Με ληστρικούς όρους - που θα τους ζήλευαν ακόμη και οι τοκογλύφοι σαν τον Γούκο και τον Ζάχαρη - δανείζουν το ελληνικό δημόσιο, όχι μόνο οι ιδιωτικές αλλά και οι κρατικές τράπεζες, οι οποίες έχουν καταφέρει να επιβάλουν και να εισπράττουν σήμερα επιτόκιο, που είναι σχεδόν τριπλάσιο του πληθωρισμού! Μια απλή ανάγνωση των επίσημων στοιχείων, είναι αρκετή για να πείσει και τον πιο άσχετο για το όργιο κερδοσκοπίας σε βάρος του ελληνικού δημοσίου (στην ουσία των εργαζομένων που πληρώνουν το μεγαλύτερο μέρος των άμεσων και έμμεσων φόρων) στο οποίο επιδίδονται κρατικές και ιδιωτικές τράπεζες. Αξιοποιώντας στο έπακρο την "απελευθέρωση" του τραπεζικού συστήματος, για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, οι τραπεζίτες αξιώνουν και αποσπούν όλο και υψηλότερα επιτόκια για να προσφέρουν τα χρήματά τους τόσο στους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, όσο και στο ίδιο το δημόσιο. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός - τουλάχιστον στα χαρτιά - συνεχίζει την πτωτική του πορεία. Ολα τα παραπάνω, αναμένεται να επιβεβαιωθούν, για μια ακόμη φορά, την ερχόμενη βδομάδα που θα ανακοινωθούν ο ρυθμός που έκλεισε το Φλεβάρη ο πληθωρισμός (εκτιμάται ότι έκλεισε γύρω στο 4,4% - 4,3%) και το επιτόκιο που θα συμβιβαστεί να πληρώσει στους τραπεζίτες η κυβέρνηση την ερχόμενη βδομάδα (δεν προβλέπεται να είναι μικρότερο του 12%), στη δημοπρασία εντόκων γραμματίων του δημοσίου τρίμηνης και ετήσιας διάρκειας.

Οι ληστρικοί όροι, με τους οποίους δανείζουν το δημόσιο οι τράπεζες, φαίνονται και από τα επίσημα στοιχεία με την εξέλιξη επιτοκίων εντόκων γραμματίων και πληθωρισμού, που επεξεργάστηκε ο "Ρ" και παραθέτει στον πίνακα. Από τα στοιχεία του πίνακα προκύπτει με σαφήνεια ότι η "ψαλίδα" ανάμεσα στον πληθωρισμό και τα επιτόκια με τα οποία δανείζουν το δημόσιο οι τράπεζες, όχι μόνο δεν κλείνει αλλά μεγαλώνει μήνα με το μήνα.Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ πέρσι η διαφορά αυτή δεν ήταν ούτε καν διπλάσια, το Φλεβάρη του 1998 οι τραπεζίτες κατάφεραν να κάνουν αυτή τη διαφορά σχεδόν τριπλάσια. Συγκεκριμένα, φέτος το Φλεβάρη το επιτόκιο των εντόκων γραμματίων ετήσιας διάρκειας (όπως αυτό διαμορφώθηκε στην τελευταία δημοπρασία που έγινε πριν δύο βδομάδες) ήταν μεγαλύτερο κατά 181,8% σε σχέση με τον ετήσιο ρυθμό πληθωρισμού το Φλεβάρη του 1998. Να σημειωθεί, ότι από το 1992 μέχρι και πέρσι το Φλεβάρη η διαφορά ανάμεσα στα επιτόκια εντόκων ετήσιας διάρκειας και πληθωρισμού δεν ήταν ούτε καν διπλάσια, αφού τα επιτόκια ήταν μεγαλύτερα από τον πληθωρισμό, σε ποσοστά που κυμαίνονταν από 49,43% (Μάρτης 1996) μέχρι και 79,6% (1995).

Και η έξαρση της κερδοσκοπίας και της τοκογλυφίας στην οποία επιδίδονται οι τραπεζίτες, σημειώνονται σε μια περίοδο που υποτίθεται ότι, με βάση τις δηλώσεις των επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, "η οικονομία πάει καλά" και... "συγκλίνει" με τις οικονομίες των άλλων χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και ενώ οι τραπεζίτες - είτε αυτοί που είναι επικεφαλής ιδιωτικών τραπεζών, είτε εκείνοι που διοικούν τις ελεγχόμενες από το δημόσιο τράπεζες - κερδοσκοπούν σε βάρος του δημοσίου και των εργαζομένων, προσφέροντας τα χρήματά τους με τοκογλυφικούς όρους, η κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών" τους δίνει άφεση αμαρτιών (για τα "πανωτόκια", τους τοκογλυφικούς όρους χορήγησης των δανείων και τα άλλα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια) και τους παίρνει υπό την προστασία της. Μόλις προχτές, ακούσαμε από το βήμα της Βουλής, τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου - που εποπτεύει το τραπεζικό σύστημα - να δηλώνει ότι οι τράπεζες αποτελούν "ασπίδα της ελληνικής οικονομίας"!

Αυτό που στην ουσία "πάει καλά", δεν είναι ούτε η ελληνική οικονομία ούτε το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, όπως προσπαθεί να μας πείσει η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει την εμμονή της στη συνέχιση της πολιτικής των θυσιών και της μονόπλευρης λιτότητας για τους εργαζόμενους. Αυτό που πάει καλά - και η κυβέρνηση το ταυτίζει με την ελληνική οικονομία - είναι τα κέρδη των τραπεζιτών (και το 1997 παρουσίασαν ποσοστά αύξησης πολλαπλάσια του πληθωρισμού), αλλά και των μεγαλοεπιχειρηματιών - μεγαλοεισοδηματιών, τους οποίους οι τραπεζίτες θεωρούν "καλούς πελάτες" και τους προσφέρουν δάνεια με χαμηλό επιτόκιο ή συγκεντρώνουν τις καταθέσεις τους με "ελκυστικά" υψηλά επιτόκια.

Λ. Τ.