Απ' όταν κατατέθηκε η τροπολογία, που εξασφάλιζε, με ημερομηνία λήξης το Σεπτέμβρη του 1996, την εργασία των θεραπευτών, δεν ήξεραν ότι θα ξαναβρούν μπροστά τους το πρόβλημα; Και τι έκαναν;

Οχι μόνο δε φρόντισαν να το λύσουν, αλλά έκλεισαν και τ' αυτιά τους στις συνεχείς "οχλήσεις" της θεραπευτικής κοινότητας και της επιστημονικής επιτροπής του ψυχιατρείου, που άρχισαν από το Μάη του 1995.

Και τώρα;

Η θεραπευτική κοινότητα έχει μείνει ξεκρέμαστη και οι 33 θεραπευτές βιώνουν το ίδιο ψυχικό κενό, που νιώθει εκείνος ο νέος που καταφεύγει στα ναρκωτικά.

Υπερβολή;

Οχι. Η χτεσινή απόφαση της θεραπευτικής κοινότητας αποδεικνύει του λόγου το αληθές: "Το πρόβλημα των θεραπευτών είναι κατά πρώτο λόγο ζήτημα ηθικής τάξης και κατά δεύτερο λόγο οικονομικό".

Αυτά τα ανακοινώνει εγγράφως - σε δελτίο Τύπου - το υπουργείο Υγείας. Διότι στα ερτζιανά και στις κατ' ευθείαν συνεννοήσεις με τη θεραπευτική κοινότητα υποστηρίζει ότι ακολουθεί την εντολή του πρωθυπουργού να μην κατατίθενται"άσχετες τροπολογίες" σε ...σχετικά νομοσχέδια.

Ας καταλάβει, τέλος πάντων, ο αρμόδιος υφυπουργός και η κυβέρνηση συνολικά, ότι δεν έχουν την παραμικρή δικαιολογία, ούτε καν το παραμικρό πρόσχημα, για την απαράδεκτη στάση τους. Μήνες ολόκληρους είχαν στη διάθεσή τους, να αντιμετωπίσουν θετικά και να επιλύσουν το συγκεκριμένο πρόβλημα. Και όμως, δεν το έκαναν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ζητάνε και τα ρέστα, απευθύνοντας ασύστατες και αστείες - το λιγότερο - κατηγορίες ενάντια σε ανθρώπους, που έχουν προσφέρει και συνεχίζουν να προσφέρουν τα μέγιστα, ενάντια στη σύγχρονη αυτή κοινωνική μάστιγα.

Είναι μια απόφαση - κρίκος στην ίδια αλυσίδα, των θεωριών περί διάκρισης "σκληρών - μαλακών" ναρκωτικών, αποποινικοποίησης της χρήσης, των υποκαταστάτων, ως πανάκειας και λύσης του προβλήματος και του "δικαιώματος" στην "ελευθερία διάθεσης του σώματος", που φτάνει μέχρι τη χρήση των ναρκωτικών.

Στην αλυσίδα όλων αυτών, που - είτε το λένε φανερά, είτε όχι - έχουν αποδεχτεί την πολύμορφη κρίση και τον ξεπεσμό του κατεστημένου. Εχουν αποφασίσει να ζήσουν μαζί της, με τους δικούς της όρους και κανόνες. Εχουν εγκαταλείψει τα όνειρα και τις ελπίδες για μια διαφορετική ζωή. Και αυτά, δυστυχώς, είναι το λιγότερο κακό. Γιατί, το περισσότερο και το εγκληματικό είναι πως επιχειρούν να παρασύρουν και άλλους στο δρόμο της υποταγής και της αλλοτρίωσης, προσπαθώντας να ιδεολογικοποιήσουν και να δικαιολογήσουν τη δική τους, απαράδεκτη στάση. "Ξεχνώντας" - την ίδια ακριβώς στιγμή, που επαναλαμβάνουν συνεχώς τις λέξεις κοινωνία και κοινωνικός - πως ο άνθρωπος και όλα όσα η έννοια αυτή συνεπάγεται, μαζί με αυτή της προσωπικής ελευθερίας, νοούνται μόνο στα πλαίσια της ανθρώπινης κοινωνίας και της ευθύνης του καθενός μας γι' αυτήν.

Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι της (διακομματικής) διαχείρισης των ναρκωτικών...