

Πιστοί στην ευρω-λαγνεία τους, αποδέχονται την πολιτική που θέτουν η άρχουσα τάξη και τα υπερεθνικά κέντρα, όπως "την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας στην Ευρώπη". Προσπαθούν να την προβάλουν σαν αριστερή πολιτική, ενώ καλά γνωρίζουν ότι είναι ασύμβατη με την κοινωνική δικαιοσύνη για την οποία παλεύει η Αριστερά.

Προτείνουν και θέλουν να προωθήσουν στόχους και θέσεις, που όχι μόνο δεν περιέχουν κανένα από τα οράματα της Αριστεράς, αλλά που γίνονται αποδεκτές από τα πιο αντιδραστικά πολιτικά κόμματα της Ευρώπης.

Προβάλλοντας το ΣΥΝ σαν "αριστερή" δύναμη, εξασφαλίζει άλλοθι και νομιμοποιεί τη δική της αντιλαϊκή πολιτική.

Παγιδεύει και εγκλωβίζει τα μέλη και οπαδούς της στην πολιτική πρακτική, που έχει δήθεν και τη συναίνεση της "Αριστεράς". Αν χρειαστεί, πετάνε και λίγη κοινωνική ευαισθησία και σοσιαλισμό.

Προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα δήθεν αριστερό πόλο, για να εμποδίσουν την υποστήριξη του ΚΚΕ από τους δυσαρεστημένους οπαδούς τους.

Κρατούν στην επικαιρότητα το ΣΥΝ και τα στελέχη του για να τα χρησιμοποιήσουν κατάλληλα τη στιγμή που πρέπει στους πολύμορφους κρίκους εξουσίας που διαθέτουν.

Ανεξάρτητα από τις μορφές με τις οποίες θα εκφραστεί αυτή η συνεργασία (εκλογική, μετεκλογική, τοποθέτηση σε δημόσιες θέσεις, ή αλλιώς), το κύριο είναι ότι προσπαθούν να καλλιεργήσουν μια νέα φενάκη.

Κι αυτή τη φενάκη πρέπει να ξεσκεπάσουν οι εργαζόμενοι. Και πρώτα απ' όλα οι αριστεροί, όπου κι αν βρίσκονται. Εκείνοι που πιστεύουν ότι η Αριστερά είναι δεμένη με τους λαϊκούς αγώνες, που συγκρούεται με τον συντηρητισμό, ιδιαίτερα με τον εκσυγχρονισμένο που είναι πιο επικίνδυνος, με τη λιτότητα, την εθνική μειοδοσία.

Είναι καθήκον για κάθε αριστερό, για κάθε εργαζόμενο η αντίδραση, η πάλη ενάντια στον προωθούμενο εκμαυλισμό της συνείδησης, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Στις σημερινές συνθήκες, η δραστηριοποίηση για την ανάπτυξη ενός πλατιού Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου δίνει, όχι μόνο διέξοδο, αλλά δημιουργεί τις δυνατότητες για ανάπτυξη της πάλης από καλύτερες θέσεις.

Η ένταξη σ' αυτό το μέτωπο δεν προϋποθέτει πολιτική ένταξη στο ΚΚΕ. Προϋποθέτει, όμως, τη συνειδητή τοποθέτηση για συσπείρωση και πάλη των κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, για την κατάκτηση και εφαρμογή μιας πολιτικής, που θα έχει στο κέντρο της τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του. Μπροστάρηδες σ' αυτή την προοπτική είναι οι κομμουνιστές.

Σταύρος ΒΑΡΟΥΤΣΗΣ