Οι ... ιδιωτικοί στρατοί | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οι ... ιδιωτικοί στρατοί

Η εν κρυπτώ απόφαση της διοίκησης των ΗΣΑΠ να προχωρήσει στην πρόσληψη ιδιωτικής αστυνομίας, για τη φύλαξη του σιδηροδρομικού δικτύου και των σταθμών, δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Ενα προηγούμενο, οι προεκτάσεις του οποίου αφορούν, τόσο το οφθαλμοφανές, δηλαδή την παράδοση της αστυνόμευσης σε "ιδιωτικούς στρατούς", όσο και την εν δυνάμει ανατροπή των εργασιακών σχέσεων σε μια σειρά χώρους.

Η απόφαση των ΗΣΑΠ θα πρέπει να θεωρηθεί ως προανάκρουσμα εισβολής της ιδιωτικής αστυνόμευσης στο σύνολο των δημόσιων χώρων. Ο βασικός τομέας δράσης του υπουργείου Δημόσιας Τάξης με αυτόν τον τρόπο ιδιωτικοποιείται, αφήνοντας ευρύτατο πεδίο για την επέκταση της δραστηριοποίησής του σε άλλους τομείς. Με έμφαση, βέβαια, στον τομέα της κατασταλτικής λειτουργίας, που οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, όπως η Αστυνομία, είναι γνωστό προς ποια κατεύθυνση ασκούν.

Πρόκειται για ζήτημα, που δεν επιτρέπεται να αφήσει αδιάφορη την κοινή γνώμη. Η ασφάλεια των πολιτών και της δημόσιας περιουσίας δεν είναι (ή δεν πρέπει να είναι) "αγορά", στο πλαίσιο της οποίας μπορούν κάποιοι να κερδοφορούν. Και, μάλιστα, να το κάνουν με την "εγγύηση" του Δημοσίου. Δεν είναι υπόθεση των κάθε "φουσκωτών" να ...προστατεύουν την αρχαία κληρονομιά του τόπου. Δεν είναι αρμοδιότητα των κάθε "σωματοφυλάκων" να ...περιφρουρούν στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Δεν είναι θέμα που μπορεί να επαφίεται στους κάθε "μισθοφόρους" η ...ασφάλεια της πόλης, του χωριού, της γειτονιάς. Ετσι, δεν είναι και δεν μπορεί να μετατραπεί η φύλαξη της δημόσιας περιουσίας, σε "ανδραγάθημα" προς εξαργύρωση στα ταμεία των "σεκιουριτάδων".

Η δημόσια ασφάλεια είναι υποχρέωση του κράτους προς τον πολίτη. Απ' ό,τι φαίνεται, η κυβέρνηση θεωρεί ότι είναι "εμπόρευμα", το οποίο δικαιούνται να το πουλούν τα ιδιωτικά ..."στρατά ασφαλείας". Φυσικά, η παραπάνω αντίληψη έχει γίνει σε αρκετές περιπτώσεις πράξη. Μιλάμε για τις περιπτώσεις των μεγαλόσχημων, που έχουν αναθέσει - και το επιδεικνύουν - τη φύλαξή τους, καθώς και της περιουσίας τους σε "μπράβους" και σε ιδιωτικές "μονάδες ασφαλείας". Αυτό που μένει να απαντηθεί στην πράξη είναι, αν η κυβέρνηση υποστηρίζει πως η ασφάλεια του πολίτη υπάγεται στα αγαθά που η πρόσβασή τους επιτρέπεται μόνο στους ..."άξιους και ικανούς".

Το σίγουρο είναι ότι η τακτική των ΗΣΑΠ αποτυπώνει και το είδος της παρούσας ασφάλειας, που παρέχεται προς τους πολίτες, αν κρίνουμε από τα "ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια" που διέπουν την κυβερνητική αντίληψη, και σ' αυτόν τον τομέα. Πρόκειται, αφ' ενός, για την "ασφάλεια - αγγαρεία" και, αφ' ετέρου, για την "ασφάλεια - αυταρχισμό", που ουκ ολίγες φορές παίρνει διαστάσεις ανοιχτής τρομοκρατίας. Τα παραδείγματα της δολιοφθοράς των τρακτέρ, αλλά και της σύλληψης πολιτών που εναντιώνονται στην Ολυμπιάδα, είναι ενδεικτικά.

Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής το γεγονός ότι η "απαλλαγή" των εργαζομένων του Δημοσίου από εργασίες που μπορούν και πρέπει να κάνουν οι ίδιοι, στους ενδεικνυόμενους εργασιακούς χώρους που τελούν υπό δημόσιο έλεγχο, συνιστά "πρόβα τζενεράλε" για συνολικές εργασιακές ανατροπές. Ανατροπές, που οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες ότι θα επιχειρηθούν, με την αρωγή και της ιδιωτικής "αστυνομίας" και της μη ιδιωτικής.