"Είναι τιμή μου, αλλά και καθήκον μου η συμμετοχή μου στην εκδήλωση για τα 80χρονα του ΚΚΕ. Το να τραγουδήσω όχι μόνο την Κυριακή, στις 14 Δεκεμβρίου, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για το κόμμα που στηρίζει 80 χρόνια τους αγώνες του λαού μας. Το κόμμα της εργατικής τάξης, των αγροτικών διεκδικήσεων, της πρωτοπορίας στην Τέχνη και τα Γράμματα. Το κόμμα του καπνεργάτη, που δολοφονημένος καταμεσής του δρόμου ξεψύχησε στην αγκαλιά της μάνας του".

"Ας στηρίξουμε ενωμένοι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, για εκείνους που αγωνίστηκαν και έδωσαν τις ζωές τους, για τους τωρινούς και τους επόμενους. Για την Ελλάδα που είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά κυκλωμένη από εχθρό που δε φαίνεται, καμουφλαρισμένο με σελοφάν και φωτάκια, κάτω από το μανδύα της πιο ψεύτικης, της πιο επικίνδυνης ιστορίας που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη. Για την Ελλάδα που πνίγεται από τη σημερινή εξουσία, που με τη στολή του "εκσυγχρονισμού" είναι η πιο ανάλγητη, η πιο σκληρή εξουσία των τελευταίων χρόνων. Εξουσία των ευρωπαϊκών χρηματιστηρίων, των γερματοτραφέντων καθηγητών και μαθητών και των πνευματικών πατέρων τους, των Αμερικάνων. Ας αντισταθούμε σήμερα στην πιο ρατσιστική, στην πιο απάνθρωπη και απόλυτη εξουσία".

"Σήμερα ζούμε σε ένα κράτος αμβλυμένων συνειδήσεων, παραπλανητικών ειδήσεων, θολωμένων αισθήσεων. Κράτος της αρπαχτής, της πνευματικής μιζέριας, των συγχυσμένων εγκεφάλων. Οι εκσυγχρονισμένοι σήμερα μας οδηγούν πολύ συγχρονισμένα στον οικονομικό, κοινωνικό, πνευματικό και εν τέλει ατομικό φυσικό θάνατο. Την Κυριακή ας εγκαινιάσουμε μια καινούρια εποχή αγώνων, τραγουδώντας όσο έχουμε φωνή ακόμα. Ας μη φοβηθούμε να τραγουδήσουμε τα τραγούδια του αγώνα μας, ακόμα και αν κάποιοι δημιουργοί τους συγχρονίζονται εκσυγχρονισμένοι. Είναι δικά μας όχι δικά τους. Τα 80χρονα ας γίνουν μια καινούρια αρχή για τους αγώνες μας, έστω για μας, έστω για τα παιδιά μας που τους στέρησαν τα οράματα χωρίς καν να τους δώσουν δικαίωμα επιλογής".