Οποιος πιστεύει πραγματικά ότι η έκφραση της κοινωνικής αγανάκτησης, που εκδηλώνεται κατά κύματα στη χώρα, έχει ημερομηνία λήξης, είναι τουλάχιστον αφελής.Και αυτό για δυο λόγους:

Πρώτον,η ακολουθούμενη πολιτική εκ μέρους της κυβέρνησης αποτελεί μονόδρομο για το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. Μονόδρομος που καθορίζεται από τις σαφέστατες "ευρωενωσιακές" εντολές των μονοπωλίων, τις οποίες υλοποιούν με όλα τα μέσα που διαθέτουν οι δικομματικοί εταίροι και οι συνοδοιπόροι τους. Αλλωστε, η εμμονή της κυβέρνησης στην προώθηση των επιλογών της, παρά την έκρηξη που σημειώνεται σε μια σειρά κοινωνικούς χώρους, αλλά και το προχτεσινό διάγγελμα "φαυλότητας και αγυρτείας" του Α. Παπανδρέου, είναι ενδεικτικά των ανύπαρκτων περιθωρίων (ακόμα και σε επίπεδο τακτικής) που αφήνει η αστική τάξη στους πολιτικούς εκπροσώπους της, αναθέτοντάς τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.

Δεύτερον,αυτή ακριβώς η πολιτική και ο εντεινόμενος αντιλαϊκός της χαρακτήρας, διαμορφώνει καθημερινά το έδαφος για την παραγωγή της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αποτελεί το καλύτερο λίπασμα, για να φουντώσει η οργή και να επέλθει το ξέσπασμα των θυμάτων της ανάλγητης πολιτικής. Οσο, λοιπόν, θα προωθείται, τόσο περισσότεροι αντικειμενικοί λόγοι θα προσθέτονται στους ήδη αρκετούς, άλλωστε, για τη μετατροπή των διευρυνόμενων κοινωνικών προβλημάτων σ' αυτό που ονομάζεται "κοινωνική αναστάτωση". Πρόκειται για φαινόμενο θετικό, από τη στιγμή που το περιεχόμενο της "κοινωνικής αναστάτωσης" αποτελεί τον άλλο μονόδρομο, τον λαϊκό μονόδρομο, που ανοίγει μπροστά στους εργάτες, τους αγρότες, τους επαγγελματοβιοτέχνες, για την ανατροπή, τελικά, της πολιτικής που παράγει τα αίτια της αναστάτωσης.

Κρίσεων

αντανακλάσεις...

Με βάση τα παραπάνω, είναι αναμφισβήτητο ότι η νέα κυβερνητική κρίση που εκδηλώθηκε με την αποπομπή Παπαθεμελή από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, αποτελεί, εκτός των άλλων, αντανάκλαση στο εσωτερικό της κυβέρνησης, της κοινωνικής κρίσης που προκαλεί η πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για φαινόμενο που δεν αφορά φυσικά μόνο το κυβερνών κόμμα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρουσιάζεται στο εσωτερικό όλων των καθεστωτικών κομμάτων και ανάλογα με την περίπτωση, όπως για παράδειγμα εκείνη του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ, ακολουθεί σε παράλληλη πορεία την κρίση που προκαλούν οι προσωπικές στρατηγικές των διαφόρων "δελφίνων".

Οσον όμως αφορά την κυβερνητική κρίση των τελευταίων ημερών, έδειξε και από άλλη μια πλευρά την τεράστια απόσταση που χωρίζει αυτό το κόμμα από τις λαϊκές ανάγκες. Εδειξε ότι εκτός από εκείνους που συμμετέχουν σε μια κούρσα διαδοχής χωρίς αρχές, υπηρετώντας τη φιλοδοξία τους να παίξουν τον πρώτο ρόλο στο υπό ανασύνθεση πολιτικό σκηνικό (και χωρίς να φείδονται σε προκλητικές δηλώσεις τύπου Πάγκαλου για το ότι έχουν "τις χειρότερες δυνατές προθέσεις για τους εργαζόμενους"), υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: Εκείνη των κυβερνητικών και λοιπών κομματικών στελεχών που επικαλούμενοι αρχές, διατυμπανίζουν τη "διαφωνία" τους για μια σειρά ζητήματα, αλλά όταν τα φώτα της τηλεοπτικής κάμερας πέφτουν, επικαλούμενοι τις ίδιες αρχές (!) τις τσαλαπατούν και αποδέχονται, τελικά, νομοσχέδια όπως αυτό για το ξεπούλημα του Σκαραμαγκά.

Οσο για αυτή καθ' εαυτή την αποπομπή Παπαθεμελή ήταν άκρως ενδεικτική από μια ακόμα πλευρά. Ο παραιτηθείς και η κυβέρνηση, μόλις "χώρισαν οι δρόμοι τους" (σχηματικός ο όρος), θυμήθηκαν να ανταλλάξουν ύβρεις περί "εξ επαγγέλματος ψευτών" και "μέγιστων απρεπειών". Και το έκαναν μάλιστα στο φόντο της υποτιθέμενης διαφωνίας τους για την επίθεση ή μη επίθεση της Αστυνομίας κατά των αγροτών, όταν είναι δεδομένη η ομογνωμία τους για συνέχιση της επίθεσης κατά των δικαιωμάτων και των εισοδημάτων των αγροτών!

... αλλά και

ενότητα

Το ερώτημα που περιμένει απάντηση είναι αν η διογκούμενη κοινωνική έκρηξη θα χρησιμοποιηθεί ως ένα επιπλέον "πυρομαχικό" στον πόλεμο χαρακωμάτων που διεξάγεται στο ΠΑΣΟΚ. Αν τα αντιτασσόμενα εσωκομματικά στρατόπεδα, και κυρίως εκείνα της "εσωτερικής αντιπολίτευσης", θα επιδιώξουν να εμφανίσουν την εκδήλωση της κοινωνικής κρίσης (και όχι βέβαια τα αίτια της) ως επιβεβαιωτική των απόψεών τους περί ανάγκης "κυβερνητικού συντονισμού" κλπ., συνεχίζοντας έμμεσα τις κατά Παπανδρέου βολές τους. Αν και θεωρητικά δεν μπορεί να αποκλειστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τα μέχρι τώρα δεδομένα απαντούν αρνητικά, και αυτό για τρεις λόγους: Πρώτον,οι λεγόμενοι "εκσυγχρονιστές" έχουν ήδη εκδηλώσει το αληθινό τους πρόσωπο, αρχίζοντας από τον Κ. Σημίτη που αναφώνησε ότι "η κυβέρνηση έπρεπε να τηρήσει εξ αρχής πιο δυναμική στάση" και φτάνοντας μέχρι τον Θ. Πάγκαλο,που τάχθηκε "αλληλέγγυος με τη σκληρότερη δυνατή αντιμετώπιση" των κινητοποιήσεων... Οσο για τον "σοσιαλιστή" Δ. Τσοβόλα,που μέχρι τώρα επιδιδόταν σε ανώδυνα καλέσματα για... "επιστροφή στο κοινωνικό ΠΑΣΟΚ", μάταια θα αναζητήσει κανείς κάποια δήλωσή του συμπαράστασης στα αγωνιζόμενα λαϊκά στρώματα.

Δεύτερον,το εσωτερικό μέτωπο κατά Α. Παπανδρέου,πολύ θα το σκεφτεί να παίξει φανερά εναντίον του στην παρούσα φάση (το πολύ να περιοριστεί σε ανώδυνες και περί διαγραμμάτων αναφορές όπως συνηθίζει η Β. Παπανδρέου), καταλογίζοντάς του "ανικανότητα" να "τιθασεύσει" τη λαϊκή δυσαρέσκεια, γιατί πρόλαβε ο Μ. Εβερτ να εντάξει το θέμα στον γνωστό δικομματικό καυγά, ζητώντας την αντικατάσταση του πρωθυπουργού από άλλο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (δε δήλωσε ποιον προτιμά)...

Τρίτον και κυριότερο, ζητήματα που άπτονται των κοινωνικών αγώνων, πολύ περισσότερο όταν αυτοί οι αγώνες θίγουν βασικές πλευρές της κυρίαρχης πολιτικής, είναι πολύ επικίνδυνο να αξιοποιούνται ως όπλο στις αντιθέσεις μεταξύ των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης. Και οι τελευταίοι, ως σήμερα τουλάχιστον, έχουν αποδείξει ότι τέτοια λάθη δεν κάνουν...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ