Η πολιτεία του Κ. Καραμανλή, σχετικά με το Κυπριακό, είναι αποκαλυπτική των γενικότερων πολιτικών του θέσεων. Ολες του οι κινήσεις και χειρισμοί κινούνταν πάντα στα πλαίσια της αποδοχής και ενίσχυσης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Υποστηρίζεται, μάλιστα βάσιμα, πως για να αναδειχτεί σε διάδοχο του Παπάγου, έδωσε εγγυήσεις ότι θα έλυνε το Κυπριακό, σύμφωνα με τις επιταγές των ξένων "συμμάχων". Στις 15/3/1957 διακήρυττε στη Βουλή πως "η Ελλάς είναι υποχρεωμένη να διεξάγη τον κυπριακόν αγώνα εις τα πλαίσια των συμμαχιών της" (Γ. Ζωίδη - Τ. Αδάμου: "Η πάλη της Κύπρου για τη λευτεριά", σελ. 158). Ετσι δε διστάζει να τσακίσει το κίνημα υπέρ της Κύπρου στην Ελλάδα, που στη δεκαετία του 1950 παίρνει αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Στις 9 Μάη του 1956 οργανώνεται ένα τεράστιο συλλαλητήριο στην Αθήνα για τη σωτηρία δύο Κυπρίων αγωνιστών, του Μ. Καραολή και του Α. Δημητρίου, που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο από τις αγγλικές δυνάμεις κατοχής. Οταν ο κόσμος κινείται προς την αγγλική πρεσβεία, η Αστυνομία χτυπάει στο ψαχνό. Αποτέλεσμα των συγκρούσεων είναι 4 νεκροί από σφαίρες και 165 επίσημα αναγνωρισμένοι τραυματίες, πολλοί από τους οποίους οφείλουν τον τραυματισμό τους στις σφαίρες της Αστυνομίας. Η κυβέρνηση αποδίδει το αιματοκύλισμα σε αναρχικά στοιχεία που εφάρμοσαν "τη γνωστή εκ του παρελθόντος τακτικήν" και παρεισέφρησαν στο συλλαλητήριο. Οποιος γνωρίζει από την ορολογία της εποχής καταλαβαίνει ότι με τα... αναρχικά στοιχεία υπονοούνται οι κομμουνιστές...