Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για την ηθική του πολιτικού κόσμου, αλλά και την τιμή της πολιτικής, γενικά. Στρατιές, οι εκπρόσωποι της αστικής πολιτικής περιφέρονται δεξιά και αριστερά, για να στηλιτεύσουν την έκπτωση των αξιών ή να υπερασπίσουν την πολιτική από τις αναίτιες επιθέσεις που δέχεται. Στόχος τους, είτε να διασωθούν οι ίδιοι, είτε να παίξουν ρόλο συνηγόρου μιας πολιτικής αντιλαϊκής, που γεννά και τροφοδοτεί την αναξιοπιστία τη δική της και των φορέων της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, έχουμε μια ανάλογη επιχείρηση, η οποία, από άλλη σκοπιά βέβαια, επιβεβαιώνει την κατάπτωση του συστήματός τους.

Πρόκειται για την εμφάνιση του στοιχείου της εντιμότητας του Κ. Στεφανόπουλου ως το άπαν περίπου των χαρακτηριστικών εκείνων που επιτρέπουν σε κάποιον να αναδειχτεί σε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και είναι αλήθεια ότι ο Κ. Στεφανόπουλος είναι έντιμος. Ομως, αυτό που θα έπρεπε να είναι βασικός κανόνας, υποχρέωση και αδιαπραγμάτευτο στοιχείο για τον οποιοδήποτε κατέχει δημόσιο αξίωμα, όταν μετατρέπεται στο Α και το Ω για την αποδοχή του, δείχνει ανάγλυφα ότι υπάρχει κάτι σάπιο σ' αυτό το βασίλειο. Η μήπως δεν είναι έτσι;