Ποδαρικό με ανατιμήσεις και νέα φορολογικά βάρη - το βάρος των οποίων θα κληθούν και πάλι να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα - έκανε και το 1998. Φρόντισαν γι' αυτό, δεόντως, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία - τηρώντας την παράδοση των προηγούμενων ετών - αποφάσισε να δώσει αυξήσεις ψίχουλα (μέχρι 2,5%) στους μισθούς και συντάξεις, επικαλούμενη την"αντοχή της οικονομίας". Παράλληλα, όμως, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός της Κ. Σημίτης, θεωρώντας ότι οι μισθοσυντήρητοι"αντέχουν" σε νέα βάρη, έδωσαν το πράσινο φως για την επιβολή τσουχτερών αυξήσεων (πολλαπλάσιες του πληθωρισμού ή της εισοδηματικής πολιτικής) στις τιμές ειδών και υπηρεσιών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης καθώς και στους φόρους.
Ιδού και τα τεκμήρια, που σκιαγραφούν την πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών (ότι δηλαδή η οικονομία δεν αντέχει για μεγαλύτερες αυξήσεις μισθών στους εργαζόμενους, αλλά οι τσέπες των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων αντέχουν να πληρώνουν τις τσουχτερές αυξήσεις φορολογικών βαρών και τις ανατιμήσεις ειδών και υπηρεσιών) που ήδη έχει αποφασιστεί:
Πρώτον, η εισοδηματική και φορολογική πολιτική του 1998, όχι μόνο δε στηρίζει - όπως διατείνεται η κυβέρνηση - τα λαϊκά εισοδήματα αλλά τα υποβαθμίζει σε ακόμη πιο χαμηλά επίπεδα. Ετσι, με αναμενόμενο πληθωρισμό γύρω στο 4% για το 1998, η κυβέρνηση περιόρισε τις ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων στο δημόσιο στο 2,5% κάνοντας παράλληλα την υπόδειξη να εφαρμοστεί ανάλογη αύξηση και στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Με πρόσχημα επίσης, την "αντοχή της οικονομίας", η κυβέρνηση περιόρισε την τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας (που παραμένει στα επίπεδα του 1992 και κανονικά έπρεπε να αυξηθεί γύρω στο 40%) μόλις στο 5,5%.
Δεύτερον, η οικονομική πολιτική του 1998, δίνει το πράσινο φως για γενναία αύξηση των εσόδων του κράτους και για μεγαλύτερα κέρδη στις δημόσιες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις. Εκτιμώντας λοιπόν, ότι οι τσέπες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων "αντέχουν" σε νέα οικονομικά βάρη, η κυβέρνηση: α) ψήφισε έναν προϋπολογισμό που προβλέπει αύξηση στους άμεσους και έμμεσους φόρους πάνω από 10% (σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε αύξηση των φορολογικών βαρών 100 ή και 400% όπως τα τέλη κυκλοφορίας στα παπάκια και τα τρακτέρ). β) ενέκρινε αυξήσεις πάνω από 10% στα τιμολόγια του ΟΤΕ (13%), στην κάρτα απεριόριστων διαδρομών για τα αστικά λεωφορεία και τα τρόλεϊ (20%). γ) στα ποτά και τα τσιγάρα (γύρω και πάνω από 10%) κλπ.
Αποτελεί πρόκληση, το να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι δεν αντέχει η οικονομία για μεγαλύτερες αυξήσεις στους μισθούς και συντάξεις ή για μεγαλύτερες φορολογικές ελαφρύνσεις στα πλατιά λαϊκά στρώματα και την ίδια ώρα να διατηρεί τη συμβολική φορολογία στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων ή να εγκρίνει αυξήσεις τιμών πάνω από 10%, που είναι σχεδόν τριπλάσιες του αναμενόμενου για το 1998 πληθωρισμού. Οπως επίσης, αποτελεί πρόκληση το γεγονός ότι με τον προϋπολογισμό του 1998, από τη μια σφαγιάζει τις κοινωνικές παροχές με πρόσχημα την αντοχή της οικονομίας και από την άλλη διευρύνει τα προνόμια και τις παροχές στους μεγαλοεπιχειρηματίες, προσπαθώντας να τους καλοπιάσει για να κάνουν επενδύσεις.
Στην πρόκληση αυτή, οι εργαζόμενοι, έχουν όχι απλά δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να αντισταθούν και να επιδιώξουν - με την κοινή δράση και κοινούς αγώνες - την ανατροπή της ακολουθούμενης πολιτικής, για το καλό τους και για το καλό της οικονομίας.
Feeds
Μυστικά παζάρια για την Κύπρο 
