Μια νέα χρονιά ξεκίνησε ήδη και δε θα ξεφύγουμε από την καθιερωμένη επισκόπηση του προηγούμενου έτους, αφού ευχηθούμε στους αναγνώστες της στήλης χρόνια πολλά, καλά και κυρίως ειρηνικά. Μόνο που κάποιοι άλλοι δε χαμπαριάζουν ούτε από ευχές, ούτε από προτροπές. Πιστοί στις επιλογές που έχουν κάνει (και κυρίως τους έχουν επιβάλει) θα συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους. Ενα έργο που συνδέεται με την πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας, τη μετατροπή του ενεργού πληθυσμού σε γκαρσόνια μερικής απασχόλησης τους θερινούς μήνες, την περαιτέρω άνθηση της παραοικονομίας και την αποδοχή δραστηριοτήτων που δεν είναι αρεστές στους εταίρους μας. Οσο για το περιβάλλον θα παραμένει ο φτωχός συγγενής, παρά τα διαφημιστικά φυλλάδια και τα τηλεοπτικά σποτάκια του ΥΠΕΧΩΔΕ. Μια χρονιά πέρασε και το οικολογικό έλλειμμα διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο. Τόσο σε τοπικό όσο και σε πλανητικό επίπεδο.

Η διάσκεψη του Κιότο πριν από λίγες βδομάδες προσγείωσε τους αφελείς και αιθεροβάμονες που πίστευαν, ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί μια τέτοια συμφωνία που θα περιόριζε τις εκπομπές μιας σειράς αερίων κι έτσι θα αποτρεπόταν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Αλλες όμως οι επιθυμίες των αφελών κι άλλες οι βουλές των Αμερικανών και των πολυεθνικών. Γιατί η μείωση των εκπομπών CO2 κλπ. θα σήμαινε μεγάλους περιορισμούς στα κέρδη του ιδιωτικού τομέα. Φυσικά κάποια μέτρα πάρθηκαν, αλλά είναι τελείως ανεπαρκή (βλ. "Ρ" 17/12 και 20/12). Κι όσο ο θείος Σαμ έχει το γενικό κουμάντο, ελάχιστα μπορούμε να ελπίζουμε.

Κι αν τα παραπάνω συνέβησαν στη μακρινή Ιαπωνία με παραπάνω από 150 εκπροσώπους κρατών, εδώ στα Βαλκάνια η κατάσταση χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο. Οι στρατηγοί της Τουρκίας, δηλαδή αυτοί που κάνουν το γενικό κουμάντο, αποφάσισαν την εγκατάσταση δυο πυρηνικών εργοστασίων στα παράλια της χώρας αυτής με την τεχνολογική συνδρομή του Καναδά και της Κορέας. Και οι πλέον αδαείς κατανοούν ότι το ενεργειακό πρόβλημα είναι το πρόσχημα. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τους Τούρκους στρατοκράτες είναι η αναβάθμιση του ρόλου του χωροφύλακα της περιοχής, που τους έχουν αναθέσει οι δυτικοί σύμμαχοι, με προίκα ένα πυρηνικό οπλοστάσιο. Ενα απλό ατύχημα, ή κάποιο σαμποτάζ θα επιφέρει ανυπολόγιστες ζημιές σ' όλες της γύρω χώρες. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με το εργοστάσιο Κοζλοντούι της Βουλγαρίας που εξακολουθεί να λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα. Κακή συντήρηση, παμπάλαια τεχνολογία, έλλειψη ανταλλακτικών και περίσσια υποκρισία από την ΕΕ που από τη μια απαιτεί να κλείσει το εργοστάσιο κι από την άλλη δε βοηθά στο ελάχιστο τη χώρα αυτή για να ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα που τη μαστίζουν από την εποχή της ανατροπής του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Οσο για τη FYROM εξακολουθεί να αποθηκεύει στα εδάφη της τα επικίνδυνα απόβλητα των αναπτυγμένων κρατών, παρά τις σχετικές απαγορεύσεις.

Το σίριαλ με τα σκουπίδια της Αθήνας συνεχίζεται. Το ΣΕ απέρριψε τις επιλογές του ΥΠΕΧΩΔΕ η ηγεσία του οποίου δέσμια τοπικών συμφερόντων εξακολουθεί να μην αποδέχεται τις προτάσεις του ΕΣΔΚΝΑ, του μόνου δηλαδή αρμόδιου φορέα για το πρόβλημα. Οσο για την ανακύκλωση, παραμένει άλλη μια φωτοβολίδα του ΠΑΣΟΚ και των ελεγχόμενων από αυτό δήμων. Η ΔΕΗ εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως άλλος Αττίλας γράφοντας στα παλαιά της τα υποδήματα πολίτες και δημοκρατικές διαδικασίες. Τα φράγματα στο Θησαυρό και στον Ιλαρίωνα είναι κλασικά παραδείγματα για του λόγου το αληθές. Στο Πάρκο Ελευθερίας η περιβαλλοντική βαρβαρότητα εμφανίζεται με το μανδύα του πολιτισμού. Το πιο εξωφρενικό σ' αυτή την περίπτωση είναι η διατεταγμένη υπηρεσία της κρατικής τηλεόρασης υπέρ προσώπων που αν και 23 χρόνια μετά τη δικτατορία εξακολουθούν να εφαρμόζουν το δόγμα "αποφασίζομεν και διατάσσομεν". Το εργοστάσιο χρυσού στο Στρυμονικό μάς έφερε πολλά χρόνια πίσω, με τη μεθοδολογία που ακολουθείται. Η μη δημοσιοποίηση της μελέτης του ΙΓΜΕ και του Ινστιτούτου Περιφερειακής Ανάπτυξης παραπέμπει σε χώρα Μπανανίας κι όχι της ΕΕ όπως αυτάρεσκα συνηθίζουν να λένε οι διάφοροι απίθανοι διαχειριστές της εξουσίας.

Σε μια χώρα μπάχαλο, με τεράστια ελλείμματα, διψήφιο αριθμό ανεργίας, χρέη που συνεχώς διογκώνονται και μια κοινωνία που το 1/3 βρίσκεται στο περιθώριο, το μόνο που δε χρειαζόταν ήταν η διοργάνωση μιας Ολυμπιάδας. Κι όμως οι αθεόφοβοι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι χρησιμοποιώντας κάθε μέσο και τρόπο επιδίωξαν και την πήραν, για να μας φεσώσουν ακόμα περισσότερο. Η περιφέρεια θα υποβαθμιστεί κι άλλο, αφού θα στερηθεί χρήσιμων πόρων που θα πάνε σε έργα βιτρίνας. Ο Σχοινιάς θα καταστραφεί, ο Φλοίσβος κι ο Αγιος Κοσμάς θα κλείσουν για τους πολίτες, το πράσινο στο Τατόι θα περιοριστεί, Ιππόδρομος και Ελληνικό θα τσιμεντοποιηθούν παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις για πράσινο και η απόρριψη στον κάλαθο των αχρήστων του ρυθμιστικού Αθήνας είναι πλέον γεγονός. Οι εργολάβοι έχουν ανακαλύψει τον επίγειο παράδεισο διογκώνοντας τους ελβετικούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς. Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί. Αλλά επί της ουσίας δε θα άλλαζε τίποτα. Οσο πιο γρήγορα μας αδειάσουν την... παράγκα τόσο το καλύτερο για όλους μας. Η σχεδόν όλους. Γιατί υπάρχουν και οι θερμοί υποστηριχτές. Διαπλεκόμενοι και γενικώς τα μεγάλα κουταλομαχαιροπίρουνα.