Αν οι αποικιοκρατικοί νόμοι, με τους οποίους λειτουργούν οι πολυεθνικές στη χώρα μας, δεν είναι αρκετοί για να τις κρατήσουν στην Ελλάδα, τότε το μέλλον του τόπου βρίσκεται στην ακόμα στυγνότερη αποικιοποίησή του.
Αν τα προνόμια που παραχωρούνται στο μεγάλο κεφάλαιο δεν αυξάνονται με τρόπο ανάλογο της λαιμαργίας των κεφαλαιούχων, τότε καθήκον του κράτους είναι να παραδοθεί χειροπόδαρα, βορά στη βουλιμία των παχύσαρκων "επενδυτών".
Αν τα κέρδη των πολυεθνικών στην Ελλάδα, χρόνο με το χρόνο, διπλασιάζονται, αλλά αυτό δεν τους αρκεί, χρέος των κυβερνώντων είναι να εξασφαλίσουν στους "καταπατητές" τριπλάσια, τετραπλάσια, πενταπλάσια κερδοφορία.
Αν οι εργαζόμενοι που σήμερα ζουν με ένα κομμάτι ψωμί - εκείνο που περισσεύει από τα λουκούλλεια γεύματα των τσιμεντάδων, των λαστιχάδων, των πετρελαιάδων κλπ. που έχουν αλώσει την εγχώρια αγορά - θέλουν να συνεχίσουν να τρώνε ψωμί, ένας τρόπος υπάρχει: Να το κόψουν στη μέση και να δώσουν το υπόλοιπο κομμάτι στα αφεντικά.
Αν οι εργάτες και το συνδικαλιστικό τους κίνημα θέλουν να διατηρήσουν το- συνταγματικά κατοχυρωμένο - δικαίωμα στη δουλιά, τότε πρέπει να "ωριμάσουν". Δηλαδή, οφείλουν να δουλεύουν μόνο κάποιες μέρες της βδομάδας, σε καθεστώς υπερεκμετάλλευσης, συνήθως ανασφάλιστοι και με μισθούς ακόμα περισσότερο ακρωτηριασμένους, κομμένους από τα δόντια των μεγαλοκαρχαριών, στο σημείο που κάθε φορά υποδεικνύει η πυξίδα της κερδοφορίας τους.
***
Να το νέο "ευαγγέλιο" της ολιγαρχίας. Αυτό είναι το "νέο" οπλοστάσιο της ιδεολογικής τρομοκρατίας, που, ήδη, ξεκίνησε κατά των Ελλήνων εργαζομένων, με αφορμή το κλείσιμο του εργοστασίου της "Good Year" στη Θεσσαλονίκη. Σημαιοφόρος σε αυτό το επανεκδιδόμενο τροπάρι του "σφάξε με Αγά μου να αγιάσω" έσπευσε να αυτοκαθοριστεί η "Καθημερινή". Η εφημερίδα καταπιάστηκε την Κυριακή με τους λόγους για τους οποίους "φεύγουν οι ξένοι επενδυτές" από την Ελλάδα. Ας τους δούμε: α) "Ανοδος του εργατικού κόστους", που οφείλεται "σε αυξήσεις (μισθών) πάνω από τον πληθωρισμό" (!), β) "αλόγιστες παροχές" προς τους εργαζόμενους (!), γ) "διαβρωτικός ρόλος που έπαιξαν τα συνδικάτα, τα οποία υπονόμευσαν τις εργασιακές σχέσεις (που) κάθε άλλο παρά έλκει τις ξένες επενδύσεις" (!), δ) "έλλειψη επαρκούς υποδομής"...
Για όσους δεν κατάλαβαν, αν οι Ελληνες εργάτες δε θέλουν να βρεθούν μια μέρα άνεργοι, μπροστά στο "λουκέτο" της τάδε πολυεθνικής που τα μάζεψε από την Ελλάδα για να μετακομίσει σε περιοχές του πλανήτη που ο εργατικός μόχθος"δεν κοστίζει φράγκο", ένας είναι ο μονόδρομος: Να συναγωνιστούν σε εξαθλίωση τους συναδέλφους τους στην Τουρκία, στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Η, όπως το έλεγε ο Ντελόρ, ο Ανδριανόπουλος κ.ά., πρέπει να υποβιβάσουν τις εργασιακές τους σχέσεις στα επίπεδα της Ταϊβάν, της Σιγκαπούρης και, γιατί όχι, στα επίπεδα των μεσαιωνικών γαλερών. Αν γίνουν όλα αυτά, τότε, κατά την "Καθημερινή" και όσους της παρήγγειλαν να γράψει όσα έγραψε την Κυριακή, η Ελλάδα θα αποκτήσει "ανταγωνιστικό κόστος" και θα "έλκει επενδυτές"...
***
Βέβαια, οι παραπάνω δεν αισθάνονται την ανάγκη να εξηγήσουν, γιατί η "Good Year", αν και λειτουργούσε στην Ελλάδα εφοδιασμένη με τα προνόμια του αποικιοκρατικού νόμου 2687/53, δεν παρέμεινε στη χώρα; Δεν εξηγούν γιατί, αν και είχε χριστεί αποκλειστικός προμηθευτής του ελληνικού στρατού. Αν και είχε σημειώσει διπλασιασμό των κερδών της την τελευταία τριετία (από 1 δισ. δρχ. το 1992 στα 2 δισ. δρχ. περίπου το 1994 - '95). Αν και η κυβέρνηση έφτιαχνε ειδικά Προεδρικά Διατάγματα για να επεκτείνει τις δραστηριότητές της. Αν και οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση είχαν αποδεχτεί καταργήσεις των επιδομάτων τους, εισαγωγή της 4ης βάρδιας κλπ., η πολυεθνική δεν το ..."εκτίμησε";
Αρνούνται να δώσουν εξηγήσεις, γιατί τότε πρέπει να μιλήσουν για το "φαταουλισμό" του μεγάλου κεφαλαίου. Τότε θα πρέπει να παραδεχτούν ότι ο νόμος του "πάρτα όλα" - που προτείνει η "συνετή" "Καθημερινή" - είναι συνώνυμος του "φέρτα όλα" - που επιδιώκουν οι πολυεθνικές τύπου "Good Year". Οταν, δε, τα πάρουν όλα, όταν πια ξεζουμίσουν σαν λεμονόκουπες ανθρώπους και χώρες ολόκληρες, αρχίζουν τις νέες σταυροφορίες λεηλασίας σε άλλες γωνιές του πλανήτη, εκεί που τα κέρδη είναι περισσότερα. Οσο για την "Καθημερινή", μας συνιστά να αναγορευτούμε εθελοντές προς ακόμα μεγαλύτερη λεηλάτηση.
***
Αλήθεια, όμως, αν όλα αυτά που ζητάνε οι "επενδυτές" παρασχεθούν προς εξαργύρωση στα χρηματοκιβώτιά τους, οι πολυεθνικές θα πάψουν να την "κοπανάνε" ή να εισβάλλουν στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, ανάλογα με το πού κάθε φορά κερδίζουν περισσότερα; Οταν σήμερα το 30% του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (κατά ομολογία του πρώην πρωθυπουργού). Οταν η Ελλάδα είναι εκείνη η χώρα του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, όπου τα τελευταία δέκα χρόνια οι μισθοί των εργαζόμενων μειώθηκαν κατά 12%, ενώ των βιομηχάνων αυξήθηκαν κατά 21%. Οταν το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εργατών κινείται στο 1/3 του αντίστοιχου των Ευρωπαίων συναδέλφων τους. Οταν στο δημόσιο τομέα ο Ελληνας εργαζόμενος βρίσκεται στην τελευταία θέση της ΕΕ από μισθολογική άποψη, και όμως όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να γίνει "ελκτική η Ελλάδα" προς τους "επενδυτές", τότε ποιο είναι το συμπέρασμα; Κατά την ολιγαρχία και την "Καθημερινή", το συμπέρασμα είναι ότι το μέλλον του τόπου βρίσκεται στην ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Η εντολή τους είναι να μετατραπεί το "μπάτε σκύλοι, αλέστε και αλεστικά μη δίνεται" σε Εθνικό Υμνο.
***
Οχι, λοιπόν. Αλλού βρίσκεται ο πραγματικός μονόδρομος. Μονόδρομος είναι η δημιουργία ενός άλλου τύπου κράτους, μιας άλλου τύπου οικονομίας, που δε θα βασίζεται στην κυριαρχία των πολυεθνικών. Θα έχει στο κέντρο της τον εργαζόμενο άνθρωπο, και αυτό είναι απόλυτα δεμένο με την ανάπτυξη μιας εγχώριας παραγωγής, που δε θα είναι εξαρτημένη στο μεγάλο, ντόπιο και ξένο, κεφάλαιο. Ο μονόδρομος βρίσκεται στον αγώνα για ανάπτυξη της χώρας μέσα από την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και τη δημιουργία ενός σοσιαλιστικού κράτους, που, με μοχλό τους παραγωγικούς τομείς στρατηγικής σημασίας, θα χτίσει μια Ελλάδα που δε θα είναι ιπποκόμος των πολυεθνικών, αλλά ισχυρός διεκδικητής μιας ισότιμης και επωφελούς θέσης στα πλαίσια του διεθνούς καταμερισμού εργασίας. Μονόδρομος, που περνά μέσα από την αντίσταση στις επερχόμενες επελάσεις των πολυεθνικών και στα υποτελή κηρύγματα των υπαλλήλων τους.
Ν. Μπ.
Feeds
Θερμά συγχαρητήρια 
