Αν όχι σε όλη τη Γερμανία, τουλάχιστον στο Μόναχο οι μελλοντικοί αξιωματικοί του στρατού - της Μπούντεσβερ - μαθαίνουν ότι οι πατέρες και παππούδες τους - αξιωματικοί και στρατιώτες της φασιστικής Γερμανίας - γίνονταν δεκτοί στις χώρες της Ευρώπης με βάγια και κλάδους. Και ότι αν δεν υπήρχε η αιματηρή δράση των ανταρτών της κάθε κατεχόμενης χώρας, τότε δε θα υπήρχαν οι σφαγές των αθώων γυναικόπαιδων και οι εμπρησμοί των κατεχόμενων χωριών από τους - κατά τα λοιπά - υπερευγενείς άνδρες της χιτλερικής Βέρμαχτ - ή ίσως ακόμη και των μαντρόσκυλων των Ες - Ες.

Ενας στους δέκα ήταν η ταρίφα, τότε. Για ένα Γερμανό στρατιώτη που σκοτωνόταν σε ανοιχτή μάχη με τον αντάρτικο στρατό ή σε ενέδρα, που έστηναν οι εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις, οδηγούνταν δέκα όμηροι στα γερμανικά εκτελεστικά αποσπάσματα ή παραδίδονταν στις φλόγες ολόκληρα χωριά, ενώ ταυτόχρονα ξεκοιλιάζονταν δεκάδες και εκατοντάδες αθώα γυναικόπαιδα, άρρωστοι και γέροι.

Και όμως στο Μόναχο οι Γερμανοί στρατιώτες μαθαίνουν τα εντελώς αντίθετα για κείνη τη μαύρη εποχή.

Αυτό μας πληροφορεί ο Γερμανός συγγραφέας Κλάους Τεβελάιτ σε άρθρο του γραμμένο προ καιρού στην εφημερίδα "Τάγκες Τσάιτουνγκ" με τον τίτλο "Η εφεύρεση της Ευρώπης από τους στρατιώτες του Χίτλερ", που σχολιάζει βιβλίο του καθηγητή της Μπούντεσβερ Φραντς Β. Ζάιντλερ.

Θα επανέλθουμε σ' αυτό. Αλλά μια και μεσολάβησε το σκάνδαλο της αθώωσης στην Ιταλία του αρχιεγκληματία Ες - Εσίτη Εριχ Πρίμπκε οφείλουμε να αναφερθούμε σε συντομία και σ' αυτό το εξοργιστικό δικαστικό συγχωροχάρτι, που έχει ξεσηκώσει κύμα αγανάκτησης σ' όλο τον κόσμο. Ο Γερμανός αυτός χιτλερικός σφαγέας είχε για την Ιταλία της αντιφασιστικής αντίστασης την ίδια ταρίφα αίματος όπως οι Κανίβαλοι συμπατριώτες και συνάδελφοί του στην Ελλάδα. Ο δήμιος Πρίμπκε πρόσθεσε μόνο στον κατάλογο των μαρτυρικών θυμάτων και λίγους παραπάνω και η ανθρωποφάγα φασιστική ιδεολογία του ικανοποίησε τη βάρβαρη ψυχή του, όταν και ο ίδιος προσωπικά σημάδεψε με το πιστόλι του κάποια από τα θύματά του.

Ο γερμανικός Τύπος, αλλά και διάφορες προσωπικότητες εκφράζουν για τη σκανδαλώδη αθωωτική απόφαση απορίες, ερωτηματικά, αλλά - για να είμαστε δίκαιοι - και ακατανοησία, όπως και αισθήματα αγανάκτησης - εκτός φυσικά, από τις όχι λίγες νεοφασιστικές φυλλάδες που θα γράψουν - αν δεν έγραψαν ήδη- συγχαρητήρια άρθρα για τους Ιταλούς αθωωτές.

Πάντως η γερμανική κυβέρνηση έσπευσε να ζητήσει την έκδοση του αθωωμένου εγκληματία για να τον στείλει, όπως αναφέρεται, σε γερμανικό δικαστήριο. Ωστόσο η Επιτροπή (του στρατοπέδου) του Αουσβιτς έσπευσε κι αυτή με τη σειρά της να δηλώσει ότι εναντιώνεται στην έκδοση και υποστήριξε ότι ο εγκληματίας ναζιστής πρέπει να μείνει στην Ιταλία, και να γιατί: "Φοβόμαστε", τονίζεται στη δήλωση, "ότι με την έκδοση πάει να εμποδιστεί μια ενδεχόμενη καταδικαστική απόφαση από ανώτερη (σ. σ. ιταλική δικαστική) αρχή". Η Επιτροπή του Αουσβιτς καταγγέλλει επίσης ότι η γερμανική δικαιοσύνη αφήνει να τερματιστεί το ζήτημα των επιζώντων του στρατοπέδου με "βιολογική λύση", ενώ για τους "Ναζιστές δολοφόνους αντίθετα γίνεται το παν, ώστε να εμποδιστούν έστω και αργές δίκες. Μόνο στην Ιταλία", συνεχίζει η δήλωση, "υπάρχει η δυνατότητα να εκδοθεί μια πολιτική καταδικαστική απόφαση εναντίον του Πρίμπκε, μια και εκεί η έφεση και αναθεώρηση της απόφασης αποτελεί συστατικό τμήμα της πολιτικής διαμάχης, ενώ στη Γερμανία επιδιώκεται απλώς να κερδηθεί μια εντύπωση στην εξωτερική πολιτική".

Οπως κι αν έχει το πράγμα, αυτή η αίτηση για έκδοση του Πρίμπκε στη Γερμανία, μας θυμίζει την περίπτωση των Γερμανών εγκληματιών στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση είχε παραδώσει στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στην κυβέρνηση της Βόννης έναν κατάλογο με 1.000 εγκληματίες πολέμου. Επρόκειτο τάχα να δικαστούν στη Γερμανία. Κανένας Ελληνας δε θυμάται να έχει γίνει κάτι τέτοιο ως σήμερα.

Ας ξαναγυρίσουμε τώρα στον καθηγητή της Νεότερης Ιστορίας της γερμανικής στρατιωτικής σχολής του Μονάχου. Τι γράφει στο ογκώδες εικονογραφημένο βιβλίο του με τον τίτλο: "Η Συνεργασία 1939 - 1945". "Ο κ. Ζάιντλερ και τι - παρόμοια - διδάσκει στους μαθητές του;". Ο Γερμανός σχολιαστής του, Κλάους Τεβελάιτ, παραθέτει στην "Τάγκες - Τσάιτουνγκ" εκτενή αποσπάσματα του βιβλίου, που προσπαθούν να πείσουν τους ανίδεους ότι η κατοχή της Ευρώπης από τον χιτλερικό στρατό υπήρξε μια ειδυλλιακή εποχή συνεργασίας κατακτητών και κατεχομένων και ότι ο Χίτλερ και οι στρατιές του δεν έκαναν τίποτα άλλο, παρά αυτό που κάνουν σήμερα οι κυρίαρχοι κύκλοι των χωρών της Ευρώπης για την ένωση της ηπείρου. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούν και οι πολλές φωτογραφίες του βιβλίου με τις σχετικές λεζάντες.

Για την ακρίβεια, γράφει ο Τεβελάιτ, δεν πρόκειται για βιβλίο του ίδιου του στρατιωτικού καθηγητή, αλλά για συλλογή άρθρων 177 πολιτών από ευρωπαϊκές χώρες - Νορβηγών, Γάλλων, Ελβετών, Σλοβάκων, Σέρβων, Ελλήνων, Ρώσων, Ουκρανών, Ούγγρων - που συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα κατοχής.

Αλλά και ο Ζάιντλερ με πρόλογο, ενδιάμεσα κείμενα και σχόλια έχει δώσει τη συμβολή του στον επιδιωκόμενο σκοπό του βιβλίου: "Οι Γερμανοί", γράφει, "μπήκαν το 1940 στη Νορβηγία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, σαν απελευθερωτές, δηλαδή απελευθερωτές της Ευρώπης από τον Μπολσεβικισμό, αλλά οι Γάλλοι, οι Νορβηγοί, οι Ολλανδοί τότε, δεν το κατάλαβαν ακόμα έτσι. Κοίταζαν με θαυμασμό τους "νικητές", που η τότε νίκη τους μόνο σήμερα μπορεί να εκτιμηθεί σωστά".

Τι ευγενείς και δίκαιοι που ήταν οι κατακτητές!! "Κάθε παράπτωμα Γερμανού στρατιώτη" - γράφει - "κατά του εγχώριου πληθυσμού τιμωρούνταν από τα (σ. σ. γερμανικά) στρατοδικεία. Για κλοπή, αρπαγή, λεηλασία, βιασμό, έπεφταν μεγάλες ποινές... Ανάμεσα στους στρατιώτες και τις νέες γυναίκες της (σ. σ. κατεχόμενης) χώρας αναπτύσσονταν πολύμορφες σχέσεις. Οταν οι Γερμανοί στρατιώτες - συνεχίζει - έμπαιναν μετά τη συνθηκολόγηση χωρίς μάχες σε μεγαλύτερους τόπους, οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν στα πεζοδρόμια κατά χιλιάδες για να ιδούν τους νικητές. Υπήρχαν χειροκροτήματα, ζητωκραυγές, λουλούδια και σφίξιμο των χεριών, ακόμα και σε τόπους που σήμερα δε θέλουν να ξέρουν τίποτα γι' αυτά". Και τους Εβραίους δεν τους συγκέντρωσαν και τους έστειλαν στα στρατόπεδα εξόντωσης οι Γερμανοί κατακτητές, ψεύδεται ο κ. καθηγητής. Τους Εβραίους δεν τους ήθελαν οι κατεχόμενοι λαοί στις χώρες τους και οι κατακτητές έδωσαν απλώς ένα "χέρι βοήθειας" στη ντόπια αστυνομία για να τους ξεφορτωθούν μια ώρα νωρίτερα.

Ο κριτικός Κλάους Τεβελάιτ παρατηρεί στη συνέχεια: Ο Ζάιντλερ λέει ότι η οικονομική ενωμένη Ευρώπη ήταν και ο συνειδητός και ο καθαυτό στόχος των ναζιστικών στρατευμάτων. Αυτό το βιβλίο από μια ανώτατη σχολή της Μπούντεσβερ τιμά τη Βέρμαχτ του Χίτλερ εντελώς ανοιχτά σαν τον καθαυτό πατέρα της σημερινής Ευρώπης... Πρόκειται για ανοιχτή νεοφασιστική ιστοριογραφία που παρουσιάζει τους συνεργάτες των στρατευμάτων του Χίτλερ σαν πρωτοπορία της σημερινής πολιτικής Ευρώπης... Μια αποκατάσταση των στρατευμάτων του Χίτλερ σαν προστάτη της Δύσης και του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού ενάντια στην "κόκκινη πανούκλα".

Μη νομίσετε ότι ο κ. Ζάιντλερ θα χάσει τη θέση του. Τέτοιοι "ιδεολόγοι" χρειάζονται πολύ στους σημερινούς δύσκολους καιρούς της "ενωμένης Ευρώπης"!Θ. ΒΟΡΕΙΟΣ