Ο Ι. Δεπούντης είναι από τα επιζώντα μέλη της Ομάδας Νέων Λογοτεχνών της ΕΠΟΝ (1945 -'47), την οποία μνημονεύει εδώ, μαζί με το περιοδικό της "Θεμέλιο". Ποιητής, και επιστήμονας (μαθηματικά, κυβερνητική, ψυχολογία κ. α.) υπερασπίζει προωθημένα φυλάκια της γνώσης. Με "απείθαρχα" εκφραστικά μέσα, χρησιμοποιεί εδώ, σε ένα συνδυασμό πεζού λόγου και στίχων, γεωμετρικά σχήματα, μαθηματικούς τύπους και όρους της κυβερνητικής, προσπαθώντας να φωτίσει το σήμερα κοιτάζοντάς το από το αύριο. Με νηφαλιότητα στοχαστή, αλλά και αγωνία για το μέλλον - μέσα στο τοπίο της οπτικής του από τα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια ("Το ναυάγιο της ομίχλης", 1952), ομίχλη που τη βλέπει πιο απειλητική σήμερα. Εξηγώντας τη γραφή του "που θα ονόμαζα "κλασματική συμπίεση", ώστε να κατακερματίζει την εικόνα της... ", σχολιάζει: "Δεν είχα άλλη επιλογή από όταν είδα να τελειώνει η ποιητική συλλογή μου"Ακατοίκητη νύχτα" (σ. σ. 1946, 1962) με τους στίχους: "Τώρα τα λόγια γίναν περιττά και περιττή η σιωπή". Εξοδος ποια, τότε, από το χάος; Η παραμονή εκεί! Τι μας εμποδίζει να ζήσουμε χωρίς ελπίδα;" Το δραματικό αυτό ερώτημα μπορεί να είναι μήνυμα: όταν δε φαίνεται πουθενά (ή ακόμα) ελπίδα, ας αντέξουμε και χωρίς αυτή. Πιο κάτω: "...Εχω την αίσθηση ότι ο φορμαλισμός και επιμένει και ανασυντάσσεται, το όνομά του μεταμοντέρνο!".

Συνεχίζοντας με "ποιητική πρόζα", ρωτάει: "... τι να επικαλεστώ σε ώρες από θειάφι και φωτιά όταν όλη η γη σειέται; Οταν τα κείμενα της κυρίαρχης "Κυβερνητικής", της δυναμικής "Χαοτικής" σπαράσσονται από την αγωνία του ερχομού. (...) Αν με μια σταγόνα βροχής ταλανίζεται, υποφέρει η μέλισσα, τι μέσα στις θύελλες του αιώνα στη δύση του, για την υπεύθυνη κυψέλη...;" Και πιο κάτω (σελ. 18): "Λοιπόν, θα επιδοθεί ο στίχος εις το εξής σε ασκήσεις μιας μαθηματικής λογικής σε υπέρβαση της λογικής του ανθρώπου; Οχι, φυσικά".

Κάθε τόσο, στρέφει το περισκόπιό του στην τωρινή ζοφερή πραγματικότητα: "Η Ρουάντα της σφαγής αυτό το άγριο έγκλημα των Βέλγων. / Ο Ηλιος που εκεί στην έρημο βρυχιέται αγχωμένο μάτι... "

Και για την κυπριακή τραγωδία: "αιτία η ετοιμόρροπη Αγγλία. / Η εύθραυστη κατάσταση του τέλους του αιώνα, να σωθεί γιατί; / Το χάος και πέρα απ' αυτό... " Και συμπερασματικά: "Η τραγωδία του νου που δε χρειάζεται την καρδιά".

Ενας ποιητής επιστήμονας που μιλάει απ' το μέλλον. (Εκδόσεις"Μανδραγόρας").

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ