Μεσούτ Γιλμάζ

Ο πολιτικός που καρπώθηκε το κοινοβουλευτικό... θαύμα που συνέβη τα τέλη Ιουνίου στην Τουρκία, όταν ο Πρόεδρος Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ διέπραξε περίπου ένα "πραξικόπημα", για να αποτρέψει την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τηνΤανσού Τσιλέρ και την επαναφορά σ' αυτήν του παραιτηθέντος Νετσμετίν Ερμπακάν,δε βρίσκει ακριβώς το δρόμο του στρωμένο με ρόδα.

Ο κατακερματισμός της πολιτικής ισχύος στη Βουλή τού αφαιρεί την αυτοδυναμία. Η συγκατοίκηση στην κυβέρνηση με δύο εξ ορισμού αντίπαλα, αλλά κατ' ανάγκην, σύμμαχα κόμματα (της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Δημοκρατικής Τουρκίας) του περιορίζει τη δυνατότητα χάραξης ξεκάθαρης πολιτικής. Ο ατέρμονος διττός "εσωτερικός πόλεμος" - κατά του ισλαμισμού από τη μια, κατά των Κούρδων από την άλλη - του σπιλώνει το προφίλ του "μετριοπαθούς".

Στα προβλήματά του προστίθενται η προσπάθεια "ελέγχου" του κρατικού μηχανισμού (ως πελατειακού συστήματος) από τους συγκυβερνώντες του και η διαρκώς ογκούμενη απειλή κατάρρευσης της οικονομίας της χώρας.

Κορωνίδα των σκοπέλων και υφάλων που έχει μπροστά του ο Μεσούτ Γιλμάζ είναι η διπλή "αποστολή" που έχει να επιτελέσει η κυβέρνηση που σχημάτισε βιαστικά ο ηγέτης του Κόμματος Μητέρας Πατρίδας: Αφ' ενός, να "εξοντώσει" την αντιπολίτευση, κι αφ' ετέρου, να συνδράμει ως δευτεραγωνιστής στην πλήρωση της επιταγής των στρατηγών για "κατάπνιξη των εξτρεμιστών ισλαμιστών" της Τουρκικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Κι όλα αυτά, ως τα μέσα του 1998 - το πολύ - όταν η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές...

Μπ. Γ.