Ισως - δε θα το μάθουμε ποτέ - απογοήτευση να ένιωσαν κι οι εμπνευστές της προκήρυξης η οποία έθετε ζήτημα "ταφής" του "λειψάνου" της εξέγερσης, κι όσοι εκ των υστέρων μίλησαν για "σιωπηρή" επέτειο. Γιατί το νόημα της εξέγερσης έμεινε ζωντανό. Γιατί η πορεία έγινε. Γιατί χιλιάδες άνθρωποι, νέοι και λιγότερο νέοι, περπάτησαν μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία, αγνοώντας τα λευκά κράνη που τους περιστοίχιζαν, τις κάμερες που τους παρακολουθούσαν διψασμένες για μια αφορμή, υψώνοντας τη γροθιά τους στο σύνθημα για ελευθερία, ανεξαρτησία, δημοκρατία, ενώνοντας βήμα με βήμα το τότε με το τώρα.

23 χρόνια μετά την 17η του Νοέμβρη του ματωμένου '73, η επέτειος του Πολυτεχνείου αποσυνδέθηκε από την έννοια του τηλεοπτικού θεάματος με στοιχεία χολιγουντιανής ταινίας βίας και συνδέθηκε ξανά με όσα τη δημιούργησαν. Το κέντρο της Αθήνας δεν κάηκε. Το κτίριο του Πολυτεχνείου δεν καταλήφθηκε. Τα παρακείμενα καταστήματα δεν καταστράφηκαν. Οι μαραθώνιες "ζωντανές" συνδέσεις (λες και υπάρχουν και "νεκρές" συνδέσεις...) δε μας κράτησαν ξύπνιους όλο το βράδυ. Οι τρομολάγνοι "αναλυτές" δε χρειάστηκε να μιλήσουν ξανά περί της αναγκαιότητας καταστολής των "αναρχικών στοιχείων, που διαταράσσουν την τάξιν και την ασφάλειαν των πολιτών" !

Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα μετά, όσα συνέβησαν χάλασαν τα σχέδια εκείνων που διαρρηγνύανε τα ιμάτιά τους κι έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για την καταχνιά που "σκέπασε" το όραμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα με τους σημερινούς νέους αγωνιστές περιφρούρησε αποτελεσματικά τον τριήμερο εορτασμό και διέψευσε τους αφορισμούς περί "χρονοντούλαπου της ιστορίας". Η γενιά "Χ", η "χωρίς όνειρα και προοπτική", μπορεί, τελικά, να μην είναι και τόσο "άπελπις". Κρίμα, για όσους αφέθηκαν (;) να πιστέψουν το αντίθετο...

Ε. Μ. - Μπ. Γ.