Στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ αντιτίθεται, βέβαια, και το ΚΚΕ, αφού είναι το μόνο ελληνικό κόμμα που διαφωνεί ριζικά με την ένταξη στην ΕΕ οποιασδήποτε χώρας. Οπως επίσης, είναι το μόνο κόμμα που τάσσεται υπέρ της πανευρωπαϊκής πάλης για την καταστροφή αυτής της ΕΕ και τη δημιουργία μιας Ευρώπης της ειρήνης και του σοσιαλισμού. Και είναι γνωστό, πως το ΚΚΕ συνδέει την πάλη στο εσωτερικό της χώρας μας για ριζικές κοινωνικές αλλαγές, με την εναντίωση στην ΕΕ, που φθάνει μέχρι την αποδέσμευση από αυτή.

Αυτά, το Κόμμα μας, θα τα έκανε και στην υποθετική περίπτωση που η τουρκική άρχουσα τάξη δε ζητούσε την ένταξη της γειτονικής μας χώρας στην ΕΕ.

Μια τέτοια στάση είναι η μοναδική και μέχρι το τέλος συνεπής απέναντι στα βάσανα των Τούρκων εργαζομένων. Είναι η μόνη ειλικρινής και ανιδιοτελής. Αντίθετα, η πολιτική, εκείνων των κομμάτων, που ζητάει από την Τουρκία να εναρμονιστεί με τις χώρες της ΕΕ στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι περιορισμένη και υποκριτική.

Το καθεστώς της Τουρκίας είναι καπιταλιστικό. Τα όσα τραγικά για τους εργαζόμενους αυτής της χώρας βλέπουμε και ακούμε (γενοκτονία Κούρδων, βασανιστήρια, διώξεις κ.ά.) αποτελούν εκφράσεις της λειτουργίας αυτού του συστήματος. Και βέβαια, κάθε άλλο παρά αποτελούν την εξαίρεση στον καπιταλιστικό κόσμο. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, τα εκτελεστικά αποσπάσματα λειτουργούσαν μέχρι το 1954. Πολιτικοί κρατούμενοι υπήρχαν μέχρι το 1966, και σε συνέχεια από το 1967 - 1974. Το ΚΚΕ βρισκόταν στην παρανομία επί 27 συνεχή χρόνια. Πολιτικοί πρόσφυγες, έστω λίγοι, εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα (σλαβομακεδονικής καταγωγής).

Ανάλογες κατακτήσεις με του ελληνικού λαού είχαν στο πιο μακρινό παρελθόν οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί, σχεδόν ταυτόχρονα με την Ελλάδα είχαν ο ισπανικός και ο πορτογαλικός λαός.

Ολα τα παραπάνω τα αποκρύβουν, κόμματα και ΜΜΕ, που καλούν την Τουρκία να εναρμονιστεί με το καθεστώς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των χωρών της ΕΕ. Οπως αποκρύβουν και το εξής ακόμα: Οτι ο βαθμός των κατακτήσεων που μπορούν να έχουν οι λαοί μέσα στον καπιταλισμό, είναι περιορισμένος. Και κυρίως συναρτάται από το επίπεδο και την όξυνση που αποκτά η ταξική πάλη. Η ολιγαρχία κάθε χώρας δε διστάζει να φθάσει στα άκρα, δε διστάζει να αλλάξει και τη μορφή που ασκεί την εξουσία της, αν θεωρήσει ότι αυτό το μέτρο θα διασφαλίσει την κυριαρχία της, για παράδειγμα να επιβάλλει στρατιωτική δικτατορία. Η, όπως έκανε το 1968 ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας, στρατηγός Ντε Γκολ, να κατεβάσει το στρατό στους δρόμους, προκειμένου να καταστείλει τον εξεγερμένο λαό.

Για ποιο σεβασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων έχουν το δικαίωμα να κάνουν λόγο οι ιμπεριαλιστές και τα πολιτικά κόμματα που τους υπηρετούν; Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες. Υπεύθυνος γι' αυτό είναι ο ιμπεριαλισμός. Εκατομμύρια είναι άνεργοι, άστεγοι, αναλφάβητοι. Είναι θύματα του ιμπεριαλισμού. Οι λαοί 10άδων χωρών είναι καταδικασμένοι στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στο καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων, των ναρκωτικών. Υπεύθυνος είναι ο ιμπεριαλισμός.

Περισσότεροι από 200 νέγροι δολοφονήθηκαν το 1993 από την αστυνομία του Μπους, στη διάρκεια των μεγάλων ξεσηκωμών στο Λος Αντζελες και αλλού. Γερμανοί μισθοφόροι ξεκίνησαν τον εμφύλιο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Στη Γερμανία πάνω από 2 εκατομμύρια οκτακόσιες χιλιάδες άτομα είναι φακελωμένοι, όπως ομολογήθηκε από μη κομμουνιστικά έντυπα. Το ίδιο ισχύει και στις άλλες χώρες της ΕΕ. Την ίδια στιγμή προωθείται η εφαρμογή της συνθήκης του Σένγκεν, δηλαδή το ηλεκτρονικό φακέλωμα όλων των Ευρωπαίων εργαζομένων. Ειδήσεις κατασκευάζονται από τα ΜΜΕ των ιμπεριαλιστών, γεγονότα διαστρεβλώνονται, άλλα αποσιωπούνται επιλεκτικά. Κομμουνιστές βρίσκονται υπό διωγμόν στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας. Το Δίκαιο όλων των χωρών της ΕΕ αποτυπώνει και περιφρουρεί την κυριαρχία των μονοπωλίων.

Αυτό εκφράζεται και με τη στάση που τηρούν απέναντι στην Τουρκία οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Κομισιόν, αλλά και οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η πολιτική τους επιβραβεύει την Τουρκία για τη στάση της στο Κουρδικό, στο Κυπριακό, στο Αιγαίο. Είναι επόμενο, αφού το πρόβλημα για τους ιμπεριαλιστές καθόλου δεν είναι αυτά τα μεγάλα ζητήματα. Είναι το πώς θα προωθήσουν τα συμφέροντά τους, ευνοώντας τη δεδομένη στιγμή την Τουρκία, λόγω της πολιτικοστρατιωτικής θέσης που αυτή κατέχει στην περιοχή.

Μ.