Ορισμένα σύντομα παραδείγματα είναι αρκετά, για να δείξουν ποια λήθη και ποια συμφιλίωση έφερε ο Καραμανλής. Από το 1953 ως τις εκλογές του 1958 εκτοπίστηκαν 81 άτομα. Το 1958, σε διάστημα έξι μηνών από τις εκλογές εκτοπίστηκαν 175. Από το Μάη του '58 ως τις αρχές του Νοέμβρη του ιδίου έτους εκτοπίστηκαν στον Αη Στράτη 110 μέλη και στελέχη της ΕΔΑ με την κατηγορία της παράνομης δράσης. Η αυξητική τάση των εκτοπίσεων αυτή την περίοδο εξηγείται από το γεγονός ότι η ΕΔΑ στις εκλογές του 1958 αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση. Επίσης μετά απ' αυτές τις εκλογές, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Σ. Κωνσταντόπουλου ("Ελεύθερος Κόσμος" 11/8/1968), που υπήρξε σύμβουλος του Καραμανλή και μετέπειτα ιδεολογικός εγκέφαλος της χούντας, συγκροτείται από τον πρωθυπουργό αφανής επιτροπή αντικομμουνιστικού αγώνα στην οποία συμμετέχει και ο Γ. Παπαδόπουλος. Στις 5/12/1958 έξω από τα γραφεία της ΕΔΑ συλλαμβάνεται ο Μ. Γλέζος, οποίος θα δικαστεί τον Ιούνη του 1959 με την κατηγορία της παροχής βοήθειας σε κατασκοπία και θα καταδικαστεί σε 5 χρόνια φυλάκιση, 4 χρόνια εκτοπισμό και 8 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Μαζί του θα καταδικαστούν ως κατάσκοποι σε ισόβιά οι Γ. Τρικαλινός και Λ. Βουτσάς. Την άνοιξη του 1960 γίνονται οι περίφημες δίκες κατασκοπίας με κατηγορούμενους τον Χ. Φλωράκη, τον Γ. Ερυθριάδη, την Ρ. Κουκούλου, τον Κ. Λουλέ, την Α. Παρτσαλίδου, τον Κ. Φιλίνη κ.ά. Και ενώ γίνονται όλα αυτά η κυβέρνηση παρουσιάζεται, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, επιεικής απέναντι σε εγκληματίες πολέμου της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα, στο όνομα των δήθεν καλών σχέσεων με την τότε Δ. Γερμανία. Ετσι, παρόλο που συλλαμβάνονται, αποφυλακίζονται ο Γκούντερ Κόλβες, ο οποίος είχε διαπράξει φρικτά εγκλήματα κατά αμάχων στη διάρκεια της κατοχής στην Κρήτη και ο δήμιος της Θεσσαλονίκης Μέρτεν.