"Εχουμε τη βεβαιότητα ότι αυτή η επιλογή του κινήματός μας θα δικαιωθεί ιστορικά". Με αυτή τη, μεγαλόστομη ως συνήθως, φράση, έκλεισε το χτεσινό διάγγελμά του ο πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου με το οποίο ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του Κ. Στεφανόπουλου.

Δε γνωρίζουμε τι θα γράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος για τη χτεσινή επιλογή του Α. Παπανδρέου, γιατί η "ιστορική δικαίωση" είναι μια υπόθεση που εξαρτάται κυρίως από το ποιοι θα γράψουν τότε την ιστορία.

Οι εργαζόμενοι όμως και η πλειοψηφία του λαού είναι σε θέση από τώρα να εξάγουν ορισμένα συμπεράσματα, σχετικά με τη χτεσινή επιλογή του Α. Παπανδρέου:

- Ο "μάγος της πολιτικής" δεν μπορεί πλέον να βγάζει κουνέλια από το καπέλο. Η εξήγηση δεν μπορεί να αναζητηθεί στις "μειωμένες ικανότητές" του. Το πρόβλημα είναι ότι η σχετική αυτονομία που διατηρούσαν μέχρι πριν από λίγο καιρό οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κυρίως κομμάτων απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία έχει περιοριστεί ασφυκτικά, αν δεν έχει εξαλειφθεί. Δεν μπορούσε δηλαδή να κάνει παιχνίδι ο "ηγεμόνας" γιατί τα "μεγάλα αφεντικά" δε θέλουν - άλλο - παιχνίδι.

- Ο Α. Παπανδρέου κλήθηκε και αμέσως καταθέτει τη δική του συνεισφορά για την εμπέδωση της πολιτικής συναίνεσης. Ταυτόχρονα στα πλαίσια του δικομματικού παιχνιδιού ο Μ. Εβερτ "βγαίνει απέξω" για να μπορεί να παγιδεύσει στη συνέχεια όσους περισσότερους αφελείς μπορέσει, ως δήθεν "διαφορετικός".

Με άλλα λόγια το παιχνίδι είναι σικέ και στις πλάτες των εργαζομένων.