Το 1983, τους χρησιμοποίησαν για να καπηλευτούν τους αγώνες τους και να προσθέσουν πόντους στο "σοσιαλιστικό" τους προσωπείο, παρέχοντας, σε μερικούς από αυτούς, μια πενιχρή σύνταξη. Αυτή τη σύνταξη και το ευτελές επιχείρημα για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης χρησιμοποίησαν με τον πλέον ελεεινό τρόπο το 1985 και αργότερα, για να υφαρπάξουν την ψήφο των αντιστασιακών, τους οποίους με τον πλέον απροσχημάτιστο τρόπο επιδίωξαν να χειραγωγήσουν και να ελέγξουν.

Σήμερα, που πουλάει το "εκσυγχρονιστικό" προσωπείο, δεν έχουν λόγους να διατηρούν τέτοιου είδους "παροχές". Ενδεχόμενα, τους ενοχλεί και το γεγονός ότι οι αντιστασιακοί υπάρχουν ακόμα και θυμίζουν στους νεότερους πως μόνο με τη στράτευση, μόνο με αγώνες και ένταξη στο κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης είναι δυνατόν να προκύπτει όφελος για το λαό. Τους ενοχλεί το γεγονός ότι πλέον οι αντιστασιακοί δεν είναι του χεριού τους. Τους προκαλεί δυσφορία ότι δεν έχουν πλέον στις τάξεις των αντιστασιακών πέραση τα λόγια τους, τα παχιά και τα κούφια.

Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η απόφαση της κυβέρνησης να "τσεκουρέψει" - και μάλιστα στα μουλωχτά - το κονδύλι του προϋπολογισμού για συντάξεις αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, από 22,5 δισ. δρχ. το 1996, σε 5,5 δισ. δρχ. το 1997! Μόνο γι' αυτό και μόνο διεστραμμένοι εγκέφαλοι θα αποφάσιζαν αυτό που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, που "κόβει" και τις συντάξεις για τους ανασφάλιστους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, από 800 εκατ. δρχ. το 1996, σε 210 εκατ. το 1997.

Ο εμπαιγμός και η χωρίς όρια κοροϊδία σε βάρος μιας γενιάς, που η ζωή και η ιστορία τής χρωστάνε πολλά, δεν είναι υπόθεση που αφορά μόνο στις σχέσεις των αντιστασιακών με τους "εκσυγχρονιστές" του Κ. Σημίτη και τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης. Είναι κάτι που αφορά όλους μας. Γιατί υπόθεση όλων μας είναι να κλίνουμε το γόνυ σε εκείνους, που όχι μόνο δεν τσιγκουνεύτηκαν τη ζωή τους, αλλά την προσέφεραν χωρίς δισταγμό και απλόχερα, για να μπορούν σήμερα να εμφανίζονται ως κυβερνώντες της Ελλάδας οι διάφοροι Σημίτηδες.