Η άρνηση του πρωθυπουργού να συναντηθεί με τους αγρότες είναι ενδεικτική τόσο του... ύφους άσκησης πολιτικής, όσο και του περιεχομένου της ασκούμενης πολιτικής από την κυβέρνηση. Βέβαια, ακόμα κι αν ο Κ. Σημίτης δεχόταν να συναντηθεί με τους αγρότες, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες για το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συνάντησης. Οι θέσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος μέμφεται τους προκατόχους του, που δεν "εκσυγχρόνισαν" την ελληνική κοινωνία μειώνοντας τον αγροτικό πληθυσμό από το 22% στο 8% (!), και που με το έναυσμα του νέου ξεσηκωμού των ξωμάχων έσπευσε να δηλώσει ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να παρεκκλίνει στην αγροτική της πολιτική ούτε κατ' ελάχιστο από τις κοινοτικές δεσμεύσεις, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να ξεκληρίσει τους "μπαταχτσήδες" (!) και τα "αντικοινωνικά στοιχεία" (!), για να θυμηθούμε μερικούς από τους χαρακτηρισμούς των κυβερνώντων έναντι των αγροτών.

Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τα μηνύματα που προκύπτουν μέσα από αυτή την άρνηση του πρωθυπουργού. Πρώτον, η κυβέρνηση εμφανίζεται για μια ακόμα φορά ως αλαζονικός "καλαμοκαβαλάρης" της εξουσίας. Στα λαϊκά στρώματα αναγνωρίζει μόνο ένα "δικαίωμα": Το "δικαίωμα" να εφαρμόζουν και να αποδέχονται ό,τι αυτή διατάζει. Πολύ λογικό που η κυβέρνηση δε συνδιαλέγεται. Αυτό που ξέρει είναι να "χτυπά προσοχές" μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο και να χτυπά με το "μαστίγιο" μπροστά στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Αυτός είναι ο ρόλος της, αυτό είναι το καθήκον της απέναντι στα συμφέροντα που εκπροσωπεί. Και επιδιώκει να φέρει εις πέρας το έργο της με μεθόδους, που, όταν δεν κατατείνουν στην ανάσυρση χουντικών διατάξεων, καταφεύγουν σε καρικατούρες "ναπολεοντισμού" του τύπου "δεν κουβεντιάζω μαζί σας". Δεύτερον, η στάση του πρωθυπουργού είναι δηλωτική, ακριβώς, της εμμονής της κυβέρνησης για μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες. Και με αυτό τον τρόπο, δηλαδή με την αυταρχική επίδειξη για το "πώς" πολιτεύεται η κυβέρνηση, καθρεφτίζεται το ουσιαστικό, το κύριο, το "για όφελος ποιου" πολιτεύεται.

Ομως, όλη αυτή η περιλάλητη "αποφασιστικότητα" αποκαλύπτει την "αχίλλειο πτέρνα" τόσο της κυβέρνησης όσο και της πολιτικής της. Αναδεικνύεται, δηλαδή, ότι η ακολουθούμενη πολιτική είναι τόσο αντιλαϊκή, τόσο σταθερά προσανατολισμένη στην επιστροφή του Μεσαίωνα, τόσο βάρβαρα εκμεταλλευτική, που δεν επιτρέπει περιθώρια ελιγμού στην κυβέρνηση. Γιατί; Γιατί το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολυεθνικές έχουν δώσει ξεκάθαρες εντολές στους πολιτικούς υπηρέτες τους, που δεν επιτρέπει στους τελευταίους να επιδείξουν την ελάχιστη αυτοτέλεια, ούτε καν στο επίπεδο των χειρισμών για την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Με άλλα λόγια, όταν η εντολή των αφεντικών είναι "ξεπαστρέψτε τους αγρότες", οι επιφορτισμένοι με τη διαχείριση και διεκπεραίωση αυτής της εντολής είναι η μέχρι δογματισμού απολυτοποίηση του αυταρχισμού. Η άρνηση, λοιπόν, του πρωθυπουργού αν κάτι "φωτίζει" είναι η πρόσδεση της κυβέρνησης με εκείνα τα κέντρα που, εφαρμόζοντας το νόμο της ζούγκλας, θέλουν να βγάλουν από τη μέση τους αγρότες, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Αλλά και κάτι ακόμα: Οτι απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να υπάρχουν "μερεμέτια καλλωπισμού". Μόνη λύση είναι η εκ βάθρων ανατροπή αυτής της πολιτικής, η ανατροπή όσων την προστάζουν και όσων την εφαρμόζουν.