Στη δεκαετία του '60 χρησιμοποιήθηκε κατά συρροήν η προβολή των βασιλικών γάμων: Ο Αλβέρτος του Βελγίου και η Πάολα Ρούφο Ντι Καλάβρια, η Γκρέις Κέλλυ του Μονακό (η... πάμπλουτη "σταχτοπούτα", κόρη βιομηχάνου τούβλων και ηθοποιός του Χόλιγουντ που έγινε γαλαζοαίματη εξ αγχιστείας - πόσες κοπελίτσες ονειρεύονταν να ήταν στη θέση της με έναν καλό γάμο...) και από τις δικές μας η πριγκίπισσα Σοφία, νυν βασίλισσα της Ισπανίας χάρις στη λούφα του συζύγου της στη φρανκική δικτατορία που εύκολα τον χρησιμοποίησε η αστική τάξη της χώρας του για την πτώση στα μαλακά του φρανκισμού, του Σάχη της Περσίας με τη Φαράχ Ντιμπά, γόνο Περσών φεουδαρχών, που η καημένη θυσίασε τις σπουδές της στην αρχιτεκτονική στην Ελβετία, για να δώσει γιο στον Σάχη, του Κωνσταντίνου με την Αννα - Μαρία μετά την άρνηση της σιδηράς κυρίας Φρίκης να δεχτεί στα Ανάκτορα μη γαλαζοαίματες ηθοποιούς - πολύ μπανάλ αυτός ο Ρενιέ του Μονακό -, θα είχαμε και το προξενειό της αλληνής με τον πρίγκιπα Χάρολδ της Νορβηγίας, αλλά κάπου χάλασε και μας έμεινε δυστυχής στο ράφι, και άλλα πολλά σε διεθνές επίπεδο με χρήση και από την ελληνική αστική τάξη.

Ετσι, περάσαμε από τις χαρές στις θλίψεις. Είχαμε και παλιότερα αλλά λίγα, όπως τη διέλευση από την Αθήνα της Σοράγιας, της "θλιμμένης αυτοκράτειρας", όπου εκατοντάδες γυναικούλες περίμεναν δακρυσμένες έξω από το Ατενέ Παλλάς στη Σταδίου να της δώσουν συμβουλές "πώς να το κάνει" για να κάνει αγόρι, και "σερνικοβότανα" (και δώστου κλάμα η κυρία...). Η κηδεία του Βασιλέως Παύλου πέρασε μάλλον στο ντούκου, λόγω της προσμονής των γάμων του Κωνσταντίνου που ευσεβώς προανέφερα. Αλλωστε ήταν και σκιώδης βασιλιάς ο μακαρίτης.

Θέλουν να ξεχάσουμε ότι η Μελίνα υπήρξε υπουργός Πολιτισμού σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και έχουμε ακόμη τον αρχαιολογικό νόμο του...1932, ότι έδωσε το "πράσινο φως" στην επίχωση των αρχαιοτήτων και τη μετατροπή της Ιεράς Οδού σε αρτηρία βαρείας κυκλοφορίας, ότι ούτε κατ' ελάχιστον δεν επέλυσε τα προβλήματα των εργαζομένων στο ΥΠΠΟ, ότι επί υπουργίας της έγινε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων κομματικά όργανα του ΥΠΠΟ που με τη μεθοδευμένη πλειοψηφία σκύβουν το κεφάλι σε κάθε απαίτηση μεγαλοξενοδόχων ή και μικρομεσαίων ιδιοκτητών σε βάρος της εθνικής μας κληρονομιάς. Θέλουν να ξεχάσουμε ότι ο Γεννηματάς υπήρξε Υπουργός Οικονομικών την εποχή που χαράχτηκε η νέα φάση της διαρκούς λιτότητας.

Θέλουν να ξεχάσουμε ποιος ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο άνθρωπος που υπονόμευσε, υπέκλεψε, πλαστογράφησε και διαστρέβλωσε τους στόχους του λαϊκού κινήματος και που εισήγαγε την πολιτική της υποκουλτούρας, τον αυριανισμό και τον έρποντα φασισμό, και που εξυπηρέτησε τη διεθνή αστική τάξη στη χώρα μας με τον πιο ύπουλο τρόπο, από την ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Διεθνούς Τράπεζας το 1945 μέχρι τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στα τελευταία του, που χειραγώγησε χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς μετατρέποντάς τους σε πιόνια της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας...

Θέλουν να ξεχάσουμε όλη τη σήψη του καπιταλισμού και να αγνοήσουμε το ότι η Νταϊάνα ανήκε στις πλουσιότερες οικογένειες της Μεγάλης Βρετανίας, και η ιδιωτική της ζωή ήταν η τυπική ενός τζετ - σετ. Δε μας αφορά η ιδιωτική ζωή κανενός, απλά όμως όταν αυτή χρησιμοποιείται από την αστική τάξη και τα ΜΜΕ- χωρίς κανέναν σεβασμό στην ιδιωτικότητα - (ας ξεχάσουμε ότι και οι τζετ - σετ τρέφονται από το "κυνήγι" των ΜΜΕ), τότε είμαστε υποχρεωμένοι να επισημάνουμε τις κοινωνικές επιπτώσεις που επιδιώκει η αστική τάξη, και να θωρακιστούμε απέναντι στη "συμπόνια" και τον "σπαραγμό".

Υπήρξαν κηδείες που έριξαν κυβερνήσεις όπως του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, έχουμε όμως και κηδείες που στηρίζουν κυβερνήσεις και καθεστώτα. Η διαφορά είναι ότι οι μεν είναι πολιτικές πράξεις, οι δε είναι θεατρινισμοί που στοχεύουν στις ευαίσθητες χορδές λίγο ή καθόλου πολιτικοποιημένων μαζών, και έρχονται σαν συνέχεια μιας γενικής πλύσης εγκεφάλου από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και κλίματος υποκουλτούρας. Η ακόμη χειρότερα, στην άμβλυνση της ταξικής συνείδησης, (και δυστυχώς όχι μόνον των μαζών).

Και για να το ρίξουμε και λίγο στην πλάκα, απλά μπαφιάσαμε. Τους προσφέρουμε επιτέλους την... ψήφο μας, αν αυτό είναι ο στόχος τους, (υπάρχουν άλλωστε κι άλλοι δρόμοι για την εξουσία της εργατικής τάξης) αλλά ας μας αφήσουν λίγο καιρό χωρίς κηδείες, νισάφι πια!!!

Γεώργιος Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ